องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1359

“ตายซะเถอะ!”

อาเอ๋อร์ผีพูดเสียงเย็น เขาที่เหวี่ยงค้อนทั้งสองไปสุดแรง ทำให้เขาเกือบจะกระแทกลงไปกับพื้น

แต่ครู่ต่อมา สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปในทันที เพราะมีพลังหอกที่พุ่งเข้ามาหาเขาสุดแรง

อาเอ๋อร์ผีถูกหอกกระแทก ทรงตัวไว้ไม่อยู่ จนเซไปข้างหลัง

หยางคังใช้โอกาสนี้เดินไปหาอีกฝ่าย และไปหยุดอยู่ตรงหน้าอาเอ๋อร์ผีพร้อมกับแทงหอกไปที่อีกฝ่ายทันที

อาเอ๋อร์ผีตกใจมากเมื่อเหตุการณ์กลับตาลปัตรเช่นนี้ เขาจึงรีบยกมือขึ้นเพื่อสกัดเอาไว้

แต่ในเวลานี้ หยางคังที่ทำท่าจะแทงหอกนั้นเปลี่ยนเป็นแกว่งหอกและเสียบเข้าไปที่ขาของอาเอ๋อร์ผีอย่างแรง

“ฟึ่บ”

หลังจากเสียงหอกที่เสียบเข้าไปยังขึ้น อาเอ๋อร์ผีก็กรีดร้องและคุกเข่าลง

แม้ว่าเขาจะมีเกราะป้องกันที่ดีเพียงใด แต่เขายังคงรู้สึกเจ็บปวดที่หัวเขาอยู่ดี

หยางคังใช้โอกาสนี้ต่อสู้เพื่อเอาชัยชนะ ไล่โจมตีและสะบัดหอกแทงเข้าไปที่คอของอาเอ๋อร์ผี

“ไอ้สารเลว ตายซะเถอะ!”

อาเอ๋อร์ผีโกรธมาก ยกมือขึ้นสูง จากนั้นกระแทกลงกับพื้น พยายามต่อสู้กับหยางคังจนตัวตาย

แต่หยางคังได้เตรียมพร้อมเอาไว้อยู่แล้ว เขายกหอกขึ้นโจมตีไปที่ค้อนของอาเอ๋อร์ผีจนหลุดออกไป จากนั้นใช้ความเร็วรีบแทงหอกเข้าไปที่อาเอ๋อร์ผีในทันที

ในเวลานี้ ความเร็วดุจฝนดาวตก

หากอาเอ๋อร์ผีถูกแทงเข้าจริงๆ เขาอาจจะตายได้เลย

อาเอ๋อร์ผีรู้สึกชาที่หนังศีรษะอยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะตายเพราะหอกของอีกฝ่าย เขาไม่อาจนั่งอยู่เฉยและรอความตายมาเยือนได้

เขาจึงรีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว พยายามหลีกหนีการโจมตีอันน่าทึ่งนี้

ทันใดนั้นเขาก็หันหลังวิ่งหนีไป ขึ้นหลังม้า คิดจะหนีกลับไปที่ค่าย

หยางคังจ้องด้วยสายตาดุร้ายและตะโกนออกไปว่า

“ไอ้พวกกระจอก ไม่กล้าสู้กับข้าอย่างนั้นหรือ?”

อาเอ๋อร์ผีไม่แม้แต่จะมองกลับไป ควบม้าหนีไปทันที

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคิดหนีจริงๆ หยางคังก็รีบขึ้นบนหลังม้าและขี่ไล่ตามอาเอ๋อร์ผีไป

“แม่งเอ้ย!”

อาเอ๋อร์ผีหันศีรษะไปมอง รู้สึกหวาดกลัว กลัวว่าตนจะตายในทันที

หยางคังขี่ม้าไล่ตามเขามาจริงๆ ทำไมไอ้เด็กนั้นถึงไม่ตายสักที

เขาแอบสบถในใจ จับบังเหียนม้าแน่นขึ้น ใช้กำลังทั้งหมดที่มีควบม้าหนีอย่างไม่คิดชีวิต

แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาที่ตัวใหญ่กว่าคนอื่น อีกทั้งม้าศึกก็มีน้ำหนักเยอะ ดังนั้นการที่จะวิ่งอย่างรวดเร็วนั้นก็ยิ่งลำบากมากขึ้น

ไม่นาน หยางคังก็เริ่มควบม้าเข้ามาใกล้

“ฟิ้ว!”

เสียงหอกที่ในพริบตาเดียวก็มาอยู่ต่อหน้าเขา เหตุการณ์นี้ทำให้อาเอ๋อร์ผีกลัวมาก เขาเอียงศีรษะหนีตามสัญชาตญาณหลีกเลี่ยงการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด

แต่แก้มซ้ายถูกหอกแฉลบไป ทำให้เกิดรอยแผลและเลือดออก

“รนหาที่ตายนักนะ!”

อาเอ๋อร์ผีระเบิดความโกรธ เขาจับค้อนเอาไว้แน่น เหวี่ยงมันไปรอบๆ หวังว่าจะกระแทกไปที่หยางคังบ้าง

อาเอ๋อร์ผีมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก มองไปที่หยางคังด้วยสายตาไม่เชื่อ

เขาเดินทางและใช้ชีวิตในทุ้งหญ้ามาหลายปี เป็นนักรบที่ชื่อเสียงของชาวตาด แต่วันนี้เขากลับพ่ายแพ้ให้กับชายที่ราบภาคกลางคนนี้

อาเอ๋อร์ผีหายใจถี่ขึ้น พลังชีวิตเขาค่อยๆ ลดลง เป็นเพราะเสียเลือดมากเกินไป

ในไม่ช้า เขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ล้มลงไปกับพื้น

เหตุการณ์นี้ทำให้กองทัพอาณาจักรฉินเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“ชนะหรือ? พวกเราชนะแล้ว!”

“ชนะแล้ว ชนะแล้ว ฮ่าๆๆ!”

“ในที่สุดพวกเราก็ชนะแล้ว!”

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นทหารชั้นธรรมดาหรือชั้นแม่ทัพ ในเวลานี้พวกเขาต่างมีความสุขมาก ไม่มีใครคาดคิดว่าการต่อสู้แบบตัวต่อตัวจะจบลงเช่นนี้

โดยเฉพาะแม่ทัพมองไปที่หยางคังด้วยสายตาชื่นชม

แม้แต่หลี่ชางเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ดึงตัวแม่ทัพคนหนึ่งเข้ามาถามว่า

“เจ้าบอกว่าเขาชื่ออะไรนะ?”

แม่ทัพอึ้งครู่หนึ่ง ก่อนที่จะรู้สึกตัวแล้วตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า

“ท่านผู้บังคับบัญชา เขาแซ่หยาง ชื่อคัง ขอรับ”

หลี่ชางหัวเราะเสียงดังหลังจากได้ยินชื่อนี้

“ชื่อเพราะดี หยางคัง ข้าจะให้รางวัลเขาเอง เขากล้าหาญมากและเหมาะที่จะเป็นทหารแนวหน้าของเราได้!”

ในวันเดียวกันนั้น สี่สหายแห่งตงเป่ย อาณาจักรฉินได้เลื่อนตำแหน่งให้พวกเขา...