องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 198

นอกประตูจวนเจ้าเมือง

ภาพที่เห็นคือทะเลผู้คนซึ่งต่างก็เบียดเสียดเยียดยัด ลานที่แออัดเหมือนตลาดมองดูไม่เห็นจุดสิ้นสุด ทุกที่เต็มไปด้วยผู้คน

ฉินเหยียนมองไปที่ชาวประชาที่กระตือรือร้นและอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ

"ผู้คนเยอะแยะมากมายจริงๆ สิ่งที่ทรุดโทรมมากมายกำลังรอวันฟื้นฟู!"

ต้าจ้วงที่ติดตามข้างกายฉินเหยียนกล่าวติดตลกเมื่อเขาเห็นสถานการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า

"โอ้! มากันเยอะถึงเพียงนี้!"

"ท่านอ๋อง หากค่าแรงวันละสามสิบอีแปะ ข้าก็ทำได้!"

ในขณะที่กล่าวเขาก็ทำท่าทีแข็งขัน

ฉินเหยียนกลอกตาและกล่าวอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า

"อย่าเหลวไหล ข้าให้เจ้าวันละห้าสิบอีแปะ รีบไปรับสมัครเดี๋ยวนี้!"

เขากล่าวพรางเตะบั้นท้ายของต้าจ้วง

"วันละห้าสิบอีแปะ!"

ดวงตาของต้าจ้วงเป็นประกาย ห้าสิบอีแปะเชียวนะ เขากล่าวด้วยรอยยิ้มพลางปิดบั้นท้ายของเขา

"รับบัญชา รับรองว่ากระหม่อมจะทำอย่างดีเลยพะยะค่ะ!"

เขาเรียกทหารชั้นยอดทันที และเริ่มนับจำนวนคน

ฉินเหยียนรับสมัครทั้งหมดแปดตำแหน่ง กล่าวคือมีจุดลงทะเบียนแปดจุดซึ่งเป็นตัวแทนของแปดฝ่าย

ฝ่ายการค้า ฝ่ายวรรณกรรม ฝ่ายเกษตร ฝ่ายกรรมกร ฝ่ายสุรา ฝ่ายช่างฝีมือ ฝ่ายภูษา และฝ่ายเกลือ

ทั้งแปดฝ่ายนี้แบ่งโดยอาศัยพื้นฐานทักษะทั้งหมดที่ชาวบ้านมี

อีกทั้งยังเป็นเมืองที่เป็นรากฐานของการก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐานอีกด้วย

มีรายงานว่าในหมู่ชาวบ้านมีคนจำนวนมากที่เป็นช่างฝีมือและปรมาจารย์ อย่างไรก็ตามปกติแล้วพวกเขาสามารถหาเลี้ยงชีพได้ด้วยการทำนาเท่านั้น และทักษะที่มีของพวกเขาก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์อันใดเลย

เมื่อพวกเขารู้ข้อกำหนดในการรับสมัครและสามารถใช้ทักษะของพวกเขาได้ เหล่าช่างฝีมือจึงมีความสุขมาก

ผู้ที่รู้หนังสือก็ไปลงทะเบียนที่ฝ่ายการค้าและฝ่ายวรรณกรรม งานในภายภาคหน้าก็คือการลงทะเบียนและทำบัญชี งานการไม่เหนื่อยและยังประสบความสำเร็จอีกด้วย

ผู้ที่สามารถหมักสุราชั้นดีได้จะไปลงทะเบียนที่ฝ่ายสุรา ส่วนคนที่ทอผ้าและดึงไหมได้ก็ไปที่ฝ่ายภูษา ช่างไม้และช่างก่ออิฐต่างก็ไปที่ฝ่ายช่างฝีมือ

ส่วนชาวบ้านที่ไม่มีความรู้จำพวกนี้แต่ทำการเกษตรได้ก็จะไปฝ่ายเกษตรและฝ่ายกรรมกร ซึ่งสองฝ่ายนี้มีผู้สมัครจำนวนมากที่สุด

ชาวบ้านต่างก็เลือกทักษะพิเศษของตนในการลงทะเบียน และทุกจุดลงทะเบียนก็เต็มไปด้วยผู้คน

ฉินเหยียนมองไปรอบๆ จากสถานการณ์การลงทะเบียนในเวลานี้ การที่ชาวบ้านเชื่อมั่นในตัวเขาและยอมติดตามเขาเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

นี่......ก็คือผลลัพธ์ที่ข้าต้องการ!"

.............

การลงทะเบียนดำเนินไปเป็นเวลาสามวันเต็ม ชาวบ้านต่างก็เข้ามาทีละคน

คนของฝ่ายทั้งแปดเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบตามคำแนะนำเพื่อรอฉินเหยียนออกคำสั่ง

ฉินเหยียนยืนอยู่ที่หน้าประตูพลางมองดูใบหน้าที่เรียบง่ายของชาวบ้าน และกล่าวว่า

"ในเมื่อทุกคนเชื่อมั่นในตัวข้า ข้าก็จะปฏิบัติต่อพวกเจ้าอย่างดี นับจากนี้ไปทั้งแปดฝ่ายจะเริ่มดำเนินการอย่างเป็นทางการ ต่อไปกลไกการส่งเสริมภายในจะถูกเผยแพร่สู่สาธารณะ

มีทหารชั้นยอดประกาศในนามของฉินเหยียนว่า

"กลไกการส่งเสริมของชาวเมืองใหม่ : คนงานธรรมดามีรายได้วันละสามสิบอีแปะ หากประเมินแล้วผ่านไปถึงระดับช่างฝีมือแต่ละคนจะได้รับวันละสี่สิบอีแปะ หากไปถึงระดับปรมาจารย์แต่ละคนจะได้วันละห้าสิบอีแปะ!"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาชาวบ้านก็ระเบิดทันที

"โอ้โห! หากเป็นระดับปรมาจารย์จะได้วันละห้าสิบอีแปะ! นับดูแล้วสองวันก็จะได้เงินหนึ่งพวง ในหนึ่งเดือนก็จะหาเงินได้สามตำลึงเงินผลึกหิมะ! นี่ข้าไม่ได้ฝันไปนะ!"

"ตามระดับของข้าจะต้องหาเงินได้ห้าสิบอีแปะอย่างแน่นอน!"

ชาวบ้านต่างพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นจนมิอาจปกปิดความยินดีปรีดาในเสียงของพวกเขาได้

มุมปากของฉินเหยียนยกขึ้น ชาวบ้านต่างก็มีแรงบันดาลใจ พวกเขากำลังจะเริ่มโครงการก่อสร้างขนาดใหญ่ และตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ