องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1245

สถานที่ที่เขาพูดถึงนั่นคือชนเผ่าเล็กๆ ที่อยู่บริเวณเขตชายแดนของดินแดนชาวตาด ครั้งหนึ่งชาวตาดเดินทางไปทางใต้เพื่อโจมตีที่ราบภาคกลาง จะพูดว่าสำคัญก็ได้ จะว่าไม่สำคัญก็ไม่เชิง แต่ยังพอมีนัยสำคัญอยู่บ้าง

รองแม่ทัพโจวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาอึ้งไปนานก่อนที่จะรู้สึกตัวแล้วพูดขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพแผนนี้จะดูสมจริงหรือขอรับ”

“แน่นอน!”

หลี่ชางยิ้มและล้อเล่น

“ข้าไม่กล้าไปพื้นที่สำคัญของพวกชาวตาด สถานที่เล็กๆ แก่งนี้พวกมันจะจัดกองทัพทหารอย่างนั้นหรือ? อีกอย่างข้าเองก็อยากทำวิธีการเดียวกับที่พวกเราเคยจัดการชนเผ่านวี่ห์เจิน ในขณะที่พวกเขาบุกเจ้าโจมตีชนเผ่าเล็กๆ มาตลอดทาง เหมือนกับที่พวกเราทำตอนที่กวาดล้างพวกชนเผ่านวี่ห์เจินอย่างไรล่ะ”

“วิธีการนี้ แม้ว่าสถานการณ์ในอาณาจักรป๋อไห่จะเปลี่ยนแปลงไป แต่พวกชาวตาดไม่มีทางกล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอย่างแน่นอน!”

หลังจากได้ยินดังนั้น รองแม่ทัพโจวพลันตระหนักได้ทันทีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นถูกต้อง จากนั้นเขาพลันแสดงสีหน้าประหลาดใจและพูดว่า

“ยอดเยี่ยมมากขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว! ท่านแม่ทัพฉลาดมากที่คิดวิธีนี้ขึ้นมาได้!”

หลี่ชางหัวเราะและพูดว่า

“เอาล่ะ รีบกระจายคำสั่งข้าให้กองทัพเคลื่อนตัวไปยังทางทิศตะวันตกเฉียงใต้”

“ขอรับ!”

รองแม่ทัพโจวกำหมัดแน่นแล้วถอยหลังเดินจากไป

...

ในหมู่ชาวตาด มีคนพิเศษอยู่เช่นกัน

นั่นคือหลี่เหยียนคัง วันนี้เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากท่านข่าน เขานั่งดื่มไปกับพวกชาวตาดตลอดคืน ดังนั้นตอนเช้าเขาจึงลุกไม่ขึ้น จึงได้พลาดเรื่องนี้ไป

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว ตอนที่เขาลืมตาตื่นขึ้น เขารู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิด จึงพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

หลังจากที่หลี่เหยียนคังนวดหัวตัวเองสองสามครั้ง เขารู้สึกโล่งขึ้นเล็กน้อย จากนั้นลุกขึ้น ยืดตัวเพื่อเตรียมไปซักผ้า

หลังจากเปิดประตูและเดินออกไป เขารู้สึกว่าวันนี้มีบางอย่างผิดปกติ

บนถนนสายหลักด้านนอกมีกลุ่มทหารม้าทุ่งหญ้ากำลังเตรียมออกจากเมือง ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น

เขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ จึงรีบวางกะละมังลงแล้วเดินไปหาอันต๋าที่ยืนเฝ้าประตู

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทั้งสองกลายเป็นเพื่อนกัน

ในตอนนี้เขาจึงอยากถามอีกฝ่ายว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

อันต๋าเองก็ไม่รู้รายละเอียดมากนัก เขาเพียงหยิบเรื่องที่จนรู้เพียงเสี้ยวเดียวพูดขึ้นว่า

“แม่ทัพเหินหาวแห่งอาณาจักรฉินที่ชื่อว่าหลี่ชาง ดูเหมือนว่าจะเข้ามาในดินแดนพวกเราพร้อมกับทหารหกหมื่นนาย ท่านข่านสั่งให้จัดกองกำลังทหารเพื่อปกป้องดินแดน”

ตาของหลี่เหยียนคังกระตุก เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อเห็นดังนั้น หลี่เหยีนคังรีบพูดขึ้นมาว่า

“นี่เป็นแผนการที่ดึงดูดความสนใจของฝั่งเรา อีกทั้งเป็นกลยุทธ์ล้อมเวยช่วยจ้าว ที่ให้ดูเหมือนว่าอาณาจักรฉินต้องการบุกทำลายพวกเรา แต่ความจริงแล้วคือการทำลายการปิดล้อมอาณาจักรป๋อไห่!”

“ว่าอย่างไรนะ?” ทุกคนยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก

หลี่เหยียนคังไม่สนใจที่จะอธิบายรายละเอียดอีกต่อไป ตาเขาแดงก่ำด้วยความกังวล จากนั้นเขาก็ร้องออกมาว่า

“กุญแจสำคัญไม่ใช่หลี่ชาง แต่คืออาณาจักรป๋อไห่ต่างหาก อาณาจักรป๋อไห่คืออาณาจักรที่จะเป็นอู่ข้าวอู่น้ำให้อาณาจักรฉินในอนาคต เหตุใดพวกเขาไม่ส่งหลี่ชางให้เข้าไปช่วยอาณาจักรป๋อไห่ล่ะ เพราะเขาต้องการทำให้ชาวตาดอย่างเราตื่นกลัว ไม่กล้าเคลื่อนไหวอย่างไรเล่า”

“ตอนนี้หลี่ชางมีกองกำลังแค่หกหมื่นคนก็ทำให้พวกเราหวาดกลัวแล้ว แต่พวกเจ้าลืมไปแล้วหรือว่ายังมีอีกสองคน?”

“กองกำลังทหารอาณาจักรฉินและจ้าวจำนวนสองหมื่นคนที่นำทัพโดยเซี่ยชิง ในตอนนี้ที่กำลังพำนักอยู่ที่ภูเขาเยี่ยน และทหารนับหมื่นของหยางจิ่นซิ่ว ที่เตรียมพร้อมในเมืองเสิ่น หากอาณาจักรฉินเพ่งเล็งมาที่เราจริงๆ กองทัพทั้งสองนี้จะไม่เข้ามาช่วยได้อย่างไรกัน?”

“ตอนนี้อาณาจักรต้าเยว่จื่อกำลังบุกเข้าเต็มกำลัง หากหนึ่งในสองกองทัพนี้บุกไปยังฝั่งอาณาจักรต้าเยว่จื้อ ไม่เพียงแต่เป็นการจัดการเชื่อมต่อของฝั่งเรากับฝั่งอาณาจักรต้าเยว่จื้อเท่านั้น แต่ยังเส้นทางถอยทัพของอาณาจักรต้าเยว่จื้อด้วย!”

“และถ้ากองกำลังหนึ่งไปยังอาณาจักรต้าเยว่จื้อ และอีกกองกำลังไปช่วยปกป้องอาณาจักรป๋อไห่ และคอยประจำการอยู่นอกอาณาจักรป๋อไห่ และอาณาจักรป๋อไห่กลายเป็นพื้นที่ร่วมมือกันช่วยโจมตีของอาณาจักรฉินแล้วล่ะก็...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลี่เหยียนคังหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาเบิกกว้าง

“รีบตามข้าไปพบท่านข่านเร็วเข้า!”

หลี่เหยียนคังคำราม