องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1284

หมอชรายิ้มอย่างขมขื่น เขาเป็นเพียงหมอในเมืองเล็กๆนี้ บาดแผลสาหัสที่สุดที่เขารักษาก็แค่บาดแผลการทะเลาะวิวาททั่วไปเท่านั้น

ฉินเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วลุกขึ้นพูดว่า

“เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปอาณาจักรฉินด้วยซะ ในระหว่างทางจะต้องรักษาชีวิตของพี่เจ็ดอย่างสุดความสามารถ”

“ท่านอ๋อง......” หมอชราสีหน้าเปลี่ยนไปทันที ที่จริงสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อครู่นี้เขาถนอมน้ำใจมากแล้ว ในสายตาเขาฉินอวี่ไม่มีทางรอดแล้ว การให้เขาติดตามไปด้วย หากอีกฝ่ายเกิดหมดลมหายใจไปในระหว่างทาง เช่นนั้นเขาก็ต้องตายตามไปด้วยสิ

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องดูแลครอบครัว ไปมิได้พ่ะย่ะค่ะ!”

เขาคุกเข่าทันที และร้องไห้ตะโกนว่า “โปรดท่านอ๋องเข้าใจด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนเข้าใจดี เขาโยนเงินให้แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่ว่าในระหว่างทางจะเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะไม่เอาผิดกับเจ้า เจ้าเพียงแค่ทุ่มเทอย่างสุดความสามารถก็พอ”

หมอชราอึ้งไป แต่เมื่อเห็นท่าทีที่เด็ดขาดของฉินเหยียนแล้ว เขาก็ต้องเก็บเงินไปอย่างฝืนใจ

เมื่อเดินออกมาจากห้องคนไข้แล้ว เขาก็รู้สึกทุกก้าวช่างหนักยิ่งหนัก

จ้าวจือหย่าเข้าไปพยุงฉินเหยียนเอาไว้อย่างเป็นกังวล แต่ฉินเหยียนกลับส่ายหน้าแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เป็นไร

“จือหย่า เจ้าจงไปเตรียมการส่งพี่เจ็ดกลับไปให้หมออาณาจักรฉินรักษาให้เร็วที่สุด ใช้บอลลูนในการส่งพี่เจ็ดเสด็จกลับเถิด มันรวดเร็วกว่า ไม่เช่นนั้นข้ากลัวว่าพี่เจ็ดจะทนไม่ไหว” ฉินเหยียนออกคำสั่งเบาๆ

“อืม!” จ้าวจือหย่าพยักหน้า

......

ฟ้ามืดแล้ว ณ อาณาจักรอู๋ที่อยู่ห่างไกล

หลิวอวี่หลินถือหนังสือพิมพ์ใหม่ล่าสุดเอาไว้ เขากลับมายังที่พักด้วยร่างกายที่มอมแมม เขาทานอาหารเรียบง่ายและอ่านเนื้อหาในหนังสือพิมพ์ไปด้วยราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย สำหรับเขาแล้ว บัดนี้หนังสือพิมพ์คือทางที่จะรับรู้ข่าวสารของโลกภายนอกได้ดีที่สุดแล้ว

เมื่ออ่านแล้วก็มีข่าวเรื่องหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาได้ทันที นั่นก็คือจู่ๆก็มีกองกำลังฝ่ายศัตรูหนึ่งหมื่นนายมุ่งหน้าไปยังเมืองถูเหอโดยที่ไม่รู้ที่มา จนสุดท้ายทำให้อ๋องอวี่มีอันตรายถึงชีวิต

ที่เขาสนใจไม่ใช่เรื่องความปลอดภัยของฉินอวี่ แต่เป็นที่มาของกองกำลังนี้ ดูผิวเผินแล้วกองกำลังนี้ราวกับจุติลงมาจากสวรรค์ เหมือนว่าศัตรูจงใจใช้กองกำลังนี้หลอกล่ออาณาจักรจ้าวที่อยู่ภายใต้อาณาจักรฉิน จะได้สามารถสังหารอ๋องอวี่แห่งอาณาจักรฉินได้

แต่หลิวอวี่หลินยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ

“แปลก”

หลิวอวี่หลินวางถ้วยและตะเกียบลง จากนั้นก็ไปหยิบแผนที่ที่อยู่ใต้เตียงออกมา แล้วดูอย่างละเอียด ยิ่งครุ่นคิดเขาก็ยิ่งมีไฟ จนกระทั่งอาหารเย็นหมดแล้วก็ยังไม่รู้ตัว ถึงขั้นนอนราบไปกับที่นอน

เขาขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้นราวกับว่ามีเรื่องที่คิดไม่ตก

อย่างไรพวกเขาก็ได้มาที่อาณาจักรพัลแฮในฐานะคณะทูตในตั้งแต่แรก แม้ว่าในระหว่างทางจะเกิดสถานารณ์เปลี่ยนแปลงมากมาย แต่โชคดีที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี

แต่บัดนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว ก็ถึงเวลาที่ต้องกลับไปแล้ว เพียงแต่ก่อนจะไป มีอยู่เรื่องหนึ่งที่พวกเขาไม่ลืม

“พี่ใหญ่ ก่อนที่เราจะมา เจ้าสี่ให้ถุงสามอันมาไม่ใช่รึ? ข้าจำได้ว่าถุงสุดท้าย เจ้าสี่ให้เราเปิดออกตอนที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วกำลังจะกลับใช่รึไม่?”

เจ้าสองอู๋เจี๋ยถามขึ้นอย่างร้อนใจ

จางจวิ้นเองก็จำเรื่องนี้ได้ เขารีบนำถุงสุดท้ายออกมาเปิด เนื้อหาด้านในทำเอาเขาอึ้งไปเช่นเคย

“พี่ใหญ่ ด้านในเขียนว่าอย่างไรรึ?” อู๋เจี๋ยและหยางคังถามขึ้นพร้อมกัน

จางจวิ้นลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้ยื่นถุงให้พวกเขาสองคนแล้วพูดว่า “พวกเจ้ามาดูด้วยสิ”

อู๋เจี๋ยและหยางคังรับมา เมื่ออ่านแล้วก็ประหลาดใจขึ้นมา เนื้อหาด้านในเรียบง่ายอย่างยิ่ง มันคือการวางแผนให้กับทั้งสามคน เขียนเอาไว้ว่าให้จางจวิ้นอยู่ที่อาณาจักรพัลแฮ ภายในหนึ่งเดือนจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงอย่างยิ่งแน่นอน

ส่วนอู๋เจี๋ย หากอาณาจักรฉินยังไม่เปลี่ยนแปลงการสร้างกองทัพเรือ ในอนาคตจะต้องใช้คนจำนวนมากแน่นอน ให้เขาลงใต้ไปยังอาณาจักรอู๋ ให้ทำการไตร่ตรองการเข้าร่วมกองทัพเรือ

ส่วนหยางคัง ให้เขาไปเข้าร่วมกับขุนพลชนะศึกหลี่ชางเพื่อเติบโต......