องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1291

โชคดีที่ระยะทางไม่ไกลกันมาก

มองจากด้านนอกเมืองฉีในเวลานี้ เหมือนภูเขาเล็กๆ ที่ถูกสร้างจากซากปรักหักพัง แม้แต่กำแพงพังทลายเกือบทั้งหมด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสถานการณ์ภายในเลยด้วยซ้ำ

ตาของฉินเหยียนเกือบจะแดงก่ำในทันที เขาผลักต้าหย่งออกไป และตะโกนออกไปว่า

“ไม่ต้องห่วงข้า ไปช่วยคนซะ!”

...

ในเมือง ประชาชนต่างวิ่งพาศพญาติตัวเองหนีออกมานอกเมืองด้วยความโศกเศร้า การอยู่ในเมืองต่อนั้นเป็นเรื่องอันตรายมากเกินไป

อีกอย่างในเมืองตอนนี้ ยังมีคนจำนวนมากพยายามขุดและโยนเศษซากปรักหักพังที่ถล่มลงมาอย่างเอาเป็นเอาตาย เว้นแต่พวกเขาที่อาศัยอยู่บ้านหลังเล็กมุงหลังคาใบหญ้า มันไม่ง่ายสำหรับพวกเขาเลยที่จะขุดเอาเศษหินออกด้วยสองมือของเขา

หากไม่มีเครื่องมือช่วย ไม่นานมือของพวกเขาต้องเต็มไปด้วยแผลอย่างแน่นอน แต่พวกเขายังคงขุดต่อไป และหวังเพียงว่าจะช่วยช่วยญาติพี่น้องของตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

นอกจากนี้ยังมีประชาชนบางคนได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถขุดและเอาเศษหินออกได้อีกต่อไป ทำได้เพียงนั่งบนพื้นด้วยความสิ้นหวัง ได้แต่รอความเจ็บปวดและความตายค่อยๆ คืบคลานเข้ามา

พวกเขาหวังว่าตนจะกลายเป็นคนที่ถูกฝังอยู่ในซากปรักหักพังนี้แทน เพราะอย่างน้อยพวกเขาคงไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดนี้

“ตึก ตึก ตึก!”

ในเวลานี้มีเสียงฝีเท้าหนักและเป็นระเบียบเข้ามาแต่ไกล ทำให้พวกประชาชนต่างรู้สึกตกใจ

พวกเขาหันมองออกไปนอกเมืองด้วยความสิ้นหวัง

เมื่อมองออกไป เห็นกองทัพขนาดใหญ่ควบม้ามุ่งหน้าเข้ามายังเมืองฉี

ผู้นำที่วิ่งเข้ามาเป็นชายหนุ่ม คนส่วนใหญ่ถึงกับขยี้ตาด้วยความไม่เชื่อ

บางคนที่เคยเก็บภาพวาดฉินเหยียนเอาไว้ ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ถึงกับพูดไม่ออกเป็นเวลานาน

จนกระทั่งธงกองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวค่อยๆ ปรากฎตัวให้เห็น พวกเขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้และมีท่าทีตอบกลับ

“กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาว กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวของอ๋องเหยียน! กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวอยู่ที่นี่มาช่วยพวกเราแล้ว!”

ประชาชนต่างหลั่งน้ำตาออกมา ในเวลานี้พวกเขาเป็นเหมือนเด็กที่ถูกรังแก ที่เห็นพ่อแม่กำลังเข้ามาช่วย พวกเขาพลันรู้สึกตื่นเต้น ดีใจและมีความสุข...

เด็กหนุ่มร่างกายกำยำแข็งแรงวิ่งเข้ามาอย่างดุเดือด ขณะที่พวกเขาวิ่ง พวกเขาก็ร้องตะโกนออกมาว่า

“กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาว พวกเรา กองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาวมาแล้ว พวกเรารอดแล้ว!”

เขาต้องการบอกข่าวที่น่ายินดีนี้ให้แก่ชาวบ้านเพื่อให้ทุกคนได้มีกำลังใจและไม่หมดหวัง

หลังจากที่ได้ยินข่าว ชาวบ้านทั้งหมดรีบมารวมตัวกันที่หน้าประตู สายตาเต็มไปด้วยแสงแห่งความหวัง

ข่าวที่ว่าฉินเหยียนมายังเมืองฉีเพื่อช่วยเหลือประชาชนนั้นแพร่กระจายออกไป

ประชาชนทั่วเมืองต่างหลั่งไหลกันมาอย่างต่อเนื่อง ฉินเหยียนรู้ดีว่าพวกเขาต้องการมาหาตน

ตอนนี้เขาเป็นเหมือนศูนย์รวมจิตใจที่คอยให้กำลังใจประชาชน มีเพียงเขาเท่านั้นที่ทำให้ประชาชนที่ตื่นกลัวรู้สึกสบายใจขึ้น

เมื่อนึกได้เช่นนั้น เขาก็ไม่สนใจเสียงห้ามของจ้าวจือหย่าและคนอื่น เขาไม่สนใจว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์ตึกพังทลายลงมาอีกครั้ง หนำซ้ำยังปีนขึ้นไปบนยอดตึกด้วยตัวเอง

เมื่อยืนอยู่ที่นั่น ประชาชนเห็นเขาอย่างชัดเจน และเขาเองก็เห็นประชาชนเช่นกัน

“ประชาชนทุกคน ข้าคืออ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน อย่าได้กลัวไปเลย ข้าอยู่กับพวกเจ้าแล้ว!”

“พวกเจ้าไม่ต้องกังวลใจไป ข้าจะไม่ไปไหน ข้าจะคอยอยู่เคียงข้างทหาร คอยช่วยเหลือพวกเจ้าทุกวิถีทาง”

“ข้าขอสัญญาว่าจะมีกองกำลังทหารและข้าราชการในราชสำนักมาเพิ่ม พวกเขาจะนำเครื่องมือช่วยยกเศษซากปรักหักพังเหล่านี้ และนำกลุ่มแพทย์เข้ามา!”

“ขอแค่พวกเราทำงานร่วมกัน เราก็จะสามารถเอาชนะความยากลำบากได้ และเริ่มต้นชีวิตใหม่”

คำพูดของฉินเหยียนเป็นการให้กำลังใจทุกคนมากที่สุด สายตาของประชาชนที่สิ้นหวัง ค่อยๆ เป็นประกายขึ้น

ทุกคนมองหน้ากันราวกับว่าเห็นแสงแห่งความหวังใหม่