องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1279

เมื่อพิจารณาจากอาณาเขตแล้ว ที่นี่มีพื้นที่ที่กว้างขวางมาก ขนาดเท่าสองถึงสามแคว้นของที่ราบกลางเลยทีเดียว พื้นที่ที่ยาวและแคบทอดยาว จากทางทิศตะวันตกเลียงจิ๋วถึงอาณาจักรพัลแฮที่อยู่ทางตอนเหนือนั้น เปรียบเสมือนพื้นคั่นกลาง ระหว่างเมืองถูเหอและเก้าแคว้นแห่งที่ราบกลาง

สำหรับอาณาจักรฉินแล้ว แมนจูเรียมีคุณค่าทางเชิงกลยุทธ์อย่างมาก ดังนั้นผู้ที่จะรับตำแหน่งประธานผู้ดูแลนั้น ฉินเหยียนจะต้องละเอียดรอบคอบอย่างยิ่ง

วันนี้เขาได้เรียกจางฝูมาเข้าเฝ้า แล้วพูดตรงเข้าประเด็นว่า

“แมนจูเรียเพิ่งจะก่อตั้งขึ้น ใครเหมาะสมที่จะรับตำแหน่งประธานผู้ดูแลรึ?”

“เอ่อ......” จางฝูมีสีหน้างุนงง จากนั้นเขารีบโบกมือแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องจะเลือกผู้ใดก็ย่อมได้ทั้งนั้น แต่อย่าเลือกกระหม่อมเลยพ่ะย่ะค่ะ เพียงแค่ทั้งสี่เมืองของเยี่ยนเป่ย กระหม่อมก็ยุ่งไม่ไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนจนปัญญา เขาส่ายหน้า เขาเคยคิดอยากจะให้จางฝูเป็นผู้ดูแล แต่เมื่อคิดให้ดีแล้วก็ได้ปฏิเสธ

แม้ว่าจางฝูจะมีไหวพริบมากพอในการปกครองพื้นที่ แต่เขาขาดวิสัยทัศน์โดยรวมและการตระหนักอย่างครอบคลุม เขาเองก็เคยลองขัดเกลาแล้ว แต่ว่าจากการลองเชิงในสถานการณ์ใหญ่ๆหลายครั้งแล้ว ก็จัดอยู่ในประเภทตอบสนองช้าอย่างยิ่ง

และปัญหาที่แมนจูเรียจะต้องพบเจอ ไม่ได้มีเพียงแค่การพัฒนา แต่ยังต้องเป็นที่พึ่งให้อาณาจักรฉินได้ หรือก็คือเปรียบเสมือนองครักษ์ของเก้าแคว้นแห่งที่ราบกลางนั่นเอง

หากไม่มีความกล้าหาญ กำลังและวิสัยทัศน์ที่กว้างขวาง เช่นนั้นก็ไม่มีทางทำเรื่องนี้ได้เลย อย่างไรในอนาคตอาณาจักรฉินจะมีกองกำลังชายแดนเกือบสามแสนนายมาประจำการอยู่ที่นี่ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น มันจะไม่ใช่แค่เรื่องเล็กๆ

ฉินเหยียนถอนหายใจแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“ข้าแค่ให้เจ้าแนะนำผู้มีความสามารถเท่านั้น ไม่ได้จะเอาชีวิตเจ้าเสียหน่อย ข้าเป็นคนเข้าใจอะไรยากไม่มีเหตุผล ถึงขั้นจะแบ่งเจ้าเป็นสองท่อนเพื่อใช้งานงั้นรึ?”

จางฝูยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง กระหม่อมไม่ได้หมายความเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนจ้องเขาเขม็ง จากนั้นก็พูดอย่างจริงจังว่า

“พูดคุยกับข้าให้ดีๆ สถานการณ์ในแมนจูเรียคับขัน หากให้คนที่ราบกลางมาปกครองคงจะยากเย็น เจ้าแนะนำคนเยี่ยนเป่ยที่สามารถพูดภาษาที่ราบกลางและภาษาทุ่งหญ้า ที่มีนิสัยใจคอไม่เลว แถมยังเป็นมีความสามารถให้ข้าที”

ที่จริงสิ่งที่ทำให้ฉินเหยียนปวดศีรษะมากที่สุดคือการพูดได้ทั้งภาษาที่ราบกลางและภาษาทุ่งหญ้าอย่างชำนาญต่างหาก หากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ เขาก็สามารถหาข้าราชการที่ถือว่าดีของอาณาจักรฉินมารับตำแหน่งชั่วคราวก่อนได้ แต่บัดนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้

เมื่อจางฝูได้ยินเงื่อนไขแล้วก็เข้าใจ เขาลองเชิงพูดว่า

“กระหม่อมรู้จักคนหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างเมื่อก่อนเขามีบรรดาศักดิ์ที่สูงศักดิ์ด้วย มีความตระหนักเกี่ยวกับทุ่งหญ้าเป็นอย่างดี ส่วนนิสัย......กระหม่อมคิดว่าซื่อสัตย์และมีเมตตา อีกอย่างยังเชี่ยวชาญภาษาทุ่งหญ้าและภาษาที่ราบกลางด้วย ที่สำคัญคือบัดนี้เขากำลังรับใช้อาณาจักรฉินพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป จากนั้นก็ขมวดคิ้วถามขึ้นว่า

“มีผู้มีความสามารถเช่นนี้อยู่ด้วยงั้นรึ? เขามีนามว่าอะไร?”

“ได้ ออกคำสั่งไปยังแมนจูเรีย ให้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหัวหรงมาเข้าเฝ้าข้า!” ฉินเหยียนพูดขึ้น

......

ทางด้านของชาวตาด

รายงานความโกลาหลต่างๆได้รู้มาถึงหูของข่านแห่งชาวตาด ทั่วป๋าหงเลี่ยแล้ว แต่ละรายงานทำเอาเขาเดือดดาลอย่างยิ่ง

เขาติดกับของอาณาจักรฉินเข้าแล้ว ตั้งแต่ปะทะกันมา เขาพ่ายแพ้ให้กับอาณาจักรฉินตั้งแต่สงครามด้านนอก มาถึงอาณาจักรพัลแฮ จนสุดท้ายแม้แต่อาณาจักรต้าเยว่จื้อก็พ่ายแพ้แล้ว ถึงขั้นที่ยังไม่รู้ว่าหลานชายอย่างทั่วป๋าเยี่ยนยังอยู่หรือตายไปแล้วกันแน่

เขาถีบผู้ใต้บังคับบัญชาที่มารายงานแล้วตะโกนว่า

“ออกคำสั่งของข้าไปยังผู้นำแต่ละที่ ข้าตัดสินใจเรียกระดมกองทัพหนึ่งล้านคน ข้าจะจัดการกับอาณาจักรฉินด้วยตนเอง!”

บัดนี้เขาเสียสติไปแล้ว ในหัวมีแต่เรื่องอยากแก้แค้น เขาจะใช้อาณาจักรฉินใช้เลือดเนื้อมาลบล้างความโกรธแค้นของเขา

ผู้ใต้บังคับบัญชาตัวสั่น เขากำลังจะถอยไป แต่เมื่อหมุนตัวไปยังไม่ทันออกจากเต็นท์ ก็เห็นหลี่เหยียนคังพาผู้นำหลายสิบคนมา เมื่อมีผู้นำมากมายเพียงนี้มา องครักษ์ของข่านที่อยู่ด้านนอกก็ไม่กล้าสกัดเอาไว้