องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 401

สมาชิกในตระกูลฉินปฏิเสธที่จะยอมรับความผิดของตนเอง ทำให้ฮ่องเต้ฉินโกรธจัด อีกทั้งขุนนางตระกูลอื่นเองก็ยังไม่เต็มยอมแพ้ พยายามโจมตีตระกูลฉินต่อ

“ในบันทึกขององค์ชายเจ็ดก็ได้ระบุความผิดของตระกูลฉินอย่างชัดเจน เจ้ายังกล้าจะท้วงว่าองค์ชายเจ็ดทำผิดต่อตระกูลฉินอีกหรือ ยังคิดโต้แย้งว่าฝ่าบาททำผิดต่อตระกูลฉินของพวกเจ้าหรือ?”

“ตระกูลฉินมีเจตนาร้ายแอบแฝงอยู่ พวกเขาอาศัยตำแหน่งฮองเฮาใช้ความรุนแรงกับประชาชน วางอำนาจบาตรใหญ่ คิดว่าตนเป็นข้าราขการเก่าแก่ อีกทั้งฮองเฮายังเป็นถึงแม่ของแผ่นดิน!”

“เรากล้าพูดได้เลยว่า พวกคนที่ทำตามใจญาติพี่น้อง ทำร้ายประชาชน ไม่คู่ควรกับการเป็นฮองเฮาแห่งราชวงศ์ฉินของเราเลยแม้แต่น้อย!”

ตระกูลขุนนางที่สำคัญรีบรุดมาข้างหน้าทีละคน ประสานมือพร้อมพูดว่า

“กระหม่อมขอแจ้งว่า การปลดฮองเฮาลงจากตำแหน่ง จะเป็นการคืนความสุขให้กับราชวงศ์ฉินขอรับ!”

สมาชิกในตระกูลฉินเงยหน้าขึ้นด้วยความกลัว เห็นว่าตระกูลอื่นต่างมีความคิดต้องการปลดฮองเฮาที่เป็นเอกฉันท์ พวกเขารู้สึกได้ในทันทีว่าเลือดด้านหลังของพวกเขากำลังไหลริน อธิบายอย่างเป็นกังวล

“ฝ่า ฝ่าบาท ฮองเฮาทรงไม่ทราบเรื่องขอรับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฮองเฮาเลยขอรับ!”

“พอแล้ว!”

ในความคิดของฮ่องเต้ฉิน คำอธิบายเหล่านี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าข้อแก้ตัว เพื่อต้องการขอให้ยกโทษให้ ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนัก เขามองไปที่เจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตรา แล้วถามว่า

“พวกเจ้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตรามีความคิดเห็นอย่างไร

บรรดาเจ้าหน้าที่ฝ่ายตรวจตราวางพู่กันลง ประสานมือพร้อมรายงานว่า

“ตระกูลฉินมีเจตนาร้าย คิดกบฏ ฮองเฮาไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้อีกต่อไป นางก่อความผิดมากมาย ข้าน้อยคิดเห็นว่าสามารถปลดฮองเฮาลงจากตำแหน่งได้ขอรับ”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ผู้อาวุโสตระกูลฉินพลันโกรธจัดทันที

ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ฉินไม่ว่าจะกี่รัชสมัย หากอาณาจักรประสบความสำเร็จหรือล้มเหลวก็ตาม ก็ไม่เคยเกิดเหตุการณ์ปลดใครออกจากตำแหน่งมาก่อน

หากเป็นเช่นนี้ ตระกูลฉินของพวกเขาจะกลายเป็นราชวงศ์แรกที่ปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่ง เช่นนั้นจะถูกตราหน้าอย่างอับอาย คนรุ่นต่อๆ ไป จะไม่มีวันกล้าสู้หน้าใครได้อีก

ผู้อาวุโสตระกูลฉินคุกเข่าไปข้างหน้าด้วยความโกรธ ร้องขอความเมตตา ร้องไห้ฟูมฟาย

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทจะทรงปลดฮองเฮาไม่ได้นะขอรับ! ฮองเฮาอุทิศชีวิตเพื่อพระองค์ คนในวังหลังจำนวนสามพันคนก็ไม่เคยเอ่ยปากบ่น ขอให้ฝ่าบาททรงไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนก่อนขอรับ!”

ฮ่องเต้ฉินเงยหน้ามองไปที่ผู้อาวุโสตระกูลฉินอย่างเย็นชา ไม่ว่าตระกูลฉินจะร้องขอความเมตตาอย่างไร เขาก็ตัดสินใจที่จะปลดฮองเฮาลงจากตำแหน่งอยู่ดี พูดเสียงเด็ดขาดว่า

“ฮองเฮาฉินซวงหลานได้กระทำความผิดเป็นจำนวนมาก ความผิดที่นางทำไม่คู่ควรกับตำแหน่งฮองเฮา บัดนี้เราขอปลดตำแหน่งฮองเฮาฉินซวงหลานลง นำสมบัติของฮองเฮากลับคืนมา ขังนางไว้ที่ตำหนักอี้คุน ห้ามออกไปไหนจนกว่าจะตาย!”

“ฟึ่บ”

ผู้อาวุโสตระกูลฉินโกรธจัด เลือดที่กระอักในปากกระเด็นออกมาใส่ตำหนักจินหลวนทันที

การปลดฮองเฮา เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายบนหลังอูฐ ตระกูลฉินพ่ายแพ้แล้ว!

ผู้อาวุโสตระกูลฉินเบิกตากว้าง เขาล้มลงและตายในทันที

ตระกูลขุนนางอื่นๆ ต่างหวาดกลัวมาก จนต้องถอยหลังไปสองสามก้าว ไม่มีใครคาดคิดว่าผู้อาวุโสตระกูลฉินที่ชาญฉลาดจะตายลงเช่นนี้ แต่ในขณะเดียวกัน พวกเขารู้สึกโชคดีที่ตระกูลฉินพ่ายแพ้ ความผิดทั้งหมดตกอยู่บนหลังของตระกูลฉิน

ฮ่องเต้ฉินมีสีหน้าหม่นหมอง จ้องมองไปยังตระกูลฉินอย่างเย็นชา และมองไปยังกลุ่มขุนนางอย่างมีความหมายซ่อนเร้น พูดอย่างจริงจังว่า

“เราไม่อยากถามอะไรไปมากกว่านี้ ในเมื่อพวกเจ้าต่างกัดกันเอง และไม่มีใครยอมรับ เช่นนั้นข้าจะปฏิบัติกับพวกเจ้าอย่างเท่าเทียมกัน”

“เคาะประตู!”

“ขอรับ”

ขันทีหนุ่มก้าวเข้าไปด้านหน้า เคาะสองครั้ง ทันใดนั้นจู่ๆ มีลูกธนูบินออกมาจากลานล้านในจวนทันที เฉียดหัวขันทีเกาเล็กน้อย

ขันทีเกาหน้าซีดทันที เอามือลูบหัวด้วยความกลัว โชคดีที่ไม่เป็นอะไร

“ไอ้พวกคนชั่วกลุ่มนี้ คิดจะกบฏจริงๆ ด้วย!”

ความปั่นป่วนในจวนตระกูลฉินทำให้ขันทีเกาโกรธมาก เขาเปลี่ยนความกลัวเป็นความโกรธ ออกคำสั่งทันที

“รีบบุกเข้าไปพาตัวพวกมันออกมา!”

“รับทราบ!”

กองกำลังฮ่องเต้ก้าวไปข้างหน้า พังประตู บุกเข้าไปในสนามเพื่อจับคนด้านใน

อันธพาลตระกูลฉินไม่อาจเทียบฝีมือกับกองกำลังฮ่องเต้ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีได้ พวกเขาถูกกองกำลังฮ่องเต้ปราบปรามทันที

เมือ่ได้ยินเสียงทุบตี ฉินอวี้เฟิงยืนขึ้นพร้อมกับไม้กระบองในมือ ออกไปดูสถานการณ์

แต่ทันทีที่เขาออกไป เขาพลันถูกกองกำลังฮ่องเต้เข้าโจมตี เข้าพยายามดิ้รนและตะโกนออกไปว่า

“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร ข้าเป็นคนของตระกูลฉิน ฮองเฮาเป็นท่านป้าของข้า!”