องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1296

จ้าวจือหย่าร้องไห้ออกมา หากเกิดอะไรขึ้นกับฉินเหยียน นางนึกไม่ออกเลยว่าอนาคตของนางจะมืดมนแค่ไหน นางจึงรีบเรียกหมออย่างรวดเร็ว

ตอนนี้สถานการณ์วุ่นวายมาก ประชาชนได้ยินข่าวว่าอ๋องเหยียนเป็นลมสลบไป พวกเขาจึงร้องไห้ออกมาอย่างเป็นกังวล

บรรดาประชาชนไม่กล้าส่งเสียงดังเพราะกลัวว่าจะรบกวนอ๋องเหยียนที่พักอยู่ด้านใน

ในไม่ช้า จ้าวจือหย่าก็ลากหมอให้เข้าไปตรวจชีพจรของฉินเหยียนในเต็นท์

หมอเป็นชายชราวัยหกสิบปีโดยประมาณ มีเคราและผมขาว หลังจากตรวจจับชีพจรแล้ว เขาก็มองฉินเหยียนอย่างเคารพ

จ้าวจือหย่าที่อยู่ข้างๆ ถามออกไปอย่างเป็นกังวลว่า

“เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านอ๋องเป็นอะไร?”

หมอส่ายหน้า ถอนหายใจและพูดว่า

“ท่านอ๋องทรงานหนักเกินไปจนหมดแรง แม้ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง แต่เป็นการทำร้ายระบบร่างกายภายใน ท่านอ๋องควรจะได้รับการนอนพักฟื้นบนเตียงสักระยะหนึ่ง ไม่ควรทำงานหนักอีก”

หลังจากได้ยินเช่นนั้นทุกคนต่างพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่แล้วใจของทุกคนกลับเต้นแรงอีกครั้ง

“ทำร้ายระบบร่างกาย หมายความว่าอย่างไร? ไม่ได้หมายความว่าอายุสั้นลงใช่หรือไม่?” จ้าวจือหย่าไล่ถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล

หมอไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า

“ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นขอรับ แต่ให้พักผ่อนไปสักระยะหนึ่ง แค่ท่านอ๋องพักผ่อนให้มากขึ้น ร่างกายที่อ่อนแอจะได้รับการพักฟื้น นี่เป็นเรื่องปกติ พวกท่านไม่ต้องกังวลขอรับ”

ทุกคนในเต็นท์พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะเดียวกันพวกเขาก็โล่งใจมาก ขอแค่ไม่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นเป็นพอ

ส่วนการพักฟื้น ท่านอ๋องทรงทำงานหนักเพื่อประเทศชาติมานาน ถึงเวลาแล้วที่พระองค์ควรได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

หลังจากที่หมอทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้ว เขาก็จดใบสั่งยาและมอบให้จ้าวจือหย่า จากนั้นเขายืนขึ้นและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“เอาล่ะ ทุกคนออกไปก่อนเถิด ให้ท่านอ๋องได้พักผ่อน”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็ออกไป ไม่มีใครเข้าไปรบกวนการพักผ่อนของฉินเหยียนได้

เพราะช่วงนี้ร่างกายฉินเหยียนเหนื่อยล้ามากเกินไปจริงๆ เขาให้ความช่วยเหลืออย่างแข็งขัน เกรงว่าแม้แต่คนเหล็กก็ไม่อาจทนได้

ไม่อาจเทียบได้กับกองพันทหารม้าพยัคฆ์เสือดาว เพราะอีกฝ่ายนั้นได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี การที่ฉินเหยียนลุกขึ้นมาทำทุกอย่างขนาดนั้น ย่อมทำให้ร่างกายเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา ตอนนี้เขาจึงได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่

เสียงกรนของเขาค่อยๆ ดังกระจายไปทั่วเต็นท์

และเสียงกรนนี้ทำให้ทุกคนยิ้มออกมา ความกังวลในใจได้รับการคลี่คลาย ทุกคนยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลาย

ไม่ว่าอย่างไร ขอแค่ท่านอ๋องปลอดภัยย่อมเป็นเรื่องดีที่สุดแล้ว

...

การนอนหลับนี้ยาวไปถึงเที่ยงของวันรุ่งขึ้น ฉินเหยียนค่อยๆ ลืมตา

“ท่านอ๋อง อย่าเพิ่งลุกจากเตียงเลยเพคะ หมอให้ท่านอ๋องพักผ่อนให้เพียงพอ ท่านควรนอนพักอีกสักหน่อยเพคะ”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วและถามด้วยความสับสน “ข้าสบายดี ข้าแค่นอนพักนานเกินไป เหตุใดข้าถึงป่วยหรือ?”

จ้าวจือหย่าถอนหายใจ เหลือบมองไปที่ฉินเหยียนและพูดว่า

“ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้พูดว่าท่านป่วย แต่หมอบอกว่าครั้งนี้ท่านทำงานหนักเกินไป ร่างกายของท่านเหนื่อยล้ามากเกินไป ต้องได้รับการพักผ่อนเป็นเวลาหลายเดือนถึงจะดีขึ้น”

“แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้น...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉินเหยียนสังเกตเห็นว่าร่างกายของเขาอ่อนแอไม่มีแรงจริงๆ กล้ามเนื้อบริเวณขาปวดเมื่อยมาก เขาจึงต้องเชื่อคำพูดของจ้าวจือหย่า

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น อย่างน้อยๆ กล้ามเนื้อเขาต้องได้รับบาดเจ็บแน่ๆ ต้องได้รับการพักผ่อน ห้ามทำงานหนักมากเกินไปแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉินเหยียนไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับความจริง เมื่อมีกลุ่มช่วยเหลือเข้ามามากขึ้น เขาก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องกังวลใจอีก

“ท่านอ๋อง หิวหรือไม่เพคะ? ข้าจะเตรียมอาหารให้ท่าน”

“อืม ข้าหิวนิดหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวจือหย่ารีบออกไปเตรียมอาหารทันที เมื่อนางเดินออกไป เหลือฉินเหยียนเพียงคนเดียวในห้อง

หลังจากรอสักพัก จ้าวจือหย่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำแกงไก่ร้อนๆ

นางยังไม่ทันได้เข้ามาใกล้ ฉินเหยียนได้กลิ่นหอมลอยฟุ้งในอากาศ เขาก็ไม่ได้ที่จะขยับนิ้วและท้องก็ร้องขึ้นมาทันที