องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 199

หลังจากฉินเหยียนส่งมอบฝ่ายทั้งแปดเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็เริ่มทำงานอย่างเป็นระเบียบ

เขาสั่งให้จ้าวจือหย่าบันทึกค่าใช้จ่ายรายวันทั้งหมดอย่างชัดเจน และมอบอำนาจทางการเงินทั้งหมดให้แก่นาง

จ้าวจือหย่าดีดลูกคิดในมืออย่างไม่หยุดหย่อน ลูกคิดส่งเสียงดัง "แกร๊กๆ" ยิ่งนางคำนวณมากเท่าไรคิ้วของนางก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นเท่านั้น

"ท่านอ๋องเพคะ เวลานี้มีคนมาสมัครแล้วหลายหมื่นคนหากเราจ่ายเงินตามค่าแรงที่ให้สัญญาไว้กับชาวบ้านเกรงว่าเงินในมือของเราจะหมดในเวลาอันสั้นนะเพคะ"

ฉินเหยียนไพล่มือไว้ด้านหลัง และกล่าวด้วยความมั่นใจว่า

"ไม่เป็นไร ข้ามีแผนการแล้ว เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะไม่มีวันทำการค้าที่ขาดทุน"

จ้าวจือหย่าพยักหน้าอย่างสบายใจ อันที่จริงแล้วในแง่ของการคำนวณหากกล่าวว่าอ๋องเหยียนอยู่อันดับสองเกรงว่าจะไม่มี ผู้ใดที่สามารถอยู่อันดับหนึ่งได้

"ตามข้าไปที่ภูเขาด้านหลัง ไปดูซิว่าคนที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง"

"เพคะ"

..........

ภูเขาด้านหลัง

ฉินเหยียนและจ้าวจือหย่าทยอยลงจากรถม้า

เวลานี้เหล่าทหารชั้นยอดกำลังนำทัพตระกูลซือที่ได้รับการคัดเลือกฝึกอย่างเป็นระเบียบ เมื่อพวกเขาเห็นฉินเหยียนมาจึงก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อรายงาน

"ทูลอ๋องเหยียน เวลานี้เราเกณฑ์ทัพตระกูลซือได้สามพันคนแล้ว ขอท่านโปรดตรวจสอบพะยะค่ะ"

ฉินเหยียนกวาดตามองไปที่ฝูงชน แต่ละคนล้วนสูงใหญ่และทรงพลัง ทั้งยังมีหลังที่แข็งแรงและเอวที่แข็งแกร่ง ร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ คล้ายกับว่าพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะสังหารวัวด้วยหมัดเดียว พวกเขาจะต้องเป็นนักรบที่เก่งกาจในสนามรบอย่างแน่นอน

เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

"ทำได้ไม่เลว พวกเจ้าฝึกฝนต่อเถิด"

"พะยะค่ะ!"

หลิ่วเชียนเชียนกำลังจดบันทึกข้อมูลที่รวบรวมมาโดยเหล่าสมาชิกสตรี เมื่อได้ยินเสียงของฉินเหยียน นางก็รีบก้าวไปข้างหน้าทันทีและโค้งคำนับ

"คารวะอ๋องเหยียนเพคะ"

"ตามสบาย"

ฉินเหยียนสั่งการว่า

"ให้สมาชิกสตรีเหล่านี้ไปที่เมืองเพื่อซื้อผ้าสีเขียวเข้มและสีเขียวอ่อนมาจำนวนหนึ่ง และทำชุดลายพรางและชุดกลางคืนตามภาพวาดกระดาษที่ข้าให้พวกเจ้า"

หลิ่วเชียนเชียนเคยได้ยินคำว่าชุดกลางคืนมาก่อน ทว่าสำหรับชุดลายพรางคำนี้เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินจึงถามด้วยความสงสัยว่า

"ท่านอ๋องเพคะ ชุดลายพรางนี้เอาไว้ทำอะไรเพคะ?"

ฉินเหยียนอธิบายว่า

"ชุดลายพรางนั้นเทียบเท่ากับชุดคลุมล่องหนในป่า ขอเพียงทำตามรูปที่ข้าให้ หลังจากที่พวกเจ้าสวมใส่แล้วก็จะรู้ประโยชน์ของมันเอง"

ทันทีที่ได้ยินคำว่าชุดคลุมล่องหน หลิ่วเซียนเชียนก็จดคำแนะนำของฉินเหยียนด้วยความตั้งอกตั้งใจ ครั้นเมื่อนางเห็น ภาพวาด นี่มิใช่จีวรขาดๆของพระหรอกหรือ?

นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวจือหย่าได้ยินว่ามีชุดลายพราง นางไม่คิดว่าในโลกนี้จะมีเสื้อผ้าที่วิเศษเช่นนี้จึงรีบหยิบสมุดบันทึกขนาดเล็กออกมาทันทีและบันทึกอย่างตั้งอกตั้งใจ

ฉินเหยียนถามขึ้นมาอีกครั้งว่า

"ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ เราจะรับใช้ท่านอ๋องด้วยความจงรักภักดี จะบุกน้ำลุยไฟไม่มีวันถอยเพคะ!"

ฉินเหยียนโบกมือ

"ไม่ต้องมากพิธี พวกเจ้ารีบไปทำชุดพรางตัวและชุดกลางคืนเถิด"

"เพคะ!"

หลังจากที่สมาชิกสตรีแยกย้ายกันไปแล้ว ฉินเหยียนก็เริ่มครุ่นคิดถึงหอกมรณะสิบสามกระบวนของหยางจิ่นซิ่ว

หอกมรณะสิบสามกระบวนเริ่มมาจากความยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้ที่ไล่ล่าผีหลายร้อยตัวในเวลากลางคืนโดยที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้ในใต้หล้า เชี่ยวชาญในการแทง หยิบ แยก และแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หากสามารถใช้หอกได้อย่างคล่องแคล่ว นั่นก็เท่ากับว่าจะไม่มีวันแพ้ในสนามรบ

ในเมื่อเวลานี้มีเคล็ดวิชาในการฝึกวรยุทธ์ เขาก็จะสามารถให้เหล่าทหารพิเศษของเขาฝึกฝนดูสักที

ดังนั้นเขาจึงมอบภาพวาดของหอกมรณะสิบสามกระบวนให้แก่หลิ่วเชียนเชียนและสั่งการว่า

"เจ้าให้เหล่าทหารชั้นยอดฝึกฝนอย่างแข็งขันตามเคล็ดวิชาหอกที่อยู่บนนี้ และพยายามแสวงหาแก่นแท้ของการตื่นรู้"

"ยังมีอีก จวนเจ้าเมืองยังมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ ดังนั้นเรื่องทางนี้ฝากให้เจ้าจัดการแทนข้าด้วยก็แล้วกัน"

หลิ่วเชียนเชียนโค้งคำนับ และกล่าวขอบคุณว่า

"ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ไว้วางพระทัย เชียนเชียนจะไม่ทำให้ท่านอ๋องผิดหวังอย่างแน่นอนเพคะ"

หลังจากนั้นฉินเหยียนและจ้าวจือหย่าก็ขี่ม้ากลับไปยังจวนเจ้าเมืองด้วยกัน

หลังจากผ่านไปหลายวันไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของจ้าวจีเอ๋อ์เป็นอย่างไรบ้าง ถึงเวลาที่จะต้องไปดูสักหน่อยแล้ว