องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1292

“เอาชนะความยากลำบากและเริ่มต้นชีวิตใหม่!” มีประชาชนบางคนตะโกนขึ้น

“เอาชนะความยากลำบากและเริ่มต้นชีวิตใหม่!”

ประชาชนทุกคนต่างตะโกนขึ้นพร้อมกัน จากนี้ไปพวกเขาไม่ต้องกลัวอีกต่อไปแล้ว

การบรรเทาสาธารณภัยให้แก่ประชาชนเริ่มดำเนินต่อไป

เพื่อให้มีความก้าวหน้ามากขึ้น เพื่อทำงานแข่งกับเวลา จ้าวจือหย่าเปิดรับสมัครประชาชนที่ร่างกายแข็งแรงเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมนี้

บรรยากาศเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ทำให้ทุกคนต่างมีความมุ่งมั่นเหมือนกัน แม้แต่เด็กและผู้หญิงก็ไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ

เด็กๆ ช่วยกันนำยาที่เพิ่งต้มใหม่ คอยเดินแจกจ่ายไปทั่วเต็นท์ให้แก่ประชาชนที่บาดเจ็บ

สำหรับบรรดาผู้หญิง พวกนางติดตามกลุ่มแพทย์และออกจากเมืองขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหาสมุนไพร

ฉินเหยียนเองก็ไม่ได้นิ่งเฉย เขาเรียกหน่วยสอดแนมสองสามคน หลังจากออกคำสั่งให้พวกเขารีบไปที่อาณาจักรจ้าว อู๋ เยว่ เยี่ยน ฉินและอื่นๆ

เขาจำเป็นต้องระดมของใช้จำเป็นทุกประเภทโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นสถานการณ์ในเมืองฉีที่ตอนนี้คอยอาศัยเสบียงอาหารจากกองทัพคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน

ในเวลาเดียวกัน เขายังส่งคนไปตรวจสอบสถานการณ์ในเมืองและมณฑลอื่นๆ ที่อื่นก็อาจจะไม่ได้ดีไปกว่าที่นี่มากนัก

หลังจากนั้น ฉินเหยียนก็ไม่กล้าที่จะพักผ่อน จึงนำคนที่เขาพาเดินไปยังซากปรักหักพังที่อยู่ด้านนอก ตรงออกไปยังศาลาว่าการ

“เร็วเข้า รีบแบ่งกลุ่มหาผู้รอดชีวิต ดูเสียว่านายอำเภอและคนอื่นๆ ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ พวกเราต้องการอาหารจากโกดังของทางการให้ได้มากที่สุด!”

ฉินเหยียนมองไปยังตำแหน่งของโกดังเก็บเสบียงของทางการแล้วสั่งออกไป

บรรดาชายหนุ่มก็รีบทำตามคำสั่งในทันที และเริ่มทำเก็บกวาดอาคารที่ถล่มลงมา

เมื่อเวลาผ่านไป อาหารบางประเภทก็ถูกนำออกมาเพื่อแจกจ่ายให้ประชาชน ในเวลาเดียวกันก็มีการขนศพออกมาด้วย

ดูจากเสื้อผ้าที่ศพสวมใส่แล้ว พวกเขาล้วนเป็นคนรับใช้ในศาลาว่าการ

ฉินเหยียนถอนหายใจเล็กน้อย ในเวลานี้มีเสียงร้องดังมาแต่ไกล ฉินเหยียนเดินเข้าไปดู เห็นชายคนหนึ่งที่น่าจะเสียวิตไปสักพักแล้วถูกดึงออกมาจากซากอาคาร

เมื่อมองจากเสื้อผ้าที่สวมใส่ รู้ได้ทันทีว่าเขาคือนายอำเภอเมืองฉี

ฉินเหยียนยิ้มอย่างขมขื่น เมื่อเผชิญหน้ากับภัยพิบัติ แม้แต่นายอำเภอยังอ่อนแอขนาดนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงประชาชนทั่วไปเลย

ไม่รู้ว่าต้องมีอีกกี่ครอบครัวที่ต้องเสียชีวิตจากภัยพิบัติในครั้งนี้

เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด และไม่อยากคิดด้วย...

นอกจากเขาแล้ว ในตอนที่แบ่งกองทหารออกเป็นกลุ่ม นายทหารห้านายรีบออกไปยังสถานที่ต่างๆ เพื่อบรรเทาภัยให้แก่ประชาชน

อาราจักรอู๋ เยว่ ฉู่ เยี่ยนเองก็ค่อยช่วยเหลือย่างใกล้ชิด แม้แต่จางฝู่ที่อยู่ในเยี่ยนเป่ย เขาเองก็ไม่ได้คิดลังเล พร้อมกับเปิดโกดังเก็บเสบียงเพื่อช่วยเหลือ ต้องรู้ก่อนว่าเมืองนี้สมัยก่อนนั้นยังขาดแคลนอาหาร

อาหารส่วนใหญ่เป็นพวกข้าวโพด แม้แต่ข้าวโพดธรรมดาๆ ก็ถือว่าเป็นอาหารล้ำค่าของพวกเขาแล้ว...

ก่อนที่จะมีประกาศจากอาณาจักรฉิน อาณาจักรอื่นๆ ก็ได้เริ่มช่วยเหลือกันก่อนแล้ว บางทีอาจจะไม่มีใครทันสังเกตเห็นว่าหัวใจของประชาชนทั้งเก้าอาณาจักรนี้เชื่อมโยงกันโดยไม่รู้ตัว

...

กลางคืนค่อยๆ คืบคลานมาอย่างช้าๆ นี่เป็นคืนแรกหลังจากภัยพิบัติ

ทั้งเมืองฉีกลับสว่างไสว

ทหารถือคบเพลิงธรรมดาๆ ยังคงยุ่งอยู่กับการทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เช่นเดียวกันกับประชาชนทั่วไป พวกเขาแค่ติดตามกองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาว คอยทำตามทุกอย่างที่อีกฝ่ายทำ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด พวกเขารู้สึกสบายใจมาก และทำงานโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ฉินเหยียนเองก็ไม่ได้พักผ่อนเช่นเดียวกัน แม้ว่าเขาจะเหนื่อยมาทั้งวัน ปวดร้าวไปทั้งตัว แต่เขายังคงเดินไปมารอบๆ เต็นท์ที่คอยทำงาน คอยช่วยเหลือและคอยให้กำลังใจประชาชนที่ได้รับบาดเจ็บ

เขารู้อยู่แก่ใจดีว่า หลายครั้งที่สามารถรอดตายมาได้นั้นขึ้นอยู่กับแรงใจ

เขาเองก็ไม่รู้ว่าการกระทำของเขาอยู่บนหลักวิทยาศาสตร์หรือไม่ แต่ขอเพียงแค่ว่าทำให้ประชาชนมีความเชื่อมั่นในการอยู่ต่อมากขึ้นก็พอ