องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1281

แม้ว่าทั่วป๋าหงเลี่ยจะดื้อรั้นในบางครั้ง แต่เขาก็มีอำนาจต่อชาวตาดอย่างยิ่ง หากเขายืนหยัดว่าจะทำเช่นนี้ ก็จะไม่มีใครกล้าไม่เชื่อฟังเขา อย่างน้อยก็ไม่มีใครที่กล้าต่อต้านเขาอย่างเปิดเผย

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะถือว่าทุกท่านยอมรับแล้ว นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ท่านหลี่ก็คืออำมาตย์ของชาวตาด!” ทั่วป๋าหงเลี่ยค่อยๆพูดขึ้น

เขามองไปยังหลี่เหยียนคัง

เป็นไปตามคาด เมื่อหลี่เหยียนคังได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นทันที เขาโค้งคำนับแล้วพูดว่า

“ขอบพระทัยในความเมตตาพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะอุทิศตนให้จนกว่าชีวิตจะหาไม่ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟก็ไม่หวั่นพ่ะย่ะค่ะ!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยยักหน้าแล้วยิ้มพูดว่า “ท่านหลี่ยังหนุ่ม แถมมีความสามารถด้วย ข้าเชื่อว่าท่านหลี่จะต้องปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างดีแน่นอน นอกจากนี้ข้าตัดสินใจแล้วตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป จะมอบอำนาจการเรียกใช้องครักษ์ของข้าได้”

ทั่วป๋าหงเลี่ยพูดจบแล้วหลี่เหยียนคังก็รีบคุกเข่าข้างเดียวแล้วพูดว่า “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ!”

และบัดนี้ เหล่าผู้นำนับร้อยก็เบิกตากว้างกันหมด อีกฝ่ายสามารถเรียกใช้องครักษ์ส่วนพระองค์ได้ด้วยรึ? นี่มัน......เหลือเชื่อเกินไปแล้ว!

องครักษ์ของข่านนั้นเป็นกองกำลังหัวกะทิที่ฝีมือดีมากที่สุดในบรรดาชาวตาดเชียวนะ

อำนาจนี้อยู่ในกำมือของทั่วป๋าหงเลี่ย พวกเขาเพียงแต่มีหน้าที่คอยปกป้องทั่วป๋าหงเลี่ยเท่านั้น แต่ยังเป็นหน้าเป็นตาของชาวตาดด้วย ในขณะเดียวกันนั้น พวกเขาทุกคนยังมีอำนาจที่สามารถสังหารคนก่อนจะกราบทูลต่อข่านได้ด้วย ถือเป็นดาบเล่มคมของทั่วป๋าหงเลี่ยเลยก็ว่ากัน

โดยปกติแล้วจะไม่ถูกเปิดเผยออกมาเลย พวกเขาจะคอยอยู่เคียงข้างทั่วป๋าหงเลี่ยเสมอ แต่หากปรากฏตัว นั่นก็หมายความว่าจะมีการเข่นฆ่าอย่างดุเดือด

ดังนั้นอย่าว่าขุนนางทั่วไปเลย ต่อให้เป็นพวกผู้นำก็ต้องเกรงกลัวต่อกำลังขององครักษ์ส่วนพระองค์ และบัดนี้ ทั่วป๋าหงเลี่ยกลับนำอำนาจที่มีต่อองครักษ์หัวกะทิของตนเอง ให้กับหลี่เหยียนคัง......

นี่มัน......

เหล่าผู้นำมากมายต่างก็ไม่พอใจอย่างยิ่ง ที่พวกเขาไม่ได้แสดงออกมาทันที ก็เพราะต้องไว้หน้าทั่วป๋าหงเลี่ย อย่างไรทั่วป๋าหงเลี่ยก็มีบรรดาศักดิ์เป็นข่าน แต่พวกเขารู้สึกไม่ชอบใจหลี่เหยียนคังมากขึ้น ถึงขั้นอยากจะฉีกเขาให้เป็นชิ้นๆเดี๋ยวนั้นเลย!

พวกเขาไม่รู้ว่าหลี่เหยียนคังหลอกล่อข่านอย่างไรกันแน่ จึงทำให้มีวันนี้ แต่ต่อให้จะยอมรับ พวกเขาทุกคนก็ทำได้เพียงอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้ แต่ว่าสายตาที่พวกเขามองไปยังหลี่เหยียนคังเต็มไปด้วยความเดือดดาล

ส่วนหลี่เหยียนคังก็ยืนอยู่ด้านหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาตะโกนประกาศเสียงดังว่า

“ในเมื่อข่านมอบอำนาจนี้แก่ข้า เช่นนั้นข้าก็จะทุ่มเทสุดกำลัง วันนี้ข้ามีอยู่สามเรื่องที่ต้องการให้ทุกท่านให้ความร่วมมือ”

เหล่าผู้นำต่างเงียบกริบแล้วจ้องหลี่เหยียนคังเอาไว้ ราวกับกำลังรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาได้ แต่หลี่เหยียนคังไม่แยแสต่อเรื่องพวกนี้ เพียงแต่สิ่งที่เขาพูดออกมานั้น กลับทำให้ทุกคนตกตะลึงอย่างยิ่ง

“เรื่องที่หนึ่ง ข้าต้องการให้ทุกท่านควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเอง ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการลงใต้เพื่อปล้นชิงที่ราบกลาง จะถูกสั่งห้าม จะต้องได้รับการอนุมัติจากข้าเสียก่อน หากที่ใดเคลื่อนไหวเองโดยพลการ ถึงตอนนั้นก็อย่าหาว่าไม่ไว้หน้าเชียวล่ะ”

“ข้าคิดว่าข้อเสนอของท่านหลี่ไม่เลวเลย ในระยะสั้นๆนี้ไม่ได้ปล้นชิงที่ราบกลางแล้วพวกเจ้าจะตายกันรึไง?”

“แต่ว่า.......” ผู้นำคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างลังเล

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ ดินแดนชาวตาดมีทรัพยากรไม่มากนัก พึ่งการปล้นเป็นหลัก หากไม่ให้พวกข้าไปปล้นก็ใช้ชีวิตยากสิพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ!” ผู้นำอีกคนพูดต่อว่า “ข่านพ่ะย่ะค่ะ ในฤดูหนาวปีนี้พวกเราอยู่กันอย่างประหยัด ทุกๆที่ต่างก็รอให้หิมะละลาย เพื่อลงใต้ไปปล้นชิงนะพ่ะย่ะค่ะ! หากทรงสั่งห้ามไม่ให้เราไปปล้นชิงที่ราบกลาง มันจะส่งผลต่อพวกเราอย่างยิ่งเลยนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“นี่พวกเจ้าสงสัยในการตัดสินใจของข้างั้นรึ?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยหรี่ตาลง น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกอย่างยิ่ง

เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นก็ตกใจกลัวจนหน้าซีด พวกเขารีบก้มศีรษะลงทันที

หลี่เหยียนคังก้าวออกมาแล้วพูดเสียงดังว่า

“ข้ารู้ว่าทุกท่านล้วนมีเรื่องลำบาก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีเลย ปล้นชิงไม่ได้ชั่วคราวพวกเจ้าก็สามารถนำวัวแกะไปแลกเสบียงอาหารกับอาณาจักรอื่นๆได้ เส้นทางการค้าคมนาคม แลกเปลี่ยนสิ่งของกัน การจะมีชีวิตที่ดีไม่จำเป็นจะต้องพึ่งการปล้นชิงเท่านั้น”