องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1294

ราชวงศ์อาณาจักรฉิน วันที่สิบสาม เดือนมีนาคม

หลังจากอาณาจักรหลู่เกิดเหตุแผ่นดินไหวผ่านไปแล้วสามวัน

มณฑลและเมืองใกล้เคียงบางแห่งส่งกองสนับสนุนไปยังเมืองฉี

อย่างไรก็ตาม ในเมืองนี้มีเครื่องมือและอุปกรณ์ที่ใช้ในการกู้ภัยน้อยมาก เครื่องมือที่ดีที่สุดคือจอบหรือพลั่วเท่านั้น

แค่ในความเป็นจริงแล้วคนส่วนใหญ่แทบจะไม่ได้ใช้จอบหรือพลั่วเลย พวกเขาให้สองมือในการเอาซากปรักหักพักออก

หลังจากทำงานหนักมาหลายคืน มือของเหล่าทหารเต็มไปด้วยเลือด แต่พวกเขากลับไม่สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย เพียงหวังว่าจะช่วยเหลือผู้ประสบภัยให้เร็วที่สุด

แม้ว่าจำนวนส่วนใหญ่ที่ขุดออกมาจะเป็นศพที่ตายมาแล้วหลายวัน แต่บางครั้งก็ยังมีบางคนที่ยังหายใจอยู่ แม้ว่าจะหายใจรวยรินมาก แต่ก็ยังทำให้คนที่คอยขุดศพดีใจขึ้นมาได้บ้าง

สถานการณ์แผ่นดินไหวในอาณาจักรหลู่ กระจายไปถึงอาณาจักรอู๋ด้วย

เดิมที หลิวอวี่หลินที่รู้ข่าวในตอนแรกก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่แอบให้ความสนใจกับวิธีการรับมือของอ๋องเหยียน

แต่แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้น จนทำให้เขาเปลี่ยนความคิดตัวเองไปสิ้นเชิง

ที่จุดก่อสร้างอู่ต่อเรือหลวง ช่างสร้างเรือแต่ละคนต่างช่วยกันระดมเงิน ช่างหลายคนที่คุ้นเคยกับหลิวอวี่หลิน ไม่ลังเลที่จะบริจาคเงินให้กับผู้ประสบภัย ตอนกลับมา พวกเขาต่างหยอกล้อซึ่งกันและกัน

“โห เจ้าหลี่ ข้าจำได้ว่าภรรยาของเจ้าเข้มงวดมากมิใช่หรือ? ปกติเจ้าอยากออกไปสังสรรรค์ข้างนอก นางแทบจะไม่ยอมให้ออกไปเท่าไหร่เลย วันนี้เจ้ากลับออกไปบริจาคเงินช่วยเหลือ ข้าว่าอย่างน้อยๆ เจ้าก็ต้องบริจาคสิบเหรียญใช่ไหมล่ะ? นี่จะไม่ทำให้เงินที่เจ้าอดออมมาตลอดหลายปีหมดไปใช่ไหม?”

“อะไรกัน ครอบครัวอดออมเพื่อที่ว่าจะได้ย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่ แต่ตอนนี้ประชาชนในอาณาจักรหลู่ อย่าพูดถึงครอบครัวเลย แม้แต่ชีวิตของพวกเขา... เฮ้อ อีกอย่างภรรยาข้าก็สนับสนุนให้ข้าช่วยบริจาคด้วย เจ้ายังจะมาแซวข้าอีก เจ้าเองก็บริจาคสิบตำลึงด้วยมิใช่หรือ?”

“ฮ่าๆๆ ข้าอายุน้อยกว่าเจ้า อีกอย่างข้ายังไม่แต่งงาน ยังไงซะเงินหมดก็หาใหม่ได้”

“ฮ่าๆๆ ข้าว่าเจ้าเอาเงินที่เก็บไว้จะไปขอสาวแต่งงานมาใช้หมดแล้วใช่ไหม?”

ทุกคนต่างหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ชายหนุ่มที่ปกติจะขี้เหนียวมาก ในเวลานี้กลับใจกว้างมากขึ้น

สำหรับพวกเขา เงินหลายสิบตำลึงเป็นเงินเก็บที่เก็บหอมรอมริบมานานหลายปี แต่ถ้าหากพวกเขาสามารถใช้ช่วยใครสักคนได้ ก็คือคงจะเป็นชีวิต!

หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดถึงประสบภัยพิบัติ พวกเขากลับมาจริงจังอีกครั้ง แต่ละคนเป็นกังวล พวกเขาทั้งหมดอยากจะไปช่วยอาณาจักรหลู่ แต่น่าเสียดายที่พวกเขายังต้องอยู่ที่นี่

หลิวอวี่หลินมองดูเหตุการณ์อย่างเงียบๆ ด้วยสายตาซับซ้อนเป็นเวลานาน เขาเงยหน้าขึ้นและมองคนอื่นๆ พวกเขาเหล่านั้นต่างอยากมีส่วนร่วมในการเข้าช่วยเหลือ

อีกทั้งเขาเองก็เป็นเหมือนคนนอก บางทีความรู้สึกนี้อาจจะเป็นเหมือนโรคติดต่อ เขาเริ่มจับไปที่กระเป๋าเสื้อของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

น่าเสียดาย ตอนเช้าที่เขาออกมาทำงานเขาไม่คาดคิดว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น จึงไม่ได้นำเงินมาด้วย

ท้ายที่สุด เขาก็ออกจากสถานที่นั้นมาเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น และออกมาหาผู้ติดตามของตน

หากไม่จำเป็น เขาจะไม่มีวันออกมาพบผู้ติดตามเหล่านี้เลย

ทันทีที่พวกเขาพบกับหลิวอวี่หลิน อีกฝ่ายก็ถามเข้าประเด็นทันที

“เงินที่พวกเราติดตัวมาด้วย ตอนนี้เหลือเท่าไหร่?”

“เหลืออีกประมาณห้าพันตำลึงขอรับ”

“เอาเงินมาให้ข้า”

หลิวอวี่หลินขมวดคิ้ว ในที่สุดก็ตอบออกมาอย่างหมดหนทาง

“ข้าชื่อหลิวอวี่หลิน”

“อายุ”

เสิ่นเฟยลดศีรษะลงและเขียนชื่อลงในรายการ

“สิบสี่”

“เจ้าต้องการบริจาคเท่าไหร่?”

“ห้าพันตำลึง”

“เท่าไหร่นะ?”

เสิ่นเฟยเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ เหลือบมองหลิวอวี่หลินที่ยังนิ่งสงบ เขาถามออกไปอย่างลังเล

“เมื่อครู่ข้าได้ยินถูกต้องใช่หรือไม่ ห้าพันตำลึงหรือ? ไม่ใช่ห้าพันเหวิน เจ้าแน่ใจใช่หรือไม่?”

หลิวอวี่หลินเงียบไป จากนั้นพยักหน้าช้าๆ

สีหน้าของเสิ่นเฟยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาอึ้งไปจนกระทั่งอีกฝ่ายนำเงินออกมา เขาจึงได้สติกลับมาอีกครั้ง

ห้าพันตำลึงมิใช่เงินน้อยๆ เขาเป็นถึงเจ้าของโรงงานอู่ต่อเรือ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจ่ายเงินห้าพันตำลึงได้