องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1253

จางจวิ้นตัวสั่นมากกว่าเดิม เขาแทบจะฉี่ราดแล้ว บัดนี้นอกจากพวกเขาทั้งสามคน คนอื่นๆได้เตรียมพร้อมแล้ว

“ศัตรูได้เข้ามาในระยะการยิงธนูแล้ว มือธนูยิงธนูได้!”

ลูกธนูมากมายถูกยิงออกไปพร้อมกับเสียงยิงอันโหดเหี้ยม และพุ่งไปทางกองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อ และในขณะเดียวกันจางจวิ้นก็มองเห็นรูปลักษณ์ของทหารม้าเหล็กอาณาจักรต้าเยว่จื้ออย่างชัดเจนแล้ว

ทหารม้าของอาณาจักรต้าเยว่จื้อสวมใส่ชุดเกราะ และนั่งอยู่บนหลังม้าสูงใหญ่ ในมือถืออาวุธต่างๆนานาเอาไว้ ดูมีความน่าเกรงขามอย่างยิ่ง

ส่วนธนูที่ห่าลงมาโดนเหล่าทหารม้าอาณาจักรต้าเยว่จื้อ เพียงพริบตาก็มีเสียงร้องอย่างอนาถดังขึ้นสนั่น ไม่ว่าจะเป็นทหารทั่วไปหรือทหารม้าหัวกะทิ ก็ไม่อาจป้องกันลูกธนูที่ห่าลงมาได้

ส่วนเหล่าทหารม้าหัวกะทิ แม้ว่าชุดเกราะจะแข็งแกร่งจนลูกธนูไม่กี่ดอกจะสกัดไว้ได้ แต่พวกเขาเองก็ไม่สามารถป้องกันลูกธนูที่มีจำนวนมากเพียงนี้ได้ ไม่อาจหลีกเลี่ยงจุดจบที่ธนูเสียบเต็มตัวได้

บัดนี้ แม่ทัพเฝ้าระวังเมืองก็ยังคงออกคำสั่งต่อไป

“หน่วยแคทะพัลต์จงหังบัญชา! จุดไฟ แล้วโยนหินไฟซะ!”

โครม โครม

แคทะพัลต์สองคันยักษ์ใหญ่ได้ยิงก้อนหินที่ไฟลุกออกไปสองลูกพุ่งไปทางขบวนทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อ

โครม หินไฟหล่นลงไปตรงขบวนทัพของอาณาจักรต้าเยว่จื้อ ทันใดนั้นก็ติดไฟไปทันที และมีเสียงร้องอย่างอนาถของเหล่าทหารนับไม่ถ้วนดังขึ้นตามๆมา พวกเขากลิ้งไปกลิ้งมาอยู่กับพื้นอย่างเจ็บปวด ทหารอาณาจักรต้าเยว่จื้อถูกเผาตายทั้งเป็นไปมากมาย

ทันใดนั้นเอง มือธนูของอาณาจักรต้าเยว่จื้อเองก็ได้ตามมาถึงแล้ว พวกเขาดึงคันธนูแล้วยิงลูกธนูออกไปทางกำแพงเมือง แม้ว่าจะมีสิ่งกีดขวางอย่างกำแพงเมือง แต่เมื่อมีลูกธนูยิงมามาก ก็ยังมีผู้บาดเจ็บและล้มตายมากมาย

เมื่อแม่ทัพเฝ้าระวังเห็นดังนั้นก็ตะโกนสุดเสียงว่า

“อย่ากระวนกระวาย! มือโล่ขึ้นมาบนกำแพงเมือง มือธนูยิงต่อไป!”

ทันทีที่แม่ทัพเฝ้าระวังออกคำสั่ง ก็มีทหารมากมายหามแผ่นไม้ขึ้นมาบนกำแพงเมือง โล่ที่พวกเขาพูดถึง ความจริงแล้วก็เพียงแผ่นไม้ที่ดึงออกมาจากที่นอนหรือไม้ต่างๆเท่านั้น แล้วนำมาทำเป็นโล่

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น การที่มีพวกเขาก็ทำให้ลดจำนวนมือธนูที่บาดเจ็บล้มตายไปได้มาก

จางจวิ้นมองเช่นนั้นแล้วโล่งอก ดูท่าแล้วแม่ทัพเฝ้าระวังเองก็มีประสบการณ์มามาก

ทันใดนั้นอู๋เจี๋ยกลับแสดงสีหน้าหวาดผวาแล้วพูดว่า

“พี่ใหญ่ดูทางทางขวาสิ ศัตรูหามบันไดมากด้วย!”

เมื่อมองไปทางที่อู๋เจี๋ยชี้แล้ว ก็พบว่าทางด้านขวาของกำแพงเมือง มีการวางบันไดสูงไว้ทาบกับกำแพงเมืองทุกห้าเมตร อีกอย่างก็มีทหารฝ่ายศัตรูที่ได้ปีนขึ้นบันไดอย่างต่อเนื่องแล้ว พวกเขากำลังปีนกำแพงเมืองเพื่อขึ้นมา

ทันใดนั้นอู๋เจี๋ยก็หวาดผวาขึ้นมา เขาเบิกตากว้างแล้วกระวนกระวาย หากปล่อยให้พวกมันขึ้นมาได้สำเร็จ ไม่นานก็จะมีทหารฝ่ายศัตรูขึ้นมาได้อย่างต่อเนื่อง สุดท้ายก็จะเป็นการสู้ในเมือง เมื่อถึงตอนนั้นแล้ว ต่อให้จะปกป้องกำแพงเมืองไปก็ไร้ประโยชน์แล้ว

“ให้ตายเถิดยังมีมากเพียงนี้เชียวรึ ทิ่มแทงอย่างเดียวไม่พอ พวกเจ้าสองคนหยุดร้องได้แล้ว รีบไปยกหินกลมมาโยนลงไป! เร็วเข้า!”

จางจวิ้นตะโกน แล้วอู๋เจี๋ยก็รีบวิ่งไปใกล้ๆกับที่ที่กองหินเอาไว้ตรงกำแพงเมือง

หยางคังเองก็ตามมาด้วย เขามีแรงเยอะมาก สามารถยกหินได้หลายก้อนในคราวเดียว เมื่อมาถึงตรงกำแพงเมืองก็หลับตาแล้วเขวี้ยงลงไป

โครม

เสียงดังขึ้นสนั่น ทันใดนั้นก็ทำให้คนตกลงไปมากมาย ส่วนอู๋เจี๋ยเองก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาเก็บขึ้นมาแล้วเขวี้ยงลงไปทันที ทุกครั้งที่เขวี้ยงลงไปก็จะมีเสียงร้องอย่างอนาถดังขึ้นหลายเสียง

แล้วศพของศัตรูก็ค่อยๆกองอยู่ที่หน้ากำแพงเมืองจนมีจำนวนมากขึ้น

จางจวิ้นเห็นแล้วก็ตกใจมาก เขาด่าทอในใจว่าเจ้าพวกคนทุ่งหญ้ามันเสียสติไปแล้วชัดๆ!

“ให้ตายเถิด นี่ไม่กลัวตายกันเลยรึ?”

จางจวิ้นสบถด่า บัดนี้เขาเองก็ตาแดงก่ำ เขาหันหน้าไปตะโกนกับอู๋เจี๋ยว่า

“น้องสาม เจ้าไปต้มน้ำสีทองมาหลายๆถังที ต้มให้เดือด!”