องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1283

แต่ก็ยังโชคดีที่เงื่อนไขสองประการที่สำคัญที่สุดยังได้รับการดำเนินการ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้แล้วหลี่เหยียนคังก็ตั้งสติขึ้นมาอีกครั้ง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็เดินไปยังเต็นท์ของตนเอง

ในระหว่างทางเขาได้พบกับคนหลากหลายเผ่า เมื่อพวกเขาพบหลี่เหยียนคังก็พากันซุบซิบ ส่วนใหญ่ก็เป็นเสียงที่ไม่ดีนัก เสียงด่าทอไปกว่าครึ่ง ส่วนที่เหลือก็เป็นการประชดประชัน

หลี่เหยียนคังไม่คิดมาก เขาเดินไปยังเต็นท์ของคนเองด้วยสีหน้าที่สงบ

......

เมืองถูเหอ

มีคนควบม้าตัวหนึ่งกำลังวิ่งอย่างรวดเร็วบนเส้นทางของทางการ ในขณะที่เข้าเมืองเขาเห็นมีคนมาขวางทาง คนคนนั้นรีบแสดงธงเล็กๆที่ติดเอาไว้ด้านหลังออกมา แล้วตะโกนอย่างร้อนใจว่า

“หลีกไปเร็วเข้า ข้ามีเรื่องเร่งด่วนต้องรายงานกับอ๋องเหยียน!”

“ว่าอย่างไรนะ! เรื่องเร่งด่วนรึ?” ทหารเฝ้าระวังเมืองตกตะลึง จากนั้นรีบหลีกทาง

คนคนนั้นรีบควบม้าไปยังจวนเจ้าเมืองโดยไม่ทันกลับมา

บัดนี้ฉินเหยียนกำลังหารือเกี่ยวกับความคืบหน้าของการติดตั้งเครื่องทำความร้อนกับเหล่าขุนนางกรมโยธาธิการ เมื่อได้ยินว่ามีเรื่องเร่งด่วน เขาก็ได้รีบให้ต้าหย่งพาเข้ามา

ทหารส่งสารรีบเข้ามา เมื่อเห็นฉินเหยียนแล้วเขาก็ตาแดงก่ำ จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดอย่างเจ็บปวดว่า

“อ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ! เกิดเรื่องขึ้นกับ......อ๋องอวี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“ว่าอย่างไรนะ?” ฉินเหยียนตกตะลึง เขายืนขึ้นแล้วพูดอย่างร้อนใจว่า “พี่เจ็ดเป็นอะไร?”

ทหารส่งสารดวงตาแดงก่ำ เขาพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า

“ในขณะที่กวาดล้างกองทัพของทั่วป๋าเยี่ยน อ๋องอวี่ได้นำกองกำลังอาณาจักรเยี่ยนหลายพันนายสู่รบกับฝ่ายศัตรูนับหมื่น สามารถสู้จนฝ่ายศัตรูต้องถอยไปได้หลายครั้ง ถ่วงเวลาจนคนอื่นๆตามมาทัน แต่ตัวพระองค์เองถูกฟันหกครั้ง และถูกฟันเข้าที่ศีรษะหนึ่งครั้ง......บัดนี้ กำลังตกอยู่ในอันตรายพ่ะย่ะค่ะ......”

เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็เกิดความฮือฮากันหมด

ฉินเหยียนเซ เขาเกือบจะยืนไม่อยู่ โชคดีที่จ้าวจือหย่าที่อยู่ข้างๆเข้ามาพยุงเอาไว้ จึงไม่ล้มลงไป

สีเหยียนสีหน้าซีดเซียวอย่างยิ่ง เขาพูดด้วยสีสั่นเทาว่า “แล้ว แล้ว......ตอนนี้พี่เจ็ดของข้าอยู่ที่ใด?”

คนคนนั้นเช็ดน้ำตาแล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “บัดนี้ได้ถูกส่งไปทำแผลคร่าวๆที่เมืองชุนที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วพ่ะย่ะค่ะ......”

ฉินเหยียนกัดฟัน เขาพยายามสงบสติอารมณ์แล้วหันไปทางจ้าวจือหย่า เขาพูดด้วยเสียงสั่นเทาว่า

“ไป......เตรียมตัว ข้าจะไปเมืองชุน จะไปเดี๋ยวนี้”

“เพคะ!” จ้าวจือหย่าพยักหน้าแล้วรีบไปออกคำสั่ง

ในระหว่างทางฉินเหยียนไม่อาจสงบสติอารมณ์ได้เลย หลังจากการรอคอยที่ยาวนาน ในที่สุดเขาก็ได้ลงจากรถแล้ว เขามาถึงโรงหมอแห่งหนึ่งที่เล็กและไม่ใหญ่เกินไป

ที่นี่คือโรงหมอที่ดีที่สุดในเมืองชุนแล้ว ด้านนอกมีแม่ทัพหลายคนที่เพิ่งสู้รบและได้รับชัยชนะมา พวกเขาทุกคนเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด แต่ก็ไม่มีอารมณ์จะไปชำระกายเลย

แต่เมื่อพูดจบแล้วกลับไม่มีเสียงตอบกลับใดๆเลย

“พี่เจ็ด?”

ฉินเหยียนร้อนใจอย่างยิ่ง แต่ฉินอวี่ได้หมดสติไปแล้ว

“หมอ! หมออยู่ที่ใด?” เขารีบหันกลับไปแล้วตะโกน

ทันใดนั้นก็มีหมอชราคนหนึ่งรีบวิ่งมา เมื่อตรวจอาการแล้วก็ถอนหายใจพูดว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ อ๋องอวี่อาการสาหัสอย่างยิ่ง เรื่องหมดสติไป กระหม่อมเองก็จนปัญญา”

“บาดแผลบนร่างกายของเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ บาดแผลของอ๋องอวี่นั้น มีสองจุดที่อันตรายถึงชีวิต มีจุดหนึ่งคือบนใบหน้า เหรงว่าจะเสียโฉมพ่ะย่ะค่ะ”

หมอรายงานอย่างระมัดระวัง

ฉินเหยียนไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเสียโฉมรึไม่ ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ก็ดีที่สุดแล้ว

ฉินเหยียนอวี่กัดฟันพูดว่า “ข้าจะส่งเขาหลับไปยังอาณาจักรฉินเดี๋ยวนี้ พี่เจ็ดจะอดทนจนกว่าจะกลับไปถึงรึไม่?”

“ไม่......ไม่อาจรับประกันได้เลยพ่ะย่ะค่ะ......”