องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 402

กองกำลังฮ่องเต้ทำตามกฎและนำตัวฉินอวี้เฟิงมายังลานบ้าน

จากนั้นฉินอวี้เฟิงก็ตระหนักได้ว่าทุกคนในจวนตระกูลฉินกำลังคุกเข่าอยู่บนลานบ้าน

ที่ด้านหน้าของห้องโถงใหญ่ ขันทีหลวงยืนอยู่บนขั้นบันไดพร้อมกับถือพระราชโองการในมือ จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาคมกริบ

ฉินอวี้เฟิงทั้งด่าทอและทำท่าทีเหยียดหยาม

“เจ้า เป็นแค่ขันที กล้าดีอย่างไรมาจับข้า ท่านป้าของข้าเป็นถึงฮองเฮา หากทำให้ข้าขุ่นเคืองใจ ท่านป้าจัดการเจ้าแน่นอน!”

ความโหดร้ายฉายวาบเข้ามาในแววตาของขันทีเกา รากเหง้าของตระกูลฉินเน่าเปื่อยไปจนถึงแกนหลัก ไม่มีทางรักษาได้ เขาพูดอย่างประชดประชัน

“ท่านป้าของเจ้าเป็นใครกัน ยังกล้าอวดอำนาจต่อหน้าข้าอย่างนั้นหรือ?”

ฉินอวี้เฟิงถ่มน้ำลายและพูดด้วยความโกรธ

“ถุย เจ้าก็แค่ขันที ก็ดูหมิ่นฮองเฮาถึงขนาดนี้ เจ้าอย่างตายหรืออย่างไร!”

ขันทีเกาหยุดโต้เถียงกับฉินอวี้เฟิง และออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดว่า

“ลูกหลานตระกูลฉิน คุกเข่าฟังพระราชโองการเสียเดี๋ยวนี้!”

ฉินอวี้เฟิงขมวดคิ้วและไม่ยอมคุกเข่าลง กองกำลังฮ่องเต้ใช้ขาเตะเข้าไปที่หัวเข่าของเขาเพื่อบังคับให้คุกเข่าลง

“พวกสัตว์เดรัจฉานอย่างพวกเรา รอให้ข้าบอกเองนี้กับท่านป้าก่อนเถิด ข้าจะฆ่าขันทีอย่างพวกเจ้าให้หมดเสีย ให้พวกเจ้าตายอย่างอนาถ!”

ขันทีเกาอ่านพระราชโองการเสียงดัง

“ตามพระประสงค์ของสวรรค์ ฮ่องเต้ฉินได้มีรับสั่งว่าฮองเฮาฉินซงหลานได้กระทำความผิดที่ซึ้งไร้คุณธรรม นางไม่คู่ควรต่อตำแหน่งฮองเฮาอีกต่อไป จากนี้ไปมีรับสั่งให้ปลดฮองเฮาฉินซวงหลานออกจากตำแหน่งและถูกจองจำในตำหนักอี้คุนตลอดไป!”

ทันทีที่ประกาศเรื่องนี้ออกไป ทุกคนในตระกูลฉินสูดลมหายใจเข้าหนึ่งเฮือก

ฉินอวี้เฟิงตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกโพล่ง เขาพูดพึมพำออกมาอย่างไม่เชื่อว่า

“ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้”

ขันทีเกายิ้มเยาะและอ่านต่อ

“ทุกคนในตระกูลฉินได้ถูกต้องสงสัยว่าเป็นกบฏ จึงต้องจับทุกคนเข้าขังคุก ทางการจะเข้าบุกค้นบ้านของตระกูลฉินทุกหลัง!”

“อะไรนะ ค้นบ้านอย่างนั้นหรือ!”

พระราชโองการนี้เป็นเหมือนดั่งสายฟ้าฟาดลงมา ทำให้ทุกคนในตระกูลฉินไม่ทันได้ตั้งตัว

เมื่อบรรดาผู้ดูแลตระกูลได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกว่าสมองของเขามึนงงไปชั่วขณะ น้ำตาไหลลงมาในทันที เขาพูดด้วยความสับสน

“ตระกูลฉิน แพ้แล้ว...”

หลังจากนั้นเขาพลันล้มลงนอนไปทั้งตัว สายตาว่างเปล่า กำลังพึมพำอะไรบางอย่าง

“แพ้เช่นนี้หรือ?”

“ข้ารับใช้ตระกูลฉินที่รุ่งโรจน์มาถึงสามชั่วอายุคน ข้าไม่คิดว่าจะถูกทำลายในวันนี้ จะต้องพ่ายแพ้ลงเช่นนี้ ทั้งตระกูลถูกทำลาย ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเจ้า!”

ผู้ดูแลตระกูลเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย อีกทั้งยังรู้ดีว่าฉินอวี้เฟิงเป็นคนสร้างปัญหาให้กับตระกูลฉินมากแค่ไหน ทั้งหมดเป็นเพราะความหยิ่งยโสและตั้งใจจะควบคุมทุกอย่าง เขาจึงพูดออกมาด้วยความโกรธ

“ทั้งหมดเป็นความผิดของเจ้า ไอ้คนสารเลว ตระกูลฉินต้องล่มสลายเป็นเพราะเจ้า!”

ผู้ดูแลตระกูลรู้สึกเศร้าในใจ คลานเข่าเข้าไปยังด้านข้างฉินอวี้เฟิง และตบไปที่ใบหูพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า

ขันทีเกาหันกลับมา และเห็นองค์ชายสิบสี่ฉินเหยียน เขาพลันตกตะลึง

เขาควรที่จะอยู่ในจงเหรินฝู่มิใช่หรือ? เหตุใดเข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

แม้ว่าในใจของเขาจะมีคลื่นลูกใหญ่ก่อตัวอยู่ แต่สีหน้าของเขายังสงบ พลันแสดงใบหน้ายิ้มแย้ม โค้งคำนับและทำความเคารพทันที

“องค์ชายสิบสี่ ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วยที่ไม่ได้ต้อนรับท่าน”

ฉินเหยียนแสร้งทำเป็นกังวลและถามออกไปว่า

“อันที่จริงข้าไม่ได้ต้องการเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ แต่ข้าได้ยินว่าตระกูลฉินปฏิเสธที่จะรับฟังพระราชโกง อีกทั้งยังยิงธนูกลับ ข้ากังวลถึงความปลอดภัยของขันทีเกา จึงได้รีบมาที่นี่ ขันทีเกาไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

ขันทีเกากล่าวด้วยความจริงใจและเกรงกลัวว่า

“ขอบคุณที่เป็นห่วงขอรับ เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย มิใช่เรื่องร้ายแรงอะไรขอรับ”

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว หากไม่เป็นอะไรข้าก็ไม่กังวล”

ขันทีเกาปาดเหงื่อออกจากศีรษะ องค์ชายสิบสี่ฉินเหยียน เป็นดั่งเทพเจ้าที่จุติลงมายังโลกนี้ มีพรสวรรค์มากมาย ว่ากันว่าเขาปฏิบัติต่อประชาชนอย่างเท่าเทียม ไม่เคยคิดเสแสร้งแกล้งทำ วันนี้ได้พบเขา องค์ชายที่สง่างามผู้นี้ก็ได้ปฏิบัติต่อข้าด้วยความสุภาพ ช่างสมกับชื่อเสียงที่เขาได้รับเสียจริง

เขาตอบกลับอย่างสุภาพว่า

“มีองค์ชายสิบสี่อยู่ ถือเป็นพระพรอันยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ฉินจริงๆ หากมิใช่เพราะความสามารถมองการณ์ไกลของท่าน พวกเราจะรู้เรื่องลับของตระกูลฉินได้อย่างไรกันขอรับ”

ฉินเหยียนพูดกลับอย่างตรงประเด็น

“ขันทีเกาพูดเกินไปหน่อยแล้ว ข้าก็แค่ช่วยพี่เจ็ดไปจัดการคืนพื้นที่เพาะปลูกให้แก่ประชาชนในเขตจังหวัดเสียงคังก็เท่านั้น เรื่องการคิดกบฏของตระกูลฉินเป็นเรื่องพบเจอโดยบังเอิญ”

ขันทีเกาที่รู้ทันยิ้มออกมาเช่นกัน ไม่ว่าจะบังเอิญหรือไม่ ในใจเขารู้ดี