องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1254

“น้ำสีทองรึ? นั่นมันอะไร?”

“พูดอะไรของเจ้า น้ำอุจจาระไงเล่า!”

หยางคังพยักหน้าอย่างเข้าใจ อย่างไรตอนนี้เขาเองก็ไม่อยากจะคิดแล้ว เขาเดินจากทันที ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยกมาสองถัง

“พี่ใหญ่ น้ำอุจจาระต้มมาแล้ว!”

หยางคังถือน้ำต้มอุจจาระร้อนๆมา กลิ่นเหม็นลอยไปทั่วกำแพงเมือง ทำเอามือธนูที่อยู่ไม่ไกลต้องใช้มือปิดจมูกทันที แล้วมองมาทางพวกเขาอย่างประหลาดใจ

ให้ตายเถิด นี่กำลังสู้อย่างดุเดือดนะ เจ้าพวกนี้เอาของพวกนี้มาทำไมกัน?

ทุกคนประหลาดใจอย่างยิ่ง มีเพียงจางจวิ้นที่เห็นแล้วดีใจ

“ดี เทลงไปด้านล่าง ข้าจะให้พวกมันได้รับน้ำเดือด!” จางจวิ้นตะโกนด้วยสีหน้าที่ดีใจ

เมื่อหยางคังได้ยินดังนั้นก็รีบเทน้ำสีทองร้อนๆลงไปตามคำสั่งของจางจวิ้นอย่างไม่ลังเล

กลิ่นไหม้รุนแรงโชยมา พวกทหารศัตรูที่เดิมทีกำลังปีนขึ้นมาอย่างเอาเป็นเอาตายถูกน้ำอุจจาระเดือดๆราดลงกับตัว ทำให้พวกเขาตกลงไปแล้วร้องอย่างอนาถ ถึงขั้นที่มีคนทนไม่ไหว แล้วตกลงมาจากบันได

ส่วนคนที่ถูกน้ำอุจจาระเดือดๆราดลงตัว บัดนี้ตะโกนร้องอย่างกระวนกระวาย พวกมันทั้งเจ็บทั้งเหม็น กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้นไม่หยุด ดูแล้วน่าอนาถอย่างยิ่ง

และกลิ่นเหม็นๆนั้นพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ทำให้ทหารศัตรูพากันมองไปแล้วกลัวจนไม่กล้าเดินหน้าต่อ

“ฮ่าๆๆ สาแก่ใจจริงๆ!” เมื่อเห็นเช่นนั้นจางจวิ้นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที

เมื่อครู่นี้เขายังคิดว่าจะป้องกันการโจมตีของศัตรูอย่างไรดี แต่ไม่คิดเลยว่าศัตรูจะโง่เขลาเพียงนี้ นี่มันรนหาที่เองชัดๆไม่ใช่รึไง? อย่างไรก็ตามการใช้สมองก็สำคัญกว่า

“เหล่าสหาย ต้มน้ำสีทองต่อเลย ยิ่งมากยิ่งดี พวกมันกล้าปีน เราก็เทลงไปอีก!”

จางจวิ้นตะโกนขึ้น หยางคังก็รีบไปต้มน้ำสีทองอีกอย่างเลือดร้อน

เมื่อเหล่าทหารคนอื่นๆเห็นดังนั้นก็ได้แรงบันดาลใจ มีคนรีบไปต้มน้ำสีทองด้วยทันที

สำหรับทหารฝ่ายศัตรูแล้ว บัดนี้พวกเขารู้สึกหวาดผวากันบ้างแล้ว ไม่กล้าไปปีนบุกเมืองต่อแล้ว

ทันใดนั้นเองแม่ทัพฝ่ายศัตรูที่สวมชุดเกราะนั่งอยู่บนหลังม้าศึกก็ได้ตะโกนขึ้น

“ยังมัวยืนออะไรกันอีก? รีบไปบุกเมืองต่อซะ! หากใครขี้ขลาดไม่กล้าเดินหน้า จะประหารเดี๋ยวนี้!”

เห็นได้ชัดว่าแม่ทัพฝ่ายศัตรูคนนี้เดือดดาลอย่างยิ่ง เขาออกคำสั่งทันที

ทหารฝ่ายศัตรูที่อยู่ด้านหลังของเขา แม้ว่าจะกลัวจนไม่กล้าโจมตีต่อ แต่หากไม่เดินหน้าก็ต้องตายเหมือนกัน จึงต้องฝืนจำใจปีนต่อไป

กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อ จะว่าเสียสติไปแล้วก็ไม่เกินไปเลย ทั้งที่พวกเขารู้ว่าหากเข้ามาก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็ยังคงพุ่งเข้ามาอย่างไม่กลัวตาย ต่อให้ต้องตาย พวกเขาก็ต้องได้ครองอาณาจักรพัลแฮ

“ให้ตายเถิด มาอีกแล้วรึ?”

จางจวิ้นด่าทอขึ้นอีก บัดนี้ทหารฝ่ายศัตรูได้บุกมาถึงด้านหน้าแล้ว เขาจะไม่ฟันทิ้งก็ไม่ได้

เขาหยิบดาบขึ้นมาแล้วฟันไปมั่ว จนทำให้ทหารฝ่ายศัตรูหล่นลงไปมาก เมื่อพวกหยางคังเห็นว่าพี่ใหญ่กล้าหาญเช่นนั้น ทีแรกพวกเขาก็ยังคงกลัว แต่เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว ก็เข้าร่วมด้วยทันที

“ฆ่ามัน ฆ่าเจ้าพวกสารเลวให้หมด!”

“ฆ่าพวกมันให้หมด!”

ทุกคนเองก็แสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยว อยากจะสับศัตรูให้แหลก

หวงหลิงเอ๋อร์พูดขึ้นอย่างร้อนใจ จากนั้นก็รีบวิ่งมาดูเขา เมื่อมั่นใจว่าเขาแค่เสื้อผ้าขาดรุ่ย ไม่มีบาดแผลใดๆแล้วก็โล่งอก ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นจางจวิ้นอยู่ในสภาพเช่นนี้ นางจึงรู้สึกอย่างจะร้องไห้ขึ้นมา

จางจวิ้นยิ้มแล้วส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร ที่เปื้อนบนตัวข้าคือเลือดของคนอื่น จริงสิ องค์หญิงมีอะไรงั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

หวงหลิงเอ๋อร์จึงนึกขึ้นได้ นางหยักหน้าแล้วพูดว่า “ท่านพ่อมีเรื่องอยากจะหาเรือกับเจ้า มาด้วยกันหน่อยได้รึไม่?”

ฮ่องเต้รึ?

จางจวิ้นขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮเรียกพบเขาตอนนี้ทำไมกัน แม้จะสงสัย แต่เขาก็ยังคงเดินตามหวงหลิงเอ๋อร์เข้าไปในหอคอยกำแพงเมือง

......

“ว่าอย่างไรนะ? ให้ข้าออกไปกองสนับสนุนรึพ่ะย่ะค่ะ?”

จางจวิ้นสีหน้าประหลาดใจ เขาก็บอกไปแล้วว่าอาณาจักรฉินคงจะไม่ส่งกองสนับสนุนมาไม่ใช่รึ?

ฮ่องเต้พูดอย่างคลุมเครือว่า “ใช่ ข้าเพิ่งได้รับจดหมายลับ อาณาจักรเพื่อนบ้านได้ส่งกองสนับสนุนมาให้เรา เจ้าพาหลิงเอ๋อร์ออกจากที่นี่ ไปหาพวกเขาให้พบแล้วค่อยกลับมา”

จางจวิ้นอึ้งไป จะมีกองสนับสนุนได้อย่างไร? เขามองฮ่องเต้อย่างสงสัย และเห็นแววตาที่ลังเล ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจขึ้นมา เกรงว่าอีกฝ่ายจงใจพูดเช่นนี้ อยากจะให้เขาพาหวงหลิงเอ๋อร์รีบหนีไปจากที่นี่ จะได้ปกป้องหวงหลิงเอ๋อร์ได้สินะ!

และทันใดนั้นเอง เมื่อหวงหลิงเอ๋อร์ได้ยินว่ามีกองสนับสนุน นางก็ดวงตาเป็นประกายแล้วถามอย่างดีใจว่า

“ท่านพ่อเพคะ เราจะมีกองสนับสนุนจริงรึเพคะ?”

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮตอบกลับอย่างคลุมเครือ เขารีบเร่งจางจวิ้นราวกับกลัวว่าจะแผนแตก

“เจ้ารีบพาหลิงเอ๋อร์ออกไป จะต้องหากองสนับสนุนให้พบโดยเร็วที่สุด”