องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 194

หลังจากที่หลิ่วเชียนเชียนจากไป ฉินเหยียนก็จับคางของเขาพลางคิดคำนวณ

สรรพสิ่งต้องมีการพัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไปจากเล็กไปหาใหญ่ ต่อไปยังต้องใช้เงินอีกมาก ก่อนอื่นจะต้องเข้าใจก่อนว่า มีเงินในกระเป๋าเท่าใด และมีเงินทุนเริ่มต้นเท่าใด

"จือหย่า เจ้าคิดบัญชีให้ข้าหน่อยว่าเวลานี้พวกเรามีทรัพย์สมบัติเท่าใดแล้ว?"

จ้าวจือหย่าเป็นผู้ทำการอย่างรวดเร็วด้วยความรอบคอบและมีระเบียบ นางเริ่มการคิดคำนวณทันที

"ในระยะนี้ท่านอ๋องได้รับรางวัลไม่น้อย รวมกันแล้วประมาณหนึ่งหมื่นตำลึงเงินขาวเพคะ"

"ในช่วงเวลาเดินทัพได้ยึดทรัพย์สินเงินทองของชนชั้นสูงผู้มั่งคั่งจากทั่วทุกสารทิศมาเป็นจำนวนมาก จะต้องแปลงเป็นเงินไหมเพคะ?"

"แน่นอนสิ ถึงเวลาใช้เงินแล้วเหตุใดจึงไม่เปลี่ยนเป็นเงินเล่าจะเก็บไว้เพื่ออะไร?"

จ้าวจือหย่าจึงทำได้เพียงทำตามคำแนะนำและหยิบสมุดบัญชีที่มีรายละเอียดออกมา จากนั้นรวบรวมทีละรายการพลางดีดลูกคิดอย่างรวดเร็ว

"มรกตสี่หีบ เครื่องประดับทองและเงินอย่างละสิบหีบ ภาพวาดโดยปรมาจารย์ผู้มีชื่อเสียง ไข่มุก หินโมรา แปลงเป็นตำลึงผลึกหิมะ...."

จ้าวจือหย่าอ่านติดต่อกันอย่างรวดเร็ว

ฉินเหยียนมีแผนอยู่ในใจของเขาเช่นกัน

ระบบสกุลเงินที่โลกนี้ หนึ่งร้อยอีแปะเท่ากับหนึ่งพวง และประมาณห้าพวงเงินทองแดงเท่ากับหนึ่งตำลึงเงิน

ตามระบบราคาเสบียงและที่อยู่อาศัยในสมัยโบราณ หนึ่งตำลึงเงินเส้นน่าจะเทียบเท่ากับเงินหยวนประมาณหนึ่งพันหยวนหรืออาจจะมากกว่านั้น

ในที่สุดจ้าวจือหย่าก็คำนวณผลรวม และรายงานว่า

"หากนำทองคำและเงินมารวมกันแล้วแปลงเป็นตำลึงเงินก็จะมีมูลค่ามากกว่าเก้าล้านตำลึงเพคะ"

หัวใจของฉินเหยียนดัง "ตึกตัก"

เงินเก้าล้านตำลึงเส้นเท่ากับประมาณเก้าพันล้านหยวน!

ทุนเริ่มต้นเก้าพันล้านก็เพียงพอสำหรับทุกสิ่งแล้ว!

ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข เขาจึงโพล่งออกมาว่า

"ฮ่าๆๆ ที่แท้ข้ามีเงินมากถึงเพียงนี้ เก้าพันล้านหยวน ชีวิตที่แล้วข้ายังไม่เคยเห็นเงินมากมายเช่นนี้มาก่อน!"

จ้าวจือหย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย และถามด้วยความงุนงง

"จือหย่าไม่ค่อยเข้าใจ เงินหยวนที่ท่านอ๋องกล่าวคืออะไรหรือเพคะ?"

ฉินเหยียนรีบเปลี่ยนหัวข้อ และกล่าวว่า

"ไม่ต้องสนใจรายละเอียด เจ้าคิดบัญชีได้เป็นอย่างดี ต่อไปนี้เจ้าก็ดูแลเงินให้ข้าและเป็นแม่บ้านของข้าก็แล้วกัน"

การชมเชยอย่างกะทันหันทำให้จ้าวจือหย่าหน้าแดง

"สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่จือหย่าควรทำเพคะ ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง"

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันหลิ่วเชียนเชียนก็รีบวิ่งเข้ามา

"ท่านอ๋อง เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!"

เดิมทีฉินเหยียนอารมณ์ดีมาก เมื่อได้ยินหลิ่วเชียนเชียนตะโกนเช่นนี้เขาก็รู้สึกร้อนรนโดยไม่รู้ตัว

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

"ชาวนาและกรรมกรเหล่านั้นต้องการจากไปเพคะ!"

"ชิ ข้านึกว่าฟ้าจะถล่มเสียอีก!"

ฉินเหยียนมิได้สนใจและหันกลับมากล่าวว่า

"จือหย่า พวกเราใช้เงินจำนวนนี้ต่อจากนี้ก็จะเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่.... ช้าก่อน เจ้าว่าอย่างไรนะ? ชาวนาและกรรมกรต้องการจะจากไป พวกเขาจะไปที่ใด?"

ในที่สุดฉินเหยียนก็ตอบสนอง และคว้าคอเสื้อของหลิ่วเชียนเชียนทันที

"ต้องการจะไป? เหตุใดพวกเขาจึงต้องการจะไป?"

"เป็นไปไม่ได้กระมัง?"

"พี่ชาย นี่เขียนว่าอะไร?"

มีชาวนาที่ไม่รู้หนังสือถามคนที่ประหลาดใจ

อีกคนหนึ่งจึงอ่านให้ฟังว่า

"บนนี้เขียนว่าจากนี้ไปจะมีการรับสมัครคนงานจำนวนมากเพื่อการก่อสร้างในแนวหน้า ไม่ว่าผู้ใดก็สามารถลงสมัครได้"

"ค่าแรงคิดทุกวัน ให้สามสิบอีแปะต่อคนต่อวัน"

"เนื้อหางาน : ก่อสร้างตึกรามบ้านช่องและบุกเบิกพื้นที่รกร้าง"

"พื้นที่รกร้างที่บุกเบิกมาได้ทั้งหมดจะเป็นของแต่ละคน และตึกรามบ้านช่องที่สร้างขึ้นก็จะเป็นที่อยู่อาศัยของแต่ละคนด้วยเช่นกัน"

แม้ว่าจะมีการอ่านประกาศไปแล้วครั้งหนึ่งทว่าทุกคนยังคงสับสน

มีคนเกาศีรษะและถามว่า

"เหตุใดข้าจึงยังฟังไม่ค่อยเข้าใจ นี่มันหมายความว่าอย่างไร?"

อีกคนหนึ่งจึงอธิบายว่า

"มันหมายความว่า ให้เจ้าสร้างบ้านบนที่ดินผืนนี้และยังให้เงินแก่เจ้าด้วย?"

หลังจากมีคำอธิบายที่เข้าใจง่ายทุกคนต่างก็ประหลาดใจ

"ยังมีเรื่องดีๆเช่นนี้ด้วยหรือ?"

"สร้างบ้านให้ตัวเอง บุกเบิกผืนนาให้ตัวเอง และทุกวันยังให้เงินสามสิบอีแปะ นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นหรือ!"

"ข้าก็คิดว่านี่เป็นเรื่องเหลวไหล เอาเป็นว่าข้าไม่เชื่อ!"