องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 197

องค์ชายใหญ่ฉินชงและองค์ชายเจ็ดฉินหยู่ต่างจมอยู่กับการครุ่นคิด

"พอจะเข้าใจได้ทว่ามิอาจเข้าใจได้ทั้งหมด"

ฉินเหยียนดื่มสุราในจอกรวดเดียวจนหมด และกล่าวว่า

"เป็นเรื่องปกติที่จะไม่เข้าใจ สงครามการค้าเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลายากที่จะป้องกัน แต่จุดประสงค์ยังคงเหมือนเดิม"

"ก็คือต้องการให้พวกเจ้าตกหลุมพรางของข้าโดยไม่รู้ตัว ทำให้ชาวประชาของอาณาจักรพวกเจ้าไม่ปลูกธัญพืชในขณะที่ข้ากำลังกักตุนเสบียงเป็นจำนวนมาก"

"ข้าใช้เวลาหนึ่งถึงสองสามปีในการเตรียมการ"

"และระดมเสบียงของพวกเจ้าจนหมด เมื่อถึงช่วงที่ขัดสนและอดอยากเวลาก็สุกงอมพอดี แม้ว่าข้าจะกล่าวว่าเป็นการต่อสู้ที่ไม่นองเลือดแต่พวกเจ้าก็ยังสูญเสียอย่างน่าสังเวช"

"ปราดเปรื่อง ปราดเปรื่องจริงๆ!"

จู่ๆจ้าวจือหย่าที่กำลังจดบันทึกอยู่ก็พูดประโยคนี้ออกมา

พวกเขาทั้งสามหันไปมองนางพร้อมกันและเห็นจ้าวจือหย่าตื่นเต้นมากจนใบหน้าของนางแดงก่ำ หลังจากติดตามฉินเหยียนมาเป็นเวลานานนางก็สามารถเข้าใจแก่นสารของสงครามการค้าเช่นกัน

"ดูสิ จือหย่ายังเข้าใจ พวกท่านทั้งสองยังไม่เข้าใจหรือ?"

"เข้าใจ พวกข้าทั้งสองเข้าใจแล้ว"

องค์ชายใหญ่และองค์ชายเจ็ดฝืนทำเป็นเข้าใจ แต่ในความเป็นจริงแล้วยังคงไม่เข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งกว่านี้

เพื่อจะไม่ให้ถูกจับได้องค์ชายเจ็ดฉินหยู่จึงรีบกล่าวว่า

"สมแล้วที่เป็นเสด็จพี่สิบสี่! ยอดเยี่ยม ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!"

แม้ว่าองค์ชายใหญ่ฉินชงจะมิอาจเข้าใจได้ทั้งหมดทว่าเขาก็ชื่นชมสมองของฉินเหยียนที่สามารถคิดกลยุทธ์ที่เพ้อฝันเช่นนี้ได้

"พูดน่ะง่าย แต่ไม่รู้ว่าจะนำไปปฏิบัติได้จริงหรือไม่"

ฉินเหยียนกล่าวอย่างโอ้อวดว่า

"มิใช่ว่าข้าคุยโวนะ พวกท่านรอดูได้เลยว่าข้าจะครองใต้หล้าโดยไม่เสียเลือดได้อย่างไร!"

และองค์ชายทั้งสามก็สนทนากันเป็นเวลานาน พวกเขาร่ำสุราและพูดคุยสัพเพเหระกันตลอดทั้งคืน

เดิมทีพี่ชายทั้งสองเชื่อในฉินเหยียน แต่ตอนนี้พวกเขายิ่งมั่นใจมากขึ้นหลังจากการคุยโวโอ้อวดถึงขนาดที่แม้ว่าพวกเขาจะเมาแต่ทั้งสองต่างก็คารวะฉินเหยียนเป็นอาจารย์ของพวกเขา

.......

เช้าวันรุ่งขึ้น

เพิ่งจะรุ่งสาง

ไก่ขันนอกประตูตอนรุ่งสางตามมาด้วยเสียงตะโกนและสบถ

"ฉินเหยียน เจ้าสารเลว ออกมาเดี๋ยวนี้!"

"อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นองค์ชายแห่งต้าฉิน ความวุ่นวายนี้ที่นอกจวนเจ้าเมืองเหตุใดเจ้าจึงไม่ไปดูแลสักหน่อย!"

"รบกวนการพักผ่อนขององค์หญิงสามของข้า เจ้าจะรับผิดชอบหรือไม่?"

"ฉินเหยียน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!"

เหล่าทหารชั้นยอดมิกล้าหุนหันพลันแล่น อย่างไรเสียอ๋องเหยียนได้แจ้งไว้แล้วว่าอย่าลงมือกับสตรีปากร้ายผู้นี้ พวกเขาจึงทำได้เพียงระมัดระวังอย่างเต็มที่เพื่อป้องกันมิให้หยางจิ่นซิ่วบุกเข้าไป

หยางจิ่นซิ่วยืนอยู่ในลานบ้านเหมือนเช้าเมื่อวาน ท่วงท่ายังคงไม่ลดละ ทั้งตะโกนและสาปแช่ง

"องค์หญิงสามได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนั้นต้องการการพักผ่อนอย่างสงบ ด้านนอกหนวกหูไม่หยุด หากมันทำให้การฟื้นตัวขององค์หญิงสามของข้าล่าช้า ข้าจะสังหารเจ้า!"

"องค์หญิงสามยังมาบอกข้าว่าเจ้าเป็นคนดีขนาดไหน ดีกับผีอะไร! เจ้าสารเลว รีบออกมาเดี๋ยวนี้!"

ฉินเหยียนถูกเสียงคนด่าปลุกจนตื่น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เจ้าหู่นิวน้อยนี่ตรงต่อเวลายิ่งกว่าไก่ตัวผู้เสียอีก

ผู้อื่นได้ยินเสียงไก่ขันก็รีบลุกมาฝึกวรยุทธ์ แต่นางได้ยินเสียงไก่ขันกลับลุกขึ้นมาดุด่า!"

เฮ้อ ข้าทำบาปทำกรรมอะไรไว้นี่!

หยางจิ่นซิ่วตะคอกอย่างเย็นชาว่า

"นี่มันอาณาเขตของเขาย่อมต้องเกี่ยวข้องกับเขา เอาเป็นว่าหากเจ้าดูแลชายแดนไม่ได้ก็ส่งคืนมาให้แก่อาณาจักรจ้าวของพวกเรา มิเช่นนั้นหากมีข้อผิดพลาดแม้เพียงน้อยนิดข้าก็จะสังหารเขา!"

"อารมณ์ร้อนนี้ของข้า ข้าทนไม่ไหวแล้ว!"

ต้าจ้วงเกือบจะลงมือโชคดีที่ฉินเหยียนห้ามเขาไว้

"หยุดเหลวไหลได้แล้ว"

"ท่านอ๋อง ข้าทนไม่ไหวแล้ว!"

"เจ้าสู้นางไม่ได้!"

ต้าจ้วงพูดไม่ออก

ฉินเหยียนยิ้ม และรับปากว่า

"ขอหู่นิวโปรดวางใจ ข้าจะต้องดูแลชายแดนนี้เป็นอย่างดี จะไม่ทำให้เจ้าต้องเป็นกังวลอย่างเด็ดขาด"

"ถ่ายทอดคำสั่งของข้า องค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าวต้องการการพักผ่อนที่เงียบสงบ ไม่ว่าใครก็ตามห้ามรบกวน ย้ายสำนักงานทะเบียนไปทางตะวันออกห้าร้อยเมตร"

หยางจิ่นซิ่วมีความรู้สึกเหมือนเอาหอกตีไปบนผ้าฝ้ายเนื้อนุ่ม นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากไปด้วยความโกรธพร้อมกับหอกที่อยู่ในมือ

ความวุ่นวายครั้งนี้ทำให้ฉินเหยียนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เขาโบกมือ

"ไป ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น?"

ประตูของจวนเจ้าเมืองเปิดออกและเขาก็จ้องมอง

"ดีจริงๆ!"

บริเวณนั้นมืดสนิทและคราคร่ำไปด้วยผู้คน