องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1365

ดังนั้นฉินชงจึงเอ่ยปากถามว่า

“เช่นนั้นตามความคิดของขุนนางหลิว เรื่องนี้ควรจัดการเช่นไรหรือ?”

หลิวอวี่หลินยิ้ม ยกมือขึ้นรายงานว่า

“ตามความคิดของกระหม่อม จะมีทั้งหมดสามขั้นตอนพ่ะย่ะค่ะ ขั้นตอนแรกปล่อยชาวตาดที่จับมา ขอเพียงแค่เขาไม่ได้ละเมิดกฎหมายในอาณาจักรฉิน ปล่อยพวกเขาไปให้หมดพ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางที่ต่างอยู่ในความสงบในตอนแรกเริ่มเป็นกังวลเมื่อได้ยินเรื่องนี้

“ฝ่าบาท พวกเราใช้ความพยายามอย่างมากในการจับพวกชาวตาดเหล่านี้มา จะปล่อยพวกมันได้ง่ายๆ ได้อย่างไรหรือพ่ะยะค่ะ?”

“ใช่แล้วฝ่าบาท พระองค์ทรงอย่าปล่อยเสือเข้าป่าเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“ฝ่าบาท นี่ถือว่าเป็นการปล่อยเสือเข้าป่านะพ่ะย่ะค่ะ”

บรรดาขุนนางต่างพูดขึ้นมาทีละคน พวกชาวตาดเป็นคนป่าเถื่อนมากแค่ไหนพวกเขาต่างเคยศึกษากันมาก่อนแล้ว พูดได้เลยว่าพวกมันแค่ประจบสอพลอพวกเขาก็เท่านั้น

ผลในตอนนี้ การที่จะปล่อยพวกมันไปทั้งหมดนั้น ในอนาคตพวกจะต้องมีคนอีกหลายคนถูกพวกมันหลอกอย่างแน่นอน และเมื่อถึงตอนนั้นทุกอย่างกลับสายเกินไป

ฉินชงเมินพวกรัฐมนตรีเหล่านั้น มองหลิวอวี่หลินแล้วพูดว่า

“เอาล่ะ ขั้นที่สองล่ะ?”

“ขั้นตอนที่สองคือ จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของผู้หญิงในอาณาจักรฉินอีกต่อไป และไม่จำกัดการเดินทางไปไหนมาไหนของพวกนางอีก”

บรรดาขุนนางชั้นผู้ใหญ่แต่ละคนต่างมองไปที่หลิวอวี่หลินด้วยความประหลาดใจ

แต่เดิมพวกเขาคิดว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมาก่อนหน้านี้นั้นสมเหตุสมผล แต่ตอนนี้พวกเขากลับทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ทั้งปล่อยพวกชาวตาดไป ทั้งยังให้พวกผู้หญิงเดินทางไปยังดินแดนชาวตาดอย่างอิสระเสรีอีก

เรื่องพวกนี้จะไม่ทำให้เรื่องต่างๆ แย่ลงไปกว่านี้อีกหรือ?

หลิวอวี่หลินไม่เห็นสีหน้าและท่าทีการแสดงของออกพวกขุนนางและพูดต่อว่า

“ขั้นตอนที่สาม เข้าไปติดตามการใช้ชีวิตของพวกผู้หญิงเหล่านั้นที่ดินแดนชาวตาด ให้หนังสือพิมพ์ตีพิมพ์เรื่องนี้ว่า ผู้หญิงอาณาจักรฉินกลุ่มนี้เปลี่ยนความจริงเกี่ยวกับชาวตาดไม่ได้”

“สิ่งที่เขาต้องทำนั่นคือให้ผู้หญิงในอาณาจักรฉินอีกหลายสิบล้านคนที่เหลือเข้าใจสถานการณ์ที่แท้จริงของพวกชาวตาด เข้าใจถึงอันตราย ระหว่างที่ซึมซับเรื่องราวเหล่านี้โดยไม่รู้ตัว อีกไม่กี่ต่อมาจะไม่มีคนคิดเช่นนี้อีกต่อไป!”

แม้วิธีการนี้จะดี แต่...

ในขณะที่ฉินชงกำลังครุ่นคิด ขุนนางคนหนึ่งก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า

“ฝ่าบาททรงอย่าเห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่เขาพูดไปเช่นนั้น ก็มองไปที่หลิวอวี่หลิน พร้อมกับประสานมือทั้งสองพูดขึ้นว่า

“ข้ายอมรับ ที่เจ้าพูดมานั้นมีเหตุผลว่าพวกข้าเกือบทำให้เรื่องทั้งหมดนั้นแย่ลงไปมาก แต่ ความคิดของเจ้า ข้าไม่เห็นด้วย... เจ้า... เจ้าทำเช่นนี้ถือว่าจงใจฆ่าคน!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ขุนนางหลายคนในท้องพระโรงต่างพากันพยักหน้าและพูดอย่างเคร่งขรึม

“ให้เขาจัดการเถิด”

ความจริงแล้วเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาเองก็มีความคิดเช่นนี้ แต่ไม่ได้ละเอียดเท่าของหลิวอวี่หลิน

เขาที่รู้ว่าควรทำเช่นไรถึงจะเหมาะสม แต่กลับไม่พูดออกมาและเขาก็พูดไม่ได้ด้วย

ในตอนนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะโน้มน้าวขุนนางทั้งฝ่ายบู๊ฝ่ายบุ๋นด้วยตัวเอง

เพราะชื่อเสียงและความสำคัญของเขาในวันนี้ ไม่ให้เขาทำเช่นนี้ได้

เขาเตรียมตัวสำหรับเรื่องที่เลวร้ายที่สุดมาอย่างดีแล้ว แต่ในวินาทีสุดท้าย เขานึกถึงหลิวอวี่หลินและรีบให้อีกฝ่ายกลับมายังเมืองหลวง

เมื่อพวกเขาทั้งสองได้พบกัน คำตอบของอีกฝ่ายสอดคล้องกับความคิดของเขาอย่างสมบูรณ์ ความจริงแล้วพวกเขายังไม่ได้อธิบายวิธีการอย่างละเอียดเสยด้วยซ้ำ แต่พวกเขากลับเข้าใจความคิดของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

ฉินเหยียนได้แต่ถอนหายใจในใจ

ฉินชงเห็นว่าฉินเหยียนพูดเช่นนั้น เขาจึงยืนขึ้นแล้วประกาศว่า

“เช่นนั้นเราจะตัดสินใจเช่นนี้ เรื่องกิจการภายนอกอาณาจักรฉินทั้งหมดให้หลิวอวี่หลินเป็นคนจัดการ เรื่องกิจการภายในอาณาจักรฉินไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ให้ขุนนางหลิวที่อยู่ฝ่ายโฆษกจัดการ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับภาพลักษณ์ของท่าทีของอาณาจักรฉินจะถูกส่งไปให้หลิวอวี่หลินทั้งหมด!”

“ขุนนางคนอื่นๆ ในกรมพิธีการ นับจากนี้เป็นต้นไปจะรับผิดชอบเฉพาะประเพณีมารยาท การศึกษา การสอบขุนนาง และงานพิธีการต่างๆ ในอาณาจักรฉินเท่านั้น เรื่องอื่นให้หลิวอวี่หลินเป็นคนจัดการ”

เดิมทีกลุ่มขุนนางต้องการจะพูดเพิ่มเติม แต่ฉินชงได้ประกาศเรื่องนี้ต่อหน้าสาธารณชนแล้ว เมื่อเอ่ยออกมาแล้ว ถือว่าตกลงเช่นนี้