องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 34

เมื่อจ้าวจีเอ๋อร์ได้ยินเสียงตกตะลึงของฉินอู่ ก็คิดว่าตัวอักษรของฉินเหยียนจะน่าเกลียดจนทำให้พูดไม่ออก นางเดินขึ้นไปด้วยความโอหัง อยากจะเยาะเย้ยเขา

แต่ทันใดนั้น คำพูดเหน็บแนมในปากของนางติดอยู่ในลำคอ คิ้วของนางขมวดคิ้ว และมีสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

“นะ นี่มันเป็นไปได้อย่างไร......”

เหล่าคณะทูตที่เยินยอหวังเซียนจือเมื่อครู่นี้ เมื่อเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงขององค์หญิงสามแล้ว ต่างก็พากันเดินมาดูตัวอักษรที่เขาเขียน เมื่อมองแวบเดียว สีหน้าของเหล่าคณะทูตก็เปลี่ยนไปทันที แววตาเป็นไปด้วยความตกตะลึง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“นี่ นี่เขียนตัวอักษรแบบไหนกัน?”

เมื่อได้ยินเสียงที่เหล่าคณะทูตต่างพากันตกตะลึง เหล่าขุนนางแห่งอาณาจักรฉินก็อยู่นิ่งไม่ไหว ถึงกับต้องลุกขึ้นแล้วเดินมาทันที

พริบตาที่เห็นสิ่งที่ฉินเหยียนเขียนออกมา เหล่าขุนนางแห่งอาณาจักรฉินก็ถึงกับตกใจจนพูดอะไรไม่ออก อ้าปากค้างจนแทบจะตกลงกับพื้น

“นี่มัน......”

“นี่องค์ชายสิบสี่เป็นผู้เขียนรึเนี่ย!”

ทุกคนล้อมรอบฉินเหยียนไว้ และอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงตะลึงออกมา

หวังเซียนจือดูถูกท่าทีตอบโต้ของทุกคน เขาเป็นถึงนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจ้าวเชียวนะ หากเป็นเรื่องศิลปะการเขียน เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครในโลกที่จะเอาชนะเขาได้!

ก็แค่เจ้าเด็กน้อยคนหนึ่งที่ยังโตไม่เต็มวัย คิดจะมาเอาชนะเขา หึ ช่างเพ้อฝันยิ่งนัก!

เขาแหวกฝูงคนออกแล้วเดินเบียดไปด้านหน้า และเมื่อได้เห็นตัวอักษรที่ฉินเหยียนเขียนเขาก็เกิดรู้สึกเหมือนกระจ่างขึ้นมา นี่มีการเขียนเช่นนี้ด้วยรึเนี่ย! เขาตัวแข็งทื่อไปทันที

เมื่อฮ่องเต้ฉินสีหน้าที่ตกตะลึงของทุกคนแล้วก็นั่งต่อไม่ไหว เขาเดินไปหน้าพระราชวังอย่างอดใจไม่ไหว

“ถอยไป ถอยไป ไหนขอข้าดูหน่อย!”

ฮองเฮาฉินซวงหลานเองก็เกิดมีความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา นางขมวดคิ้วแล้วเดินตามฮ่องเต้ฉินไปเพื่อดู

“ยอดเยี่ยม!” ฮ่องเต้ฉินตบโต๊ะชมเปาะทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นว่ามีคนเขียนตัวอักษรเช่นนี้ ราวกับได้เปิดประตูแห่งโลกใหม่ออก!

ฮ่องเต้ฉินชื่นชมด้วยความชอบใจ แต่ฉินซวงหลานที่อยู่ข้างๆกลับไม่ได้รู้สึกดีใจ นางคิดไม่ถึงเลยว่าฉินเหยียนจะสามารถเขียนตัวอักษรที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ได้ เขาเป็นจุดสนใจในการประลองครั้งนี้อย่างมาก ส่วนลูกชายของนางฉินอู่กลับแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้แต่สายตาที่มองฉินเหยียน ก็มีความเกลียดชังเพิ่มมากขึ้น

เพียงครู่เดียวขีดสุดท้ายของฉินเหยียนก็ตวัดปิดจบอย่างน่าเหลือเชื่อ มันดุจดั่งภาพวาดที่สร้างสรรค์อย่างพิถีพิถันจากช่างฝีมือดี มันปรากฏอยู่บนหน้ากระดาษอย่างมีชีวิตชีวา

พวกเขาไม่เคยเห็นตัวอักษรที่ฉินเหยียนเขียนมาก่อน เป็นรูปแบบตัวอักษรที่ไม่เคยรู้มาก่อน แต่กลับทำให้ทุกคนรู้สึกตะลึงกันมาก!

เพียงเริ่มลงมือเขียน มันก็ประดุจดั่งม้าที่เสียการควบคุม คดเคี้ยวไปมาประดุจมังกรว่ายน้ำ มันปรากฏอยู่บนหน้ากระดาษอย่างมีชีวิตชีวา สำเร็จกระบวนเพียงหนึ่งลมหายใจ มันดูมีพลังที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน และยังเปรียบเสมือนมังกรที่บินไปมาอยู่บนฟ้าที่ไร้จุดสิ้นสุด จุติลงยังกระดาษอันว่างเปล่า

หากดูให้ดีแล้ว ตัวทุกๆตัวอักษรนั้นราวกับมีภาพวาดของตนเอง มันสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ เมื่อทุกตัวอักษรมารวมตัวกันแล้ว มันกลายเป็นภาพวาดแสนงดงามที่มีภูเขาสูงใหญ่ที่เรียงต่อกันเป็นทอดๆ ท้องฟ้าสะท้อนสายน้ำ

ตัวอักษรเหล่านี้ราวกับได้รับพลังชีวิตที่มากมายยิ่งนัก มีกลิ่นอายของฟ้าดินครอบคลุม เสมือนมันมีชีวิตจริงๆ ทำให้ผู้คนตกอยู่ในภวังค์อันไม่มีที่สิ้นสุดและเคลิบเคลิ้มอยู่กับมัน

ตัวอักษรที่หวังเซียนจือได้เขียนขึ้นนั้น มันเผยให้เห็นถึงความสง่างามของนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่

แต่ตัวอักษรที่ฉินเหยียนเขียนนั้นเหนือกว่าศิลปะการเขียนไปโดยปริยาย นี่คือการหลอมรวมของการเขียนตัวอักษรและการวาดภาพ คือผลงานบุกเบิกแห่งศิลปะการเขียน เป็นผู้ที่สถาปนาขึ้นเป็นคนแรก เหนือกว่านักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ไปอีกขั้น ได้บรรลุด้วยตนเองแล้ว จะบอกว่าคือผลงานของเทพก็ไม่เกินจริง!

ฉินเหยียนมองปฏิกิริยาตอบโต้ของทุกคนแล้วพอใจอย่างมาก เขาพูดกับจ้าวจีเอ๋อร์ด้วยใบหน้าที่ได้ใจว่า “เป็นอย่างไรบ้างองค์หญิงสาม ผิดคาดเลยใช่ไหมล่ะ ข้าเพียงเขียนไปอย่างนั้นก็เหนือกว่าปรมาจารย์แห่งอาณาจักรจ้าวของเจ้าแล้ว!”

มุมปากของจ้าวจีเอ๋อร์กระตุกเล็กน้อย นางคิดไม่ถึงเลยว่าฉินเหยียนจะซ่อนมันได้ดีมากขนาดนี้ ต่อให้เป็นคนอาณาจักรฉินเองก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะเขียนได้ดีมากขนาดนี้ แผนแสร้งทำเป็นคนอ่อนแอไร้น้ำยา เพื่อหลอกลวงให้ศัตรูตายใจนี้ช่างร้ายกาจนัก

มีคำพังเพยกล่าวไว้ว่า ต่อให้จะเขียนบทความได้ดีแค่ไหน ก็ไม่อาจกล่าวว่าบทความของตนนั้นเป็นที่หนึ่ง ไม่ว่าอย่างไรครั้งนี้จะยอมให้อาณาจักรฉินชนะไม่ได้ แสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้านแล้วพูดว่า

“ตัวอักษรขององค์ชายสิบสี่นั้นไม่เลวเลยทีเดียว แต่จากที่ข้าดู เมื่อเทียบกับตัวอักษรของหวังเซียนจือแล้วยังเทียบไม่ได้อยู่หน่อยเพคะ”