องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1297

แต่ทว่าเขากลับมาปฏิกิริยาตอบกลับอย่างรวดเร็ว เขาถามด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่สิ แม่ไก่ตัวนี้เจ้าได้มาจากที่ใด?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จ้าวจือหย่าก็ยิ้มออกมา แล้วอธิบายว่า

“ประชาชนถวายมาให้เพคะ ท่านอ๋องไม่รู้อะไรเสียแล้ว หลังจากที่ประชาชนอาณาจักรฉินได้ยินว่าเกิดแผ่นดินไหวที่อาณาจักรหลู่ หน่วยกู้ภัยก็ถูกจัดตั้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นั่งรถเกวียนมาถึงที่นี่ อีกทั้งยังนำแม่ไก่ตัวนี้มาด้วย บอกว่าช่วยเสริมสร้างสารอาหารให้ประชาชนเพคะ”

“หลังจากที่พวกเขามาถึง ประชาชนปฏิเสธที่จะขอรับของเหล่านี้ แต่พวกเขายืนกรานว่ามอบให้ท่านอ๋องกินเพื่อฟื้นฟูร่างกาย หม่อมฉันพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขาอยู่นาน แต่ก็ไม่อาจต้านทานพวกเขาได้ ต้าหย่งจึงแบ่งครึ่งแม่ไก่ตัวนี้ ครึ่งหนึ่งเอาไว้ทำอาหาร อีกครึ่งหนึ่งอยู่ในน้ำแกงนี้เพคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันในใจ เขาจมอยู่ในความรู้สึกนั้นนานพอสมควร

ในตอนนี้เขาเข้าใจความหมายของประโยคที่ว่า “ทำให้ประชาชนไม่กังวล ประชาชนย่อมยกตัวเจ้าให้สูงขึ้น”

“ท่านอ๋อง ได้โปรดรีบทานตอนยังร้อนเถิดเพคะ นี่ถือว่าเป็นความปรารถนาดีที่ประชาชนมอบให้ท่านด้วย”

เมื่อเห็นว่าฉินเหยียนนั่งอึ้งไป จ้าวจือหย่าก็เร่งเร้าอีกฝ่าย ฉินเหยียนได้สติจึงหยิบชามและตะเกียบขึ้นมา จากนั้นก้มหน้าซดน้ำแกง

น้ำแกงไก่ที่เคี่ยวกำลังดี รสชาติเข้มข้น ความอร่อยกระจายอยู่เต็มปากเขา ยิ่งกระตุ้นความอยากอาหารของเขาทันที เขาซดน้ำแกงจนหมดภายในเวลาอันรวดเร็ว

จ้าวจือหย่าที่อยู่ข้างๆ พลันมีสีหน้าโล่งใจ มองฉินเหยียนที่กำลังซดน้ำแกงด้วยสายตาอบอุ่น

หลังจากทานอาหารเสร็จ ฉินเหยียนก็เอนตัวลงอีกครั้ง เขาคำนวณระยะทาง แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าเพิ่งบอกข่าว่ามีประชาชนสองสามคนเดินทางจากอาณาจักรฉินมายังเมืองฉีด้วยรถลากเกวียนเพื่อช่วยบรรเทาภัยพิบัติอย่างนั้นหรือ?”

จ้าวจือหย่าพยักหน้า

ฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะสูดอากาศเย็นๆ แล้วถอนหายใจ

“ไม่ต้องพูดถึงเกวียนลาก ขนาดแค่นั่งรถและเดินทางเจ็ดแปดวัน ประชาชนเหล่านี้ทำให้ข้าประทับใจมากจริงๆ”

จ้าวจือหย่าเองก็พูดชมด้วยเช่นกัน “ใช่แล้วเพคะ ตอนแรกหม่อมฉันตกใจมาก ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าทางการควรให้รางวัลพวกเขาหรือไม่เพคะ?”

ฉินเหยียนพยักหน้า อาณาจักรฉินไม่ชื่นชมคนคนเหล่านี้ได้อย่างไร?

ดังนั้นฉินเหยียนจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและพูดว่า

“เอาอย่างนี้แล้วกัน พวกเรามอบรถยนต์คันเล็กให้ประชาชนในแต่ละครัวเรือนเถิด อีกอย่างลองหาโอกาสที่จะชมเขาไปทั่วทั้งจิ่วโจว นอกจากนี้รถเกวียนที่เขาขับมา เราซื้อคืนกลับมาเถิด หลายปีมานี้ นี่เป็นเรื่องพิสูจน์ที่ดีว่าเมื่ออาณาจักรฉินเผชิญหน้ากับภัยพิบัติ ยังสามารถสร้างแรงกระตุ้นให้คนรุ่นต่อๆ ไปอีกด้วย!”

“เพคะ! ท่านอ๋อง!”

สิ่ที่ฉินเหยียนพูดนั้นลึกซึ้งมาก จ้าวจือหย่าพลันรู้สึกประทับใจ

หลังจากได้รับคำแนะนำแล้ว ฉินเหยยีนรู้สึกว่าร่างกายของเขาต้องได้รับการพักผ่อนจริงๆ เพราะแค่เขาดื่มน้ำแกง กลับทำให้เขารู้สึกง่วงอีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้น จ้าวจือหย่าก็รีบช่วยประคองเขาให้นอนลงและพูดเบาๆว่า

“ท่านอ๋อง ได้โปรดพักผ่อนก่อนเถิดเพคะ หม่อมฉันจะช่วยคอยดูแลแทนท่านเองว่างานช่วยเหลือบรรเทาทุกข์เป็นไปอย่างระเบียบเรียบร้อย”

เขานั่งบนเตียง หายใจเข้าลึกๆ สองสามนาทีเพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วพูดว่า

“อ่านเถิด”

จ้าจือหย่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าท่าทีที่เคร่งขรึมของฉินเหยียน นางก็ไม่กล้ารีรอและเปิดสาส์นอ่านทันที

“ตามสถิติจากแหล่งข่าวต่างๆ แผ่นดินไหวได้ส่งผลกระทบมากกว่าสิบมณฑลและเมืองหลัก ไปตั้งแต่ทางเหนือจรดใต้ รวมถึงอาณาจักรเยี่ยน หลู่ จ้าวและอู๋ จำนวนผู้เสียชีวิตมากที่สุดอยู่ที่อาณาจักรหลู่ จำนวนผู้เสียชีวิต...”

ฉินเหยียนจับเตียงเอาไว้แน่น ใจเขาบีบแน่น จ้องไปที่จ้าวจือหย่าเขม่ง ไม่แม้แต่กระพริบตา

เสียงของจ้าวจือหย่าจากปกติเปลี่ยนเป็นแหบแห้ง นางพยายามกลั้นเอาไว้แล้วพูดออกมา

“ยอดผู้เสียชีวิตทั้งหมด หนึ่งแสนสี่หมื่นเก้าพันห้าร้อยสามสิบสองคน สูญหายกว่าสามร้อยคน บาดเจ็บสาหากว่าแปดพันสี่ร้อยคน คาดว่าเศรษฐกิจจะสูญเสียรายได้ไปว่าหนึ่งพันสองร้อยล้าน...”

“แค่กๆๆ!”

ทันใดนั้นฉินเหยียนก็ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง จ้าวจือหย่ารู้สึกกลัวและเป็นห่วง จึงรีบเอื้อมมือไปช่วยฉินเหยียนและลูบหน้าอกเพื่อสงบสติอารมณ์

หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเหยียนก็สงบลง

จ้าวจือหย่าปลอบโยนด้วยความรักและห่วงใย

“ท่านอ๋อง พวกเราทำดีที่สุดแล้วเพคะ นี่เป็นภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ไม่มีใครคาดเดาได้”