องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1280

หลี่เหยียนคังได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของทั่วป๋าหงเลี่ยมาแต่ไกลแล้ว เขาถอนหายใจแล้วสกัดทหารที่มารายงาน จากนั้นก็กระซิบว่า

“เจ้าไปพักอีกด้านก่อนเถิด”

ว่าแล้วทุกคนก็เข้ามาในเต็นท์ แล้วคำนับคือทั่วป๋าหงเลี่ย

“เข้าเฝ้าข่านพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเห็นหลี่เหยียนคังแล้ว ทั่วป๋าหงเลี่ยก็ตาเป็นประกาย จากนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมา หากเขาเดินตามแผนที่อีกฝ่ายวางมาแต่แรก บัดนี้ก็คงไม่เป็นเช่นนี้

“ท่านหลี่!” ทั่วป๋าหงเลี่ยรีบเดินมาแล้วพยุงหลี่เหยียนคัง เขาพูดอย่างผิดหวังว่า

“ท่านหลี่ ข้าเสียใจจริงๆที่ไม่เชื่อแต่แรก!”

หลี่เหยียนคังรู้สึกสับสน เขาถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ประสานมือคารวะต่อทั่วป๋าหงเลี่ยแล้วถามว่า

“บัดนี้ข่านจะยอมฟังสิ่งที่กระหม่อมพูดได้รึยังพ่ะย่ะค่ะ?”

“กล่าวมาได้เลย” ทั่วป๋าหงเลี่ยรีบพูดขึ้น

ตอนนี้เขาต้องการคนที่สามารถวิเคราะห์สถานการณ์ให้เขาได้ และหลี่เหยียนคังก็ตรงตามเงื่อนไขนี้

หลี่เหยียนคังจ้องทั่วป๋าหงเลี่ยแล้วพูดว่า “บัดนี้ข่านจะต้องสงบสติอารมณ์ก่อน การทำสงครามกับอาณาจักรฉินในตอนนี้ ฝ่ายเราจะเสียเปรียบอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ”

“เพราะเหตุใด?”

“เพราะเราจะพ่ายแพ้ไม่ได้ หากอาณาจักรฉินชนะ ดินแดนชาวตาดก็จะล่มสลาย และจะถูกอาณาจักรฉินยึดครอง หากพวกเราชนะ อาณาจักรเพียงแค่ทิ้งแมนจูเรียไป และใช้อาณาจักรพัลแฮ เมืองชุน เมืองเสิ่น เมืองถูเหอในการทำสงครามระยะยาวกับเราได้ และจะไม่ส่งผลดีต่อเราเช่นเดิมพ่ะย่ะค่ะ”

ทั่วป๋าหงเลี่ยอึ้งไป จากนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“ดินแดนชาวตาดมีกองทัพหนึ่งล้านนาย จะเอาชนะเมืองแค่นั้นในเยี่ยนเป่ยไม่ได้เชียวรึ?”

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ อาณาจักรฉินมีหน่วยประจำการชายแดนอยู่ถึงสามแสนนาย ใช่ว่าจะสามารถฝ่าไปได้ในระยะสั้นๆพ่ะย่ะค่ะ แล้วจากนั้นอาณาจักรฉินก็ยังสามารถส่งกองกำลังไปทางเหนือได้เช่นเดิม หากเกิดสงครามล่มอาณาจักร เช่นนั้นทั้งสองฝ่ายก็จะได้รับความสูญเสียอย่างหนักพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เหยียนคังหยุดแล้วพูดต่อว่า “อีกอย่าง หิมะก็ยังไม่ละลาย หากเราออกเดินทางทางใต้ในเวลานี้ เราจะเสียเปรียบด้านสภาพอากาศพ่ะย่ะค่ะ”

“คือ......” ทั่วป๋าหงเลี่ยลังเลอยู่นาน เขากลับส่ายหน้า “แต่ว่า......ข้าไม่อาจอดทนได้ บัดนี้หลานชายของข้าไม่รู้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว ข้า......”

หลี่เหยียนคังเห็นดังนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “อย่าเป็นกังวลไปเลยพ่ะย่ะค่ะ ทั่วป๋าเยี่ยนได้กลับมาพร้อมกับคนที่กระหม่อมส่งไปก่อนหน้านี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่าอย่างไรนะ?” เมื่อทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินดังนั้นก็ดีใจ เขาอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “ท่านหลี่พาเขากลับมาแล้วรึ?”

หลี่เหยียนคังพยักหน้า จากนั้นก็พูดเสริมว่า “เรื่องนี้จะต้องขอบคุณความช่วยเหลือของเหล่าผู้นำด้วย พวกเขาได้ช่วยระดมกองกำลังเพื่อดึงดูดความสนใจของอาณาจักรฉิน จึงทำให้มีเวลาในการช่วยทั่วป๋าเยี่ยนออกมาได้พ่ะย่ะค่ะ”

ทั่วป๋าหงเลี่ยเองก็ไม่ได้มัวรีรอ เขายืนขึ้นแล้วส่งสัญญาณให้หลี่เหยียนคัง จากนั้นก็ตะโกนว่า

“ข้าขอประกาศว่า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป หลี่เหยียนคังจะดำรงตำแหน่งอำมาตย์ ทุกเผ่าจะต้องปฏิบัติตามคำสั่งของท่านหลี่อย่างเคารพ!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วทุกคนเกิดฮือฮาขึ้นมาทันที ให้คนที่มาจากที่ราบกลางเป็นอำมาตย์เนี่ยนะ นี่ล้อเล่นอะไรกัน? สำหรับพวกเขาแล้ว คนที่ราบกลางมีความหมายว่าชั้นต่ำ ไม่คู่ควรที่จะเป็นทาสด้วยซ้ำ เป็นเพียงสัตว์เดรัจฉานและอาหารเท่านั้น

แล้วตอนนี้ เจ้าสัตว์เดรัจฉานบังอาจไต่เต้าขึ้นมาเหนือหัวพวกเขาเนี่ยนะ พวกเขาจะยอมได้อย่างไร?

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ! หามิได้นะพ่ะย่ะค่ะ จะให้พวกกระหม่อมปฏิบัติตามคำสั่งได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”

มีคนก้าวออกมาโต้แย้งทันที

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็มีคนคอยสมทบไม่น้อย เชื่อว่าทั่วป๋าหงเลี่ยบุ่มบ่ามมากเกินไป

ทั่วป๋าหงเลี่ยทำเสียงเย็นชาแล้วมองไปรอบๆ จากนั้นก็พูดว่า

“ข้าได้ตัดสินใจแล้ว ทุกท่านมีข้อสงสัยต่ออำนาจของข้างั้นรึ?”

“คือ......”

เหล่าผู้นำที่ออกมาโต้แย้งต่างก็พูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี