องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 357

หอเจี้ยวฟางซือ

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่เพิ่งส่งกองทัพใหญ่เคลื่อนทัพ และรู้ว่าฉินเหยียนอยู่ที่หอเจี้ยวฟางซือมาสองสามวันแล้วจึงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทันทีที่เขาเข้ามาในลานกว้างก็เห็นหญิงงามอยู่เต็มไปหมด และพวกนางกำลังเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ

เมื่อหันหลังกลับไปจึงเห็นฉินเหยียนนั่งไขว่ห้างจิบชาพลางกำกับดูแลเหล่าหญิงงาม

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่จึงเดินเข้าไปหา

"พี่สิบสี่!"

เมื่อฉินเหยียนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจึงหันกลับมาและเห็นองค์ชายเจ็ดฉินอวี่ จึงทักทายทันทีว่า

"เอ๋ พี่เจ็ด ท่านมาได้อย่างไร? นั่งสิ"

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่เบ้ปากพลางกอดอก และถามว่า

"ข้าก็ว่าพี่สิบสี่ สองสามวันมานี้ท่านมัวแต่ยุ่งอะไรอยู่ แม้แต่เรื่องที่พี่ใหญ่เคลื่อนทัพซึ่งสำคัญเช่นนี้ท่านก็ไม่ไปส่ง นี่ไม่แย่ไปหน่อยหรือ"

ฉินเหยียนวางถ้วยชาลง และกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า

"ไม่ใช่เพราะท่านหรอกหรือ ท่านน่ะชุบมือเปิบไม่ว่ายังไม่มีคำพูดที่ดีแม้แต่คำเดียว ท่านยังมีมโนธรรมอยู่ไหม!"

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่รู้สึกงุนงง

"เพราะข้า?"

ฉินเหยียนลุกขึ้นพลางชี้ไปที่เหล่าสตรีที่เข้าแถวอยู่ทางด้านตะวันออกและอธิบายว่า

"สตรีเหล่านี้ล้วนเป็นอาจารย์หญิงที่ข้าได้คัดเลือกมาอย่างดีและจะส่งมอบให้กับอาซ้อ หลังจากการฝึกอบรมอย่างเป็นระบบแล้วก็จะสามารถเข้ารับตำแหน่งได้"

องค์ชายเจ็ดจึงตระหนักได้ทันทและกล่าวว่า

"สตรีเป็นอาจารย์ ไม่มีแบบอย่างเช่นนี้มาก่อนในแต่ละราชวงศ์ที่สืบต่อกันมา นับได้ว่าพวกเรานั้นเป็นผู้บุกเบิก"

"กล่าวเช่นนี้มิได้"

ฉินเหยียนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า

"ท่านจะมีอคติไม่ได้ เมื่อพูดถึงการให้การศึกษาและความรู้แก่ผู้คน อาจารย์หญิงมักจะเหมาะสมกว่าอาจารย์ชาย ประการแรกสตรีจะมีจิตใจที่ละเอียดอ่อนและสามารถทำให้ผู้ศึกษาเล่าเรียนเกิดความรู้สึกตอบสนองร่วมได้ง่ายกว่าเวลาสอน"

"ประการที่สอง อาจารย์หญิงเหล่านี้จะสอนเรื่องการเล่นฉิน หมากล้อม ประดิษฐ์ตัวอักษร และวาดภาพเป็นหลักซึ่งเป็นหลักสูตรงานอดิเรกมิใช่บทเรียนหลัก และมีไว้เพื่อปรับเปลี่ยนเท่านั้น"

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่เผยให้เห็นความสับสนในดวงตา

"คำพูดของเจ้ายิ่งฟังก็ยิ่งงุนงง ข้าฟังไม่เข้าใจ"

ฉินเหยียนจึงกล่าวต่อว่า

"แน่นอนว่าอาจารย์ชายนั้นยังต้องมีและต้องหานักวิชาการเฒ่าที่ได้รับความเคารพนับถือสักสองสามคนในพื้นที่มาดูแล ก็สถานศึกษานี่นา จะทำเหมือนหอคณิกาไม่ได้"

"เจ้าก็รู้นี่!"

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่เปลี่ยนเรื่อง และกล่าวว่า

"จริงสิ พรุ่งนี้ในการประชุมเช้าของราชสำนักข้าจะหารือกับเสด็จพ่อเกี่ยวกับรายละเอียดการคืนพื้นที่เพาะปลูก ข้าควรจะพูดอย่างไร?"

ฉินเหยียนกล่าวอย่างผู้เชี่ยวชาญว่า

"ท่านก็แค่ทำตามที่ข้าบอกไปแล้ว ส่วนรายละเอียดอื่นๆรอจนเมื่อการประชุมเช้าของราชสำนักในวันพรุ่งนี้เสร็จสิ้นลงพวกเราทั้งสองค่อยจัดการด้วยกัน"

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นจึงสั่งการว่า

"พวกเจ้าทั้งสิบสองไปกับข้า คนที่เหลือให้รออยู่ที่หอเจี้ยวฟางซือ พรุ่งนี้จะมีคนมารับพวกเจ้าไป"

"เพคะ"

สตรีทั้งหมดต่างคุกเข่าคารวะ และขอบคุณฉินเหยียนสำหรับความมีน้ำใจของเขา

........

จงเหรินฝู่

ฉินเหยียนพาหญิงงามสิบสองนางกลับมายังจงเหรินฝู่ เขาเดินพลางกำชับว่า

"พวกเจ้าสิบสองปิ่นหิรัญย์นี้แต่ละคนล้วนงดงามราวกับบุปผาและหยก พวกเจ้าอายุสิบแปดแล้วและยังไม่เคยถูกไท่ฟู่ใช้ ทุกคนสะอาดมาก"

"ที่ข้าพาพวกเจ้ากลับมานอกจากต้องการให้พวกเจ้าเรียนการเล่นฉิน หมากล้อม การประดิษฐ์ตัวอักษร วาดภาพ และบทกวีแล้วยังต้องการให้พวกเจ้าทำงานเป็นสาวใช้ต้นห้องนอกเวลาด้วย พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่?"

"พวกเราจะทำอย่างดีที่สุดเพคะ"

สิบสองปิ่นหิรัญย์ตอบอย่างสำรวม

ทันทีที่ฉินเหยียนเปิดประตูลานบ้านก็เห็นใบหน้าที่บูดบึ้งของจ้าวจีเอ๋อร์ เห็นได้ชัดว่านางกำลังโมโห

"จีเอ๋อร์ รับแสงแดดอยู่หรือ?"

ฉินเหยียนเดินไปหานาง

"ท่านนี้ช่างอารมณ์ดีเสียจริง เล่นสนุกอยู่ข้างนอกไม่พอยังจะพาสตรีกลับมามากมายเช่นนี้? ลานบ้านของพวกเราเล็ก ท่านคิดจะนอนกับพวกนางที่ลานบ้านเช่นนั้นหรือ?"