องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1282

ทุกคนอยากจะโต้เถียง แต่เมื่อเห็นสีหน้าอันเย็นชาของทั่วป๋าหงเลี่ยแล้ว ก็เงียบไปกันหมด

ส่วนหลี่เหยียนคัง เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่โต้เถียงอะไรจึงได้พูดต่อว่า

“ในเมื่อทุกท่านไม่มีอะไรจะกล่าว ข้าก็จะถือว่าทุกท่านเห็นด้วยแล้ว เช่นนั้นต่อไปข้าจะประกาศเรื่องที่สองต่อ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะยกกองกำลังสี่แสนนายไปประจำการอยู่ที่เฮยเหอ เพื่อคุมเชิงกับอาณาจักรฉินในระยะยาว และต้องการความร่วมมือจากผู้นำทุกท่านด้วย”

“ว่าอย่างไรนะ!”

“ล้อเล่นอะไรกัน นำกองทัพสี่แสนนายไปคุมเชิงเนี่ยนะ? เรื่องบ้าอะไรกัน!”

“นั่นสิ หากเจ้าพูดว่าจะนำกองทัพสี่แสนนายไปตัดสินแพ้ชนะกับอาณาจักรฉินก็ว่าไปอย่าง คุมเชิงระยะยาวเนี่ยนะ แล้วใครจะดูแลเรื่องวัวแกะกัน?”

เมื่อได้ยินว่าหลี่เหยียนคังจะนำกองทัพสี่แสนนายไป ทุกคนก็มีท่าทีการตอบสนองที่ดุเดือด

ชาวตาดมีพื้นที่กว้างขวางแต่ประชากรน้อย ทหารของชาวตาดนั้นจะทำการเรียกระดมยามต้องการ เมื่อสงครามสิ้นสุดลงแล้ว ก็จะปล่อยให้เหล่าทหารกลับไปยังเผ่าของตนเองเพื่อดำเนินชีวิตต่อ

และการนำกองทัพสี่แสนนายคุมเชิงกับอาณาจักรฉินในระยะยาว ก็เท่ากับว่าหลายๆเผ่าจะเสียแรงงานไปในระยะยาว เมื่อเป็นเช่นนี้ ทั่วทั้งทุ่งหญ้าก็จะหยุดนิ่งกับที่

เหล่าผู้นำต่างพากันแสดงท่าทีต่อต้านออกมาอย่างดุเดือด ถึงขั้นที่มีหลายคนเริ่มโวยวายขึ้นมา หวังว่าทั่วป๋าหงเลี่ยจะออกมาให้เหตุผล

เมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ หลี่เหยียนคังเลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้พวกเขาถกเถียงกันไป เขามองไปยังทั่วป๋าหงเลี่ย

ทั่วป๋าหงเลี่ยพูดขึ้นทันทีว่า “ท่านหลี่ว่าอย่างไรพวกเจ้าก็ปฏิบัติตามเช่นนั้น นี่ไม่ใช่เพียงเจตนาของท่านหลี่ แต่เป็นเจตนาของข้าด้วย ภายในสิบวันนี้ แต่ละเผ่าจะต้องรวบรวมทหารให้เพียงพอ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของทั่วป๋าหงเลี่ยแล้ว ทุกคนก็อึ้งไปกันหมด เห็นได้ชัดว่าทั่วป๋าหงเลี่ยคิดจะทำเช่นนั้นจริงๆ เมื่อนึกถึงอำนาจและนิสัยของทั่วป๋าหงเลี่ยแล้ว พวกเขาจึงต้องยอม

จากนั้นหลี่เหยียนคังก็ได้ประกาศเรื่องต่างๆอีก และได้รับการสนับสนุนจากทั่วป๋าหงเลี่ยอย่างไม่ต้องสงสัย เรื่องราวดูเหมือนจะจบลงเช่นนั้น แต่ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น

ภายนอกทุกคนดูมีความกังวลกันอยู่บ้าง ดังนั้นจึงไม่พอใจกับเรื่องที่ทั่วป๋าวหงเลี่ยได้ทำการตัดสินใจไป แต่ก็ไม่ได้ออกมาโต้เถียงอะไรมาก

แต่ความจริงแล้ว พวกเขาโกรธเกรี้ยวกันอย่างยิ่ง เมื่อการหารือกันจบลง เหล่าผู้นำก็ได้แบ่งออกเป็นหลายฝ่าย พวกเขาได้รวมตัวกันแล้วแสดงความไม่พอใจของตนเองออกมาอย่างเดือดดาล

แน่นอนว่าส่วนใหญ่จะไม่พอใจในตัวหลี่เหยียนคัง และไม่นานเหล่าผู้นำหลายฝ่ายก็ได้ไปยังเต็นท์ของทั่วป๋าหงเลี่ย อยากจะพูดอะไรสักอย่าง

“การให้หลี่เหยียนคังดำรงตำแหน่งอำมาตย์เป็นเรื่องที่ข้าได้ไตร่ตรองมาดีแล้ว ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน หลี่เหยียนคังผู้นี้มีความสามารถเหนือผู้อื่น ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่มีทางยกหน้าที่แสนสำคัญนี้ให้ พวกเจ้าจงวางใจเถิด ข้ารู้ดี!”

เมื่อเห็นท่าทีที่เด็ดเดี่ยวของทั่วป๋าหงเลี่ยแล้ว แม้ว่าทุกคนจะไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ ในเมื่อไม่อาจเปลี่ยนฐานะอำมาตย์ของหลี่เหยียนคังได้ เช่นนั้นพวกเขาก็คงต้องมีแต่ต้องหาวิธีอื่น เริ่มปฏิเสธคำสั่งที่หลี่เหยียนคังได้กล่าวเอาไว้

ทั่วป๋าหงเลี่ยจนปัญญา สุดท้ายจึงได้ยอมลบคำสั่งบางอย่างของหลี่เหยียนคังไป แต่ก็ยังคงเก็บคำสั่งสองประการเอาไว้ หนึ่งคือการยกกองกำลังสี่แสนนายเพื่อคุมเชิงกับอาณาจักรฉิน สองคือการสร้างการค้าร่วมกันกับอาณาจักรอื่น

ส่วนคำสั่งการปล้นชิงและอีกหลายสิบประการ ทั่วป๋าหงเลี่ยได้ให้สัจจะแล้วว่าจะยกเลิกทันที เมื่อเป็นเช่นนั้น แม้เหล่าผู้นำจะไม่พอใจอยู่บ้าง แต่เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาจึงต้องปล่อยไปตามนั้น

......

ยามบ่าย หลี่เหยียนคังที่เดินออกมาจากเต็นท์ของทั่วป๋าหงเลี่ย สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่กดดันในอากาศ เห็นได้ชัดว่าเขาประเมินตนเองสูงไป และประเมินความเด็ดขาดของทั่วป๋าหงเลี่ยสูงไป

เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากการพูดคุยกันข้ามคืนเกี่ยวกับ กลยุทธ์และแผนการพัฒนาที่เขาวางแผนไว้ให้ชาวตาดนั้น หากได้นำมาปฏิบัติจริงๆ ก็จะสามารถแข่งขันกับอาณาจักรฉินได้แล้ว

แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อมาถึงขั้นตอนดำเนินการแล้ว เนื้อความเกือบทั้งหมดกลับถูกทั่วป๋าหงเลี่ยปฏิเสธไปอีก