องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1336

“บังเอิญ......”

เหล่าขุนนางกรมพิธีการต่างก็มุมปากกระตุก

ทั่วป๋าเยี่ยนเองในที่สุดก็เข้าใจทันทีว่าเมื่อครู่นี้ตนเองถูกหลอก เขาพูดอย่างเดือดดาลว่า

“พวกเจ้ากำลังหัวเราะเยาะข้า หากวันนี้ไม่ให้เหตุผลที่สมเหตุสมผล ข้าปล่อยพวกเจ้าไว้แน่!”

เสนาบดีกรมพิธีการเองก็รู้แล้วว่ามันคงปกปิดไม่ได้แล้ว เขากระแอมแล้วถามว่า

“ท่านทูตทั่วป๋าเคยรู้รึไม่ว่าเพ่ยฉีคือสิ่งใด?”

“เพ่ยฉีคือสิ่งใด?”

ทั่วป๋าเยี่ยนมองเขาอย่างสับสน เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำ

เสนาบดีกรมพิธีการกลั้นหัวเราะแล้วอธิบายว่า

“ที่อาณาจักรฉินของเรามีหนังสือภาพสำหรับเด็กประเภทหนึ่ง ซึ่งมีเอาไว้เพื่อให้เด็กเล็กอ่าน ในนั้นจะมีหมูที่มีชื่อเสียงตัวหนึ่ง ชื่อขอหมูตัวนั้นก็คือเพ่ยฉี......”

ในที่สุดก็รู้แล้วว่าเพราะเหตุใดพวกมันจึงหัวเราะดีใจกันเพียงนั้น

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “เจ้าพวกชาวเมืองชั้นต่ำ เห็นข้าเป็นเพ่ยฉี นี่พวกมันกำลังเหยียดหยามว่าข้าคือหมู!”

เสนาบดีกรมพิธีการพยายามดึงหน้าเอาไว้ เขาแทบจะกลั้นไม่อยู่แล้วจริงๆ เขารู้ดีอยู่แก่ใจก็พอแล้วแท้ๆ เหตุใดจึงต้องพูดออกมาอีกเนี่ย

เสนาบดีกรมพิธีการพยายามอยู่นานกว่าจะทำให้ตนเองสงบลง เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า

“ท่านทูตทั่วป๋าวางใจเถิด ข้าผู้เป็นเสนาบดีกรมพิธีการขอแสดงให้เห็นเลยว่า ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ในเมื่อบัดนี้เรื่องได้เกิดขึ้นแล้ว ทางกรมพิธีการจะทุ่มสุดกำลังเพื่อลากตัวมันออกมาให้ได้ แต่ท่านทูตทั่วป๋าเบาะแสที่ให้มานั้นน้อยมากจริงๆ ข้าเองก็ไม่กล้ารับปากเอาไว้”

ทั่วป๋าเยี่ยนขมวดคิ้ว เขาไม่พอใจกับท่าทีเช่นนี้อย่างยิ่ง แต่บัดนี้เขาเองก็จนปัญญา จึงทำได้แค่กัดฟันแล้วพูดว่า

“ขอให้เจ้าทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน”

ว่าแล้วเหล่าขุนนางกรมพิธีการก็ยืนขึ้นแล้วขอตัวลา

เหล่าขุนนางเพิ่งจะก้าวออกจากประตูวัดหงหลูก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังออกมาทันที

“น่าขันเสียจริง ข้ามีชีวิตมาหกสิบเจ็ดสิบปีแล้ว ไม่เคยรู้สึกสาแก่ใจเช่นนี้มาก่อนเลย”

“จริงด้วย นี่ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลยนะ”

“ไม่รู้ว่าใครเป็นคนออกมาพูดเช่นนี้ ฮ่าๆๆ”

ไม่กี่วันต่อมา ทางกรมพิธีการก็ได้ประสานงานกับกรมอาญา แผนกซวนจิงแห่งเขตจิงจ้าวโดยได้รับคำสั่งจากฉินชง เริ่มออกปฏิบัติการต่างๆในเมืองหลวงอาณาจักรฉิน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ผลลัพธ์อะไรเลย

ที่จริงมันไม่สำคัญว่าได้อะไรรึไม่ เพราะทางเสนาบดีกรมพิธีการแค่อยากจะแสร้งทำให้พวกชาวตาดเห็นเท่านั้น ให้พวกเขารู้สึกสสบายใจขึ้นมาหน่อย หลังจากนี้จะได้ต่อว่าอะไรไม่ได้

......

ภายในวัดหงหลู หลายวันมานี้ทั่วป๋าเยี่ยนติดอยู่ด้านในนี้ อยากจะออกไปก็ออกไปไม่ได้ ทำเอาเขาอึดอัดอย่างยิ่ง เดิมทีเขาคิดว่า ตราบใดที่อาณาจักรฉินจับตัวคนร้ายมาได้ พวกเขาก็ไม่ต้องมาทนอึดอัดในที่แบบนี้อีก

แต่ใครจะไปรู้ว่าอาณาจักรฉินทำท่าทีใหญ่โตแต่กลับไม่ได้อะไรเลย ผ่านไปหลายวันแล้วก็ยังไม่ได้เบาะแสอะไรเลยแม้แต่น้อย

วันนี้ผู้ติดตามคนหนึ่งในหมู่คณะทูตชาวตาดได้มารายงานความคืบหน้าล่าสุดแก่ทั่วป๋าเยี่ยนเหมือนวันก่อนๆ

ผู้ติดตามยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “วันนี้อาณาจักรฉินก็ยังคงหาตัวคนอาณาจักรฉินที่ลงมือกับพวกเราในตอนนั้นไม่ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ เราอาจจะต้องรอต่อไปอีกพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าว่าอาณาจักรฉินกำลังจงใจเข้าข้างพวกมัน!” ทั่วป๋าเยี่ยนโกรธจนตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น เขาแทบจะกลั้นจิตสังหารไม่อยู่

ผู้ติดตามรีบอธิบายเกลี้ยกล่อมว่า “โปรดอย่าโกรธเกรี้ยวไปเลยพ่ะย่ะค่ะ อย่างไรนี่ก็เป็นอาณาเขตของอาณาจักรฉิน หากท่านก่อเรื่องตอนนี้ เกรงว่าอาณาจักรฉินจะใช้โอกาสนี้เป็นข้ออ้าง จะเป็นผลเสียต่อเราพ่ะย่ะค่ะ”

ทั่วป๋าเยี่ยนทำเสียงเย็นชาแล้วนั่งลงเช่นเดิม