องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1399

เมื่อเห็นว่าแม่ทัพอาณาจักรคุชะกำลังหนี กองกำลังพันธมิตรชาวตาดยิ่งฮึกเหิมมากขึ้น

พวกเขาเร่งความเร็วม้าและควบไปข้างหน้า

“กึกกึกกึก...”

เสียงฝีเท้าม้าย่ำลงพื้น ฝุ่นฟุ้งกระจาย

ความเร็วกองทัพพันธมิตรเร็วขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเมฆดำที่บดบังท้องฟ้าจนมองไม่เห็น

“ฝ่าบาท พระองค์ทรงนี้ไปก่อนเถิด พวกเราจะคอยต้านเอาไว้เองพ่ะย่ะค่ะ!”

รองแม่ทัพที่มีร่างกายกำยำพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ในเวลาเดียวกัน เขาดึงดาบยาวออกมาและหันไปมองทหารที่อยู่ข้างๆ และตะโกนขึ้นมาว่า

“ทหาร ออกไปร่วมรบกับขาเพื่อปกป้องฮ่องเต้เถิด...”

ทันใดนั้นทหารต่างพากันตาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาทันที

“สหายร่วมรบ ฆ่ามัน...”

หลังจากนั้นในทันที พวกเขาต่างพากันดึงดาบที่คาดไว้ที่เอวออกมา เพื่อแสดงความกล้าหาญ

ในทันใดนั้น ทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อสู้ในระยะประชิดกันมากขึ้น

และรองแม่ทัพก็กล้าหาญมากเช่นกัน

เขาฟันดาบไปที่ซ้ายและขวา ฆ่าทหารชาวตาดสองคนล้มตายนในทันที

แต่ตัวเองเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

เลือดไหลออกมาและหยดลงบนพื้น

ทำให้เขาเดินโซเซ ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพยุงร่างตัวเอง

อย่างไรก็ตาม เขายังทนต่อความเจ็บปวด โบกสะบัดดาบในมือ ฟันไปที่กองทัพทหารเหล่านั้น

ทำให้ศัตรูหวาดกลัวและไม่กล้าเข้าใกล้

ทหารที่เหลือต้านทานเอาไว้อย่างสิ้นหวังและคอยปิดบังเรื่องที่ฮ่องเต้ทรงหนีไป

“ฝ่าบาท รีบหนีไปพ่ะย่ะค่ะ!”

ขุนนางหลายคนต่างพากันเร่งฮ่องเต้ให้รีบเดินหน้าต่อ

“ฉึก..”

ลูกธนูแหลมคมปักเข้ามาที่อก

แม่ทัพร่างกำยำล้มลงไปกับพื้น

ตาเบิกกว้าง เลือดไหลออกจากมุมปาก สายตาเต็มไปด้วยความไม่อยากยอมแพ้และมีความหวังอยู่เล็กน้อย

“ฝ่าบาท พระองค์ต้องหนีไปให้ได้นะพ่ะย่ะค่ะ...”

เขาใช้กำลังทั้งหมดที่มีพูดประโยคนั้นออกมา

เขาหลับตาลง

ภาพนี้ ในสนามรบตอนนี้เป็นภาพที่เห็นได้ทุกที่

สำหรับฮ่องเต้คุชะ ในที่สุดเขาก็หนีออกมานอกเขตเมืองจินสุ่ย เพราะมีทหารคอยปกป้องเขาด้วยชีวิต

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขารอดพ้นจากอันตราย ฮ่องเต้คุชะก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

ตุบ

เขาล้มลงกับพื้น หน้าซีดเซียว

“ฝ่าบาท เป็นอะไรหรือ?”

ขุนนางที่เหลือรีบก้าวไปข้างหน้าและถามไถ่

“ข้า... ข้าเดินต่อไม่ไหวแล้ว...”

ฮ่องเต้คุชะส่ายหน้าอย่างยากลำบาก หน้าซีดและไร้เรี่ยวแรง เขาดูอ่อนแอมากในเวลานี้

แม้ว่าสองสามปีมานี้เขาจะดูแลร่างกายอย่างดี แต่ร่างกายเขากลับอ่อนแอลงมาก

ประกอบกับความหวาดกลัวและหมดสติ ทำให้อาการยิ่งแย่ลง

การที่มาไกลได้ถึงตอนนี้ ถือว่าได้รับการช่วยเหลือจากสวรรค์แล้ว

เขาอายุมากขึ้น การหลบหนีที่เร่งรีบเมื่อครู่ทำให้เขาหมดกำลัง

“บ้าเอ้ย ควรทำอยางไรดี?”

“กึก...”

ทันใดนั้นทหารม้ากลุ่มนั้นค่อยๆ ล้อมกลุ่มคนจากอาณาจักรคุชะ

“พวกเจ้าเป็นใคร?”

ทหารชั้นเสี้ยวเว่ยยืนจ้องและถามออกไป

ด้วยรังสีของเขาทำให้ขุนนางเหล่านั้นเงียบลงและไม่มีใครกล้าตอบ

เพราะการที่ได้เห็นกองทัพทหารม้าแห่งอาณาจักรฉินด้วยตาตัวเอง ทำให้พวกเขากลัวจนฉี่แทบราด

“พวกเจ้าเป็นใคร? หากยังไม่ตอบ ข้าจะถือว่าเจ้าเป็นพวกสอดแนม!”

ทหารชั้นเสี้ยวเว่ยตะโกนขึ้นมา

สายตาของเขาเฉียบคมราวกับนกอินทรีย์ที่สามารถมองทุกอย่างได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

ยิ่งไปกว่านั้น สายตาอาฆาตยังชัดเจน ทำให้ขุนนางเหล่านั้นยิ่งตัวสั่นมากขึ้น

ฮ่องเต้คุชะยังเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้ ในเวลาเขาตอบกลับเสียงสั่น

“กราบทูลรายงายต่อท่านใต้เท้า.... ข้าเป็นฮ่องเต้อาณาจักรคุชะ พวกข้าไม่ใช่พวกสอดแนม...”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น ขุนนางที่อยู่โดยรอบก็เริ่มมีปฏิกิริยาเช่นกัน

“โอ้? เจ้าคือฮ่องเต้อาณาจักรคุชะหรือ?”

ทหารชั้นเสี้ยวเว่ยหรี่ตาและถาม

“ชะ... ใช่...”

ฮ่องเต้คุชะพยักหน้า กลัวว่าอีกฝ่ายจะสงสัยในตัวตนของตน

“เช่นนั้นได้โปรดตามข้ามา”

หลังจากพูดจบทหารชั้นเสี้ยวเว่ยก็หมุนตัวกลับ

จากนั้นฮ่องเต้คุชะและคนอื่นๆ ก็มีปฏิกิริยา

ในใจลังเลว่าควรตามไปหรือไม่