องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1351

หลังจากที่ลุกขึ้นมาล้างหน้าแล้ว หลี่ชางก็ออกไปตรวจสอบภายในค่ายและบังเอิญเจอเข้ากับกลุ่มแม่ทัพเข้า

“ท่านผู้บัญชาการ!”

แม่ทัพต่างขี่ม้าเข้าไปทักทายหลี่ชางเช่นกัน เมื่อพวกเขาเห็นหลี่ชาง พวกเขาก็ถามขึ้นพร้อมกันทันที

“ท่านผู้บัญชาการ มีคำสั่งจากราชสำนักหรือไม่ขอรับ?”

“ไม่มี พวกเราทุกคนรอก่อน จะโจมตีหรือไม่นั้นราชสำนักคงจะออกคำสั่งมาในเร็วๆ นี้”

ในเวลานี้ บรรดาแม่ทัพต่างมองหน้ากันและสังเกตเห็นสายตาที่แปลกประหลาดของกันและกัน

“ท่านผู้บัญชาการ ครั้งนี้ข้ารู้สึกว่าสถานการณ์ผิดปกตินะขอรับ”

แม่ทัพคนหนึ่งพูดพร้อมขมวดคิ้ว

หลี่ชางถามอย่างสงสัย

“ผิดปกติตรงไหนหรือ?”

“ท่านผู้บัญชาการ ท่านน่าจะได้ยินมาบ้างแล้วว่าในราชสำนัก เสนาบดีทั้งหกกรมได้พาบรรดาขุนนางทั้งหมดเข้าเฝ้าเบื้องบน อีกทั้งยังร่วมขอร้องให้ส่งกองกำลังออกไป ฝ่าบาทเองก็ทรงสนับสนุนเรื่องนี้มาโดยตลอดพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่เดิมพระองค์เป็นคนออกคำสั่ง แต่เหตุใดเรื่องส่งกองกำลังออกไปกลับไม่มีข่าวใดๆ กลับมาเลยล่ะขอรับ?” แม่ทัพอีกคนพูดเสียงเบาขึ้นมา

ท่าทีและสีหน้าของหลี่ชางเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็ส่ายหน้าอย่างหมดหนทางแล้วพูดว่า

“เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

เขาแค่รับผิดชอบการทำกองทหารออกไปร่วมรบก็เท่านั้น สำหรับเรื่องในราชสำนักอาณาจักรฉิน เขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งได้

กล่าวโดยสรุปนั่นคือ อ๋องเหยียนพูดอย่างไร เขามีหน้าที่ทำตามก็เท่านั้น

“ท่านผู้บัญชาการ ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เสนาบดีทั้งหกกรมและขุนนางจำนวนมากได้ร่วมกันเข้าเฝ้าเพื่อถวายหนังสือคำร้อง แต่ไหนแต่ไรมาไม่มีฮ่องเต้องค์ใดทนต่อแรงกดดันขนาดนี้ได้ขอรับ”

เมื่อหลี่ชางได้ยินเช่นนี้ เขาพลันตื่นตัวขึ้นมาทันทีและถามเสียงทุ้มว่า “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

แม่ทัพพูดเสียงเบาว่า

“ท่านคิดว่าอ๋องเหยียนระงับเรื่องนี้เอาไว้หรือไม่ขอรับ...”

หลี่ชางจ้อง เอื้อมมือไปตบหมวกคนพูดและพูดอย่างโมโห

“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่? เจ้าเป็นถึงระดับแม่ทัพ นี่คือสิ่งที่คิดกลั่นกรองออกมาจากสมองเจ้าอย่างนั้นหรือ? เจ้าต้องรู้ก่อนว่า หากอ๋องเหยียนสั่งให้โจมตี เราก็ต้องทำตาม เจ้าว่างมากขึ้นขนาดที่มานั่งเดาเรื่องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้เลยหรือไร?”

แม่ทัพเกาจมูกตัวเองแล้วยิ้มอย่างละอายใจ

“กลับไปได้แล้ว” หลี่ชางโบกมือ

ไม่นาน มีแม่ทัพสองคนก็วิ่งเข้ามา

“ท่านผู้บัญชาการ พวกทหารต่างทนกันไม่ไหวแล้วขอรับ แต่ละกองพันต่างพากันกะสับกระส่าย ท่านช่วยคิดวิธีรับมือหน่อยได้หรือไม่ หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ดีแน่ขอรับ”

“ใช่ขอรับท่านผู้บัญชาการ บรรดาทหารต่างมีไฟรุกร้อนอยู่ในใจ หากไม่มีโอกาสได้ระบายไฟที่รุกร้อนในอกเหล่านั้น เกรงว่าไฟเหล่านั้นคงจะระเบิดออกมาก่อนขอรับ”

หลี่ชางเงียบไป ในที่สุดก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าขอคิดก่อน”

หลังจากที่พูดจบ หลี่ชางก็หันกลับไปเดินมุ่งหน้าไปยังเต็นท์ และขอให้คนของเขาช่วยไปตามตัวรองแม่ทัพโจวเข้ามา

หลี่ชางตะโกนขึ้น

ในไม่ช้าทหารองครักษ์คนหนึ่งเดินเข้าไปในเต็นท์ แล้วพูดด้วยความเคารพ “ขอรับท่านผู้บัญชาการ”

“เร็ว! รีบแจ้งแม่ทัพของแต่ละกองพันว่าข้าต้องการหารือเกี่ยวกับข้อมูลทางการทหาร!”

หลี่ชางพูดอย่างมีความสุข

“ขอรับ!” ทหารองครักษ์คนนั้นประสานมือตอบรับคำสั่งแล้วเดินออกจากเต็นท์ไป

ไม่นานหลังจากนั้น แม่ทัพแต่ละกองพันก็มาถึงที่เต็นท์ของผู้บัญชาการ หลี่ชางเองก็นั่งลงไปที่ตำแหน่งของเขา

“เข้าพบท่านผู้บัญชาการขอรับ!”

บรรดาแม่ทัพต่างประสานมือทำความเคารพ

หลี่ชางยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนทำตัวตามสบาย

จากนั้นเขามองไปที่ทุกคนแล้วพูดเข้าประเด็นทันที

“ทุกท่าน ข้ารู้ดีว่าในใจของพวกท่านมีความโกรธ แต่ข้าสามารถบอกพวกท่านได้อย่างชัดเจนในตอนนี้ว่า ราชสำนักยังไม่ส่งคำสั่งใดๆ มาให้ ในหมู่ของพวกเราไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เริ่มโจมตี เว้นแต่ว่าพวกชาวตาดจะบุกเข้ามาในดินแดนอาณาจักรฉินของพวกเราก่อน มิฉะนั้นจะถือว่าเป็นการฝ่าฝืนคำสั่ง”

แม่ทัพคนหนึ่งรีบพูดขึ้นมาว่า “ท่านผู้บัญชาการขอรับ พวกเราเก็บความโกรธนี้เอาไว้ในใจนานแล้ว หากเรายังต้องเก็บเอาไว้ต่อไป คิดว่าไม่ช้าก็เร็วคงจะเกิดเรื่องใหญ่ได้...”

“ไม่ต้องกังวล ข้ารู้ดี ดังนั้นตอนนี้ข้ามีความคิดดีๆ แล้ว” หลี่ชางโบกมือ

“ท่านผู้บัญชาการได้โปรดแจ้งมาขอรับ!” บรรดาแม่ทัพพูดขึ้นมาทีละคน