องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1310

“หือ? น้องสิบสี่ว่ามาได้เลย วิธีอะไรงั้นรึ?”

ฉินชงตาเป็นประกายทันที เสนาบดีกรมพระคลังและคนอื่นๆเองก็จับจ้องไปที่ฉินเหยียนพร้อมกัน

ฉินเหยียนค่อยๆเงยหน้าแล้วกวาดตามองทุกคน สุดท้ายก็มองไปที่เสนาบดีกรมพระคลังแล้วถามว่า

“ตอนนี้ข้าต้องใช้เงินนิดหน่อย ไม่รู้ว่ากรมพระคลังจะพอมีรึไม่”

เสนาบดีกรมพระคลังยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นก็ลองถามขึ้นว่า

“ไม่ทราบว่าท่านอ๋องต้องการเท่าไรรึพ่ะย่ะค่ะ?”

“อืม......ห้าล้านตำลึง!” ฉินเหยียนชูมือขึ้น

เสนาบดีกรมพระคลังโล่งอกทันที แม้ว่าจะเป็นจำนวนไม่น้อย แต่ก็ยังอยู่ในระดับที่รับได้ ต่อให้กรมพระคลังจะยากลำบากเพียงใด แต่ก็ไม่มีทางที่จะไม่มีเงินห้าล้านตำลึง

“ไม่มีปัญหาพ่ะย่ะค่ะ!”

เสนาบดีกรมพระคลังตอบตกลงทันที จากนั้นก็ถามอย่างประหลาดใจว่า

“กระหม่อมขอถามได้รึไม่ว่าอ๋องเหยียนจะนำเงินไปใช้ทำอะไรรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนหรี่ตายิ้มแล้วพูดว่า “ข้าจะใช้เทคนิคการต่อเรือที่มีอยู่ของอาณาจักรฉินในการสร้างกองเรือขึ้น......อืม......พูดตรงๆก็คือกองเรือพาณิชย์ ให้พวกเขาแล่นเรือไปยังมหาสมุทรตะวันตก!”

แม้ว่าตอนนี้อาณาจักรฉินจะไม่สามารถสร้างเรือรบเหล็กได้ แต่ด้วยเทคนิคการสร้างเรือไม้ในปัจจุบันของอาณาจักรฉิน ก็ถือว่าเป็นแนวหน้าของโลกเลย การจะใช้ในการหาเงินในมหาสมุทรนั้นไม่เป็นปัญหาแน่นอน

“ว่าอย่างไรนะ?”

“นี่มัน......”

“นี่มัน......”

เพียงแค่เรื่องการจะสร้างโรงเรียนก็ทำเอาเสนาบดีกรมพระคลังและคนอื่นๆประหลาดใจอย่างมากแล้ว โดยเฉพาะเสนาบดีกรมพระคลัง เขาทนไม่ไหวและออกมาตอบโต้ว่า

“ท่านอ๋อง หามิได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วแล้วถามว่า “อย่างไรรึ?”

เสนาบดีกรมพระคลังพูดอย่างจริงจังว่า “มหาสมุทรเป็นสิ่งต้องห้ามมาโดยตลอด อย่าว่าแต่อาณาจักรฉินเลย แม้แต่ทุกๆที่ในเก้าแคว้นก็ยึดถือหลักที่ว่าอยู่ห่างไกลจากมหาสมุทร การทำเช่นนี้จะขัดต่อกฎแห่งธรรมชาติและจริยธรรมของมนุษย์ จะต้องถูกสวรรค์ลงโทษนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“หือ? หนักหนาเพียงนั้นเชียวรึ?”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “หากข้าขัดกฎสวรรค์......ก็ให้ข้าเป็นผู้แบกรับก็พอ ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องสวรรค์อะไรนั่นหรอกนะ”

“ท่านอ๋อง นี่มัน......”

เสนาบดีกรมพระคลังเหงื่อแตกท่วมหน้าผาก แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้

แม้แต่ฉินชงก็รู้สึกจนปัญญากับชายชราคนนี้ เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“เอาล่ะ เจ้าสิบสี่จะทำอะไรก็แค่สนับสนุนให้เขาไปทำก็พอ หากมีสวรรค์อะไรนั่นจริงๆ ในยามที่อาณาจักรฉินถูกกองทัพอาณาจักรจ้าวปิดล้อมทุกทิศทาง เหตุใดสวรรค์จึงไม่ออกมาช่วยเล่า? สุดท้ายก็ต้องพึ่งเจ้าสิบสี่ไม่ใช่รึ?”

“เรื่องนี้ไม่ต้องรีบนัก เจ้าเองก็อย่าได้รู้สึกกดดันมาก ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าก็เช่นกัน ข้ารอได้”

หลินเย้าจู้พยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ”

“อืม”

ฉินเหยียนวางแก้วลงค่อยๆพูดขึ้นว่า “ที่ข้าเรียกเจ้ามาในครั้งนี้ เพราะอยากจะหารืออีกเรื่องกับเจ้า......”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

“เจ้าสามารถใช้ผลลัพธ์ที่ได้มาในปัจจุบันนี้ ร่วมมือกับประสบการณ์การสร้างเรือไม้สิบแปดจั้งของพวกเสิ่นเฟย ในการสร้างเรือใหญ่ที่มีขนาดยี่สิบจั้งขึ้นไปให้ข้าก่อนได้รึไม่?”

จากการคาดเดาของฉินเหยียน แม้ว่าเรือที่สร้างด้วยไม้ที่มีขนาดใหญ่กว่ายี่สิบจั้งจะไม่พร้อมออกทะเลไปไกล และไม่มีกำลังเอาชนะอาณาจักรหนึ่งได้ด้วยกำลังของมันเอง แต่อย่างไรก็มีความน่าเกรงขามที่ผู้อื่นไม่กล้ามาโจมตี

และแผนของฉินเหยียนก่อนหน้านี้ก็ง่ายดายอย่างยิ่ง เขาต้องการฝึกฝนทหารเรือแบบอย่างออกมา ไม่สิ บางทีใช้คำว่ากองเรือพาณิชย์น่าจะถูกต้องกว่า

ฉินเหยียนครุ่นคิด เมื่อชาติก่อน เจิ้งเหอเองก็ได้เดินทางไปยังทะเลตะวันตกด้วยกองเรือประมาณนี้ แล้วเหตุใดเขาจะทำตามไม่ได้เล่า?

เมื่อใดที่อาณาจักรฉินสามารถสร้างเรือรบเหล็กได้จริงๆก็จะยิ่งง่ายดาย สามารถพิชิตโลกได้เลย!

หลินเย้าจู้ครุ่นคิด ผ่านไปครู่หนึ่งจึงจะพยักหน้าแล้วพูดว่า

“คาดว่าไม่มีปัญหาพ่ะย่ะค่ะ แถมกระหม่อมยังมีความคิดที่ดีกว่าด้วยพ่ะย่ะค่ะ”