องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1335

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดขึ้นมาอย่างโกรธๆ

“พวกคนชั้นต่ำกลุ่มนั้นกล้าเข้ามาโจมตีข้า ไม่รู้จักรักตัวกลัวตาย ข้าเป็นถึงสมาชิกราชวงศ์ชาวตาดกลับถูกทำร้ายในอาณาจักรของเจ้า ถ้าเจ้าไม่คิดจะจัดการพวกชนชั้นต่ำเหล่านั้น ข้าคงไม่มีวันยอมง่ายๆ!”

ยิ่งเขาพูดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากเท่านั้น เขาลุกขึ้นยืนตบโต๊ะด้วยความโกรธ

เสนาบดีกรมพิธีการมีสีหน้าแปลกๆ หรือว่านี่จะเป็นกลุ่มคนที่อ๋องเหยียนจัดฉากเอาไว้?

ผลดีเกินคาด เขากระแอมเบาๆ พยายามพูดอย่างปกติ จากนั้นถามออกไปอย่างระมัดระวังว่า

“แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านได้สังเกตลักษณะพิเศษของพวกคนร้ายได้บ้างหรือไม่? หรือรู้ที่มาที่ไปของคนกลุ่มนั้นหรือไม่ ข้าจะได้ตามหาได้ง่ายขึ้น”

อันที่จริงเขาค่อนข้างเป็นกังวลใจ ถ้าคนเหล่านั้นเป็นคนที่อ๋องเหยียนจัดฉากขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะก็ เขาจะทำเช่นไร?

โชคดีที่ทั่วป๋าเยี่ยนส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ในตอนนั้นทุกอย่างตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ข้ามองไม่ชัด แต่ข้ารู้ชื่อหัวหน้าของพวกมัน”

คำพูดครึ่งแรกทำให้เสนาบดีกรมพิธีการใจชื้นขึ้น แต่ครึ่งหลังกลับทำให้ใจเขาหล่นวูบ เขาถามอย่าลองเชิงว่า “ชื่ออะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ชื่อว่าเพ่ยฉี!”

เมื่อเอ่ยถึงชื่อเพ่ยฉี ทั่วป๋าเยี่ยนก็โกรธขึ้นมาอีก และตะโกนด้วยความโกรธว่า

“มันเป็นคนอวดดี ยังพูดอีกว่าไม่มีใครในรอาณาจักรฉินกล้าทำอะไรมันได้ พวกเจ้าต้องตามหาตัวให้เจอ ให้ข้าฆ่าพวกมันด้วยตัวเอง!”

“ชื่อว่าอะไรนะพ่ะย่ะค่ะ?”

เสนาบดีกรมพิธีการที่มีสีหน้าแปลกใจอยู่แล้ว ยิ่งมีสีหน้าแปลกใจมากขึ้นไปอีก เขาถามซ้ำอีกครั้ง

“ท่านแน่ใจใช่หรือไม่ว่าไม่ได้ฟังผิด?”

“ไร้สาระ ข้าได้ยินเองกับหูว่ามันเรียกตัวเองว่าเพ่ยฉี!”

ทั่วป๋าเยี่ยนมองไปที่อีกฝ่าย

เสนาบดีกรมพิธีการยิ้มออกมา ขุนนางในกรมพิธีการคนอื่นก็มีสีหน้าแปลกๆ ด้วยเช่นกัน

“พวกเจ้ายิ้มอะไรกัน? ตลกนักหรือไร!”

ทั่วป๋าเยี่ยนโกรธจัด

เสนาบดีกรมพิธีการรีบหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว แต่หากเป็นคนที่มีสายตาที่เฉียบคมจะมองออกว่าพวกเขากำลังพยายามกลั้นยิ้มอยู่

ในขณะที่พยายามกลั้นยิ้ม เขาก็อธิบายว่า “ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ ข้าแค่นึกถึงเรื่องสนุกๆ ก็เท่านั้น”

“เฮอะ เจ้ากำลังหัวเราะเยาะข้าชัดๆ!”

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดด้วยความโกรธ

“เจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็เป็นเรื่องของเจ้า แต่ข้าจะรายงานท่านข่านแห่งชาวตาดว่าพวกเจ้าอาณาจักรฉินกระทำเช่นนี้! พฤติกรรมชองพวกเจ้าถือว่าเป็นการดูถูกชาวตาดอย่างเรา!”

“ชาวตาดอย่างพวกเราโหดร้ายทารุณมาก ไม่ว่าใครก็ตามที่ขวางหน้าเรา พวกเราย่อมเหยียบย่ำพวกมันให้แหลกเป็นชิ้นๆ!”

เมื่อเห็นว่าทั่วป๋าเยี่ยนจริงจัง เสนาบดีกรมพิธีการก็ยืดตัวและพูดด้วยยสีหน้าจริงจัง

“ท่านทูตทั่วป๋ษคิดผิดแล้ว คนของกรมพิธีการล้วนผ่านการอบรมพิเศษมากอย่างดี ไม่ว่าจะน่าขันแค่ไหน แต่พวกเราไม่มีทางหัวเราะเยาะเมื่อทูตต่างอาณาจักรเข้ามาเยี่ยมเยียน เรื่องนี้ท่านไม่ต้องกังวลพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางในกรมพิธีการคนอื่นๆ ต่างพากันเห็นด้วย

“แล้วพวกเขาล่ะ? ยิ้มและหัวเราะอะไรกัน?”

ขุนนางในกรมพิธีการรีบนั่งตัวตรงและเริ่มอธิบายอย่างรวดเร็ว

“ท่านทูตทั่วป๋า ข้าต้องขอประทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ข้าพลันนึกถึงช่วงที่ภรรยาข้าคลอดลูกเช่นกัน”

“พ่ะย่ะค่ะ ภรรยาข้าเองก็ด้วย ดังนั้นจึงยิ้มอย่างมีความสุขออกมาพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านทูตทั่วป๋าเห็นข้ายิ้ม เพราะภรรยาข้าเองก็เพิ่งคลอดพ่ะย่ะค่ะ”

“ภรรยาข้าก็เพิ่งคลอดลูกพ่ะย่ะค่ะ”

“...”

หลังจากฟังสิ่งที่พวกเขาตอบ ทั่วป๋าเยี่ยนก็อึ้งไปนาน ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัว เขาก็ถามออกไปว่า

“ภรรยาของพวกเจ้าเป็นคนเดียวกันหรือ?”

กรมพิธีการค่อนข้างพิเศษ พวกเขาต่างเป็นชายชราที่มีความรู้ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ กันแล้ว

แค่ภรรยาของเขาให้กำเนิดบุตรได้ก็เป็นเรื่องที่น่าตกใจพอแล้ว แต่นี่ภรรยาของพวกเขาอีกหลายคนต่างให้กำเนิดบุตรในเวลาเดียวกัน ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนอดคิดเช่นนั้นไม่ได้

“พ่ะย่ะค่ะ”

เสนาบดีกรมพิธีการพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ในไม่ช้าเขาพลันตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ ภรรยาของพวกเรามิได้เป็นคนๆ เดียวกัน มันเป็นเรื่องบังเอิญพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่ๆ เป็นเรื่องบังเอิญพ่ะย่ะค่ะ!”