องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 245

“เพี้ยะ” หัวหน้าโจรป่าตบหน้าของซูปั้นเฉินอย่างแรง

“คนอื่นปล้นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกข้า ระเบียบก็คือระเบียบ หากอยากจะผ่านเส้นทางนี้ก็ต้องจ่ายเงินซื้อทาง ไม่เช่นนั้นพวกข้าจะฆ่าทิ้งซะ!”

ซูปั้นเฉินรีบคุกเข่ากราบกรานอ้อนวอน

“ท่านวีรบุรุษทั้งหลาย พวกข้าไม่มีเงินแล้วจริงๆ ต่อให้พวกท่านจะฆ่าพวกข้าไปก็ไม่มีจะให้แล้วจริงๆ!”

ขณะนี้รถม้าขบวนนี้แตกต่างจากในตอนออกเดินทางหากสิ้นเชิง เหล่าผู้คุ้มกันขนส่งต่างสะบัดสะบอมเละเทะไปหมด ส่วนเหล่าเด็กรับใช้ก็สภาพมอมแมม สีหน้าสลดใจ

ที่อนาถที่สุดก็เป็นบรรดาคณะทูต ทุกคนล้วนมีบาดแผล บางคนตาเขียวหน้าบวม บางคนบาดเจ็บสาหัสจนเป็นลมไป และมีบางคนที่คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด อนาถจนไม่รู้จะอนาถอย่างไรแล้ว ทุกคนไม่อยากจะต่อต้านอีกต่อไปแล้ว เหนื่อยใจจริงๆ!

โชคดีที่จ้าวชี่ว์ปิ้งมือไวปิดปากของจ้าวฉี่หมิงเอาไว้ ไม่เช่นนั้นหากถูกรุมอีกรอบ ต่อให้ไม่ตายก็คงต้องพิการ แต่พวกโจรป่าก็ไม่ตามใจพวกเขาหรอกนะ ระเบียบก็คือระเบียบ ไม่สนว่าจะมีเงินรึไม่

“ไม่มีเงินสินะ งั้นก็ปล่อยม้า ถอดเสื้อผ้าให้พวกข้า!”

พวกโจรป่าพากันเดินหน้าเข้ามา พวกเขายิ้มอย่างดุร้ายแล้วถอดเสื้อผ้าของทุกคนในรถม้า จากนั้นก็ปล่อยเชือกม้าแล้วลากม้าไป

ในขณะที่ถอดเสื้อของจ้าวฉี่หมิง แววตาของจ้าวฉี่หมิงเต็มไปด้วยความเดือดดาล หากจ้าวชี่ว์ปิ้งไม่ได้กดร่างเขาไว้ คาดว่าเขาคงได้เผยตัวตนอีกครั้ง

น่าโมโหยิ่งนัก จ้าวฉี่หมิงไม่เคยรู้สึกน่าโมโหมากเท่านี้ในชีวิตมาก่อนเลย เขาโกรธจนเป็นลมพับไปทันที

“โอ้ ถูกต่อยจนน่าอนาถขนาดนี้ เขาคือใครเนี่ย?”

โจรป่าถอดเสื้อไปก็ไม่ลืมที่จะซ้ำเติม หากจ้าวฉี่หมิงยังมีสติอยู่คงโกรธจนต้องกระอักเลือดออกมาแน่นอน

ซูปั้นเฉินรีบอธิบายและช่วยปกปิด

“เขาไม่ใช่ใครหรอกขอรับ เป็นคนสติไม่ดีเท่านั้นเอง สมองมีปัญหา ตอนพบบรรดาเหล่าวีรบุรุษแล้วไม่รู้จักนอบน้อม จึงได้มีสภาพเช่นนี้!”

“ถุย สมควรแล้ว”

เด็กรับใช้ของโจรป่าตบหน้าของซูปั้นเฉินเบาๆ “นับว่าเจ้ายังรู้ระเบียบดี แต่ว่าครั้งหน้าเวลาออกเดินทางพกเงินไว้มากหน่อยนะ เข้าใจรึไม่?”

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” ซูปั้นเฉินโค้งคำนับตอบรับ

หัวหน้าโจรป่าโบกมือแล้วพูดว่า “สหาย ถอยได้!”

พวกโจรป่าเก็บเสื้อผ้าและจูงม้าเดินจากไป

“เชิญตามสบายเลย! เชิญตามสบายขอรับ!”

จ้าวฉี่หมิงยื่งพูดก็ยิ่งเดือดดาล เขากระอักเลือดออกมาแล้วเป็นลมไปอีกครั้ง

หลังจากเดินป่ามาหนึ่งวันหนึ่งคืน ทุกคนก็เหมือนผู้ลี้ภัยที่หนีจากความอดอยาก พยายามเดินข้ามภูเขาแต่ละลูกไป ซูปั้นเฉินใช้ไม้ค้ำเอาไว้แล้วเดินกะโผลกกะเผลก อดทนเดินมาหนึ่งวันหนึ่งคืนอย่างยากลำบากจนเท้าห้อเลือดแล้ว หากในใจไม่ได้คอยคิดจะกลับบ้านให้ได้ เกรงว่าคงจะอดทนไม่ได้นานขนาดนี้

ทุกคนกระหายน้ำ เหนื่อยล้ากันมาก ในขณะที่แทบจะทนไม่ไหวแล้ว แววตาของซูปั้นเฉินก็ปรากฏความดีใจขึ้นมา เขาน้ำตาคลอทันที แล้วชี้ไปยังด้านหน้าพร้อมตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า

“อวิ๋นเฉิง! ด้านหน้าคืออวิ๋นเฉิง!”

ผู้คุ้มกันขนส่งและเด็กรับใช้จ้องมองแล้วเห็นเป็นอวิ๋นเฉิงจริงๆ พวกเขาอดกลั้นไม่อยู่แล้วนั่งลงกองกับพื้นพร้อมปล่อยโฮออกมาทันที

“พระเจ้า ในที่สุดก็ถึงแล้ว!”

“ข้าคิดว่าต้องตายเสียแล้ว ฮือๆ......”

ซูปั้นเฉินเองก็รู้สึกราวกับได้เกิดใหม่ เขาปาดน้ำตาแล้วพูดว่า “การค้าขายต่อไปจะไม่ใช้เส้นทางนี้อีกแล้ว!”

เขาจับกิ่งไม้แน่นแล้วรวบรวมกำลังอีกครั้ง พร้อมตะโกนเสียงดังว่า

“เข้าเมือง!”