องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 427

ที่ฉินเหยียนไม่อยากจะเป็นฮ่องเต้ นั่นเพราะมีความกังวลมาตลอด เขาเป็นคนยุคปัจจุบัน รู้ประวัติศาสตร์ของหวังหมั่ง

เพราะหวังหมั่งได้สร้างระบบสมัยใหม่ขั้นสูงมากมายที่ไม่ได้อยู่ในยุคนั้น ดังนั้นจึงมีข่าวลือทางอินเทอร์เน็ตว่าหวังหมั่งคือคนยุคปัจจุบันที่ข้ามมิติไปยุคโบราณ

ในตอนที่ฉินเหยียนยังไม่ได้ข้ามมิติมา เขาก็ไม่เชื่อเรื่องไร้เหตุผลมากเช่นนี้ แต่เมื่อการข้ามมิติเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง ในขณะที่ตกตะลึง ก็จำใจต้องยอมรับความจริง

จากมุมมองทางประวัติศาสตร์ ความล้มเหลวของหวังหมั่งเกิดขึ้นเพราะเขาละเลยรากฐานของการสถาปนาอาณาจักรไป ไม่ได้วางพื้นฐานชีวิตของเหล่าชาวเมืองไว้ดีพอ

สังคมโบราณแบ่งออกเป็นสามชนชั้น คือราชวงศ์เป็นชนชั้นสูง ตระกูลขุนนางที่ทรงอิทธิพลเป็นชนชั้นกลาง และชาวเมืองที่เป็นชั้นล่าง

เหตุผลที่หวังหมั่งล้มเหลวในตอนนั้นก็คือ เขายืนอยู่บนอำนาจสูงสุดของราชวงศ์ ก้าวข้ามชนชั้นกลางไป และดำเนินนโยบายสิทธิพิเศษสำหรับชนชั้นล่างเองตรงๆ การทำเช่นนี้ดูเหมือนทำเพื่อชาวเมือง แต่หวังหมั่งละเลยไปว่าผู้ดำเนินการล้วนเป็นชนชั้นกลาง คือตระกูลขุนนางผู้ทรงอิทธิพลจากแต่ละที่

การแบ่งที่ดินออกจากเจ้าของบ้านนั้นเป็นไปได้อยู่แล้ว แต่เจ้าบ้านต้องเอาตัวรอด ใช้บุญคุณนำพาเหล่าชาวเมืองที่โง่เขลาก่อกบฏ หวังหมั่งผู้สูงศักดิ์ไม่สามารถดูแลเองได้โดยตรงอยู่แล้ว

ดังนั้นฉินเหยียนไม่อยากจะครองบัลลังก์ แต่จะทำการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชนชั้นกลางก่อน แล้วจึงบูรณาการเข้ากับผู้คนในชนชั้นล่าง

เมื่อทำให้ชาวเมืองมีการคชนึกคิดที่ดีขึ้นได้ เปลี่ยนคนที่ซื่อสัตย์ต่อฉินเหยียนในชนชั้นกลาง เมื่อสามารถเข้าใจนโยบายที่เขาดำเนินการแล้ว เหล่าชาวเมืองจึงจะเคารพรักเขา สนับสนุนเขา เป็นที่รักของเหล่าชาวเมือง และมีใจที่สามัคคีกัน

ดังนั้น การจะได้เป็นฮ่องเต้รึไม่นั้น ไม่มีความจำเป็นเลย อีกทั้งความทะเยอทะยานของฉินเหยียนไม่ได้มีเท่านี้ ในเมื่อให้โอกาสการข้ามมิติแก่เขาแล้ว ให้เขาได้เข้ามาสู่ชีวิตเกมโบราณ เขาไม่มีทางคร่ำครึอยู่กับพื้นที่เพียงที่เดียวหรอกนะ โลกนั้นกว้างใหญ่ ทั้งยังมียุโรป แอฟริกา อเมริกา ฯลฯ เหตุใดจึงต้องอยู่แต่กับที่เล็กๆอย่างการเป็นฮ่องเต้ด้วย

แน่นอนว่าจ้าวจีเอ๋อร์ไม่สามารถเข้าใจความคิดที่ยิ่งใหญ่ของฉินเหยียนได้ จึงได้เปลี่ยนเรื่องไปว่า

“หม่อมฉันไม่อาจเข้าใจความคิดของท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันช่วยท่านชำระกายเปลี่ยนเสื้อผ้าจะดีกว่าเพคะ”

ฉินเหยียนยืนขึ้น น้ำเสียงของเขามีความหนักอึ้งเล็กน้อย “เจ้าน่ะ ยังต้องศึกษาอีกเยอะเชียวละ”

......

เมื่อฮ่องเต้ฉินกลับมาถึงตำหนักหย่างซินแล้ว สีหน้าของเขาก็หนักอึ้งอยู่ตลอด

เขานั่งอยู่บนบัลลังก์ ในหัวเอาแต่คิดถึงคำพูดอันสะเทือนหูของเจ้าสิบสี่ การเป็นฮ่องเต้นั้นถึงแม้ว่าจะมีอำนาจอยู่เหนือผู้คนทั้งปวง แต่อุปสรรคที่ขัดขวางเขา และทำให้เขาหวาดกลัววิตกกังวลจริงๆ

เจ้าสิบสี่นั้นยังสามารถเลือกได้ แต่เขาอยู่บนบัลลังก์นี้ ต้องคอยพยุงอาณาจักรฉินต่อไป ขณะนี้สงครามตึงเครียด แต่กองทัพอาณาจักรฉินกลับพ่ายแพ้ติดต่อกัน หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ เกรงว่าอาณาจักรฉินคงล้มลงก่อนที่อวิ๋นเฉิงจะบุกโจมตีเสียอีก

เมื่อคิดเช่นนั้น ฮ่องเต้ฉินก็เถียงกับตนเองอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจให้เจ้าสิบสี่ไปคอยบัญชาการที่แนวหน้า และสั่งให้ขันทีเกาไปส่งพระราชโองการที่จงเหรินฝู่ด้วยตนเอง

......

จงเหรินฝู่

“ว่าอย่างไรนะ? เขาต้องการชุดเกราะรบจากข้าหนึ่งหมื่นชุดรึ!”

ฮ่องเต้ฉินตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น เขาไม่อยากจะเชื่อหูตนเองเลยจริงๆ เพิ่งจะเมตตาเจ้าสิบสี่ ก็เอาใหญ่แล้วงั้นรึ

ขันทีเกาเองก็เหงื่อไหลพราก เขารีบถวายสาส์นกราบทูลที่องค์ชายสิบสี่เขียนให้ฝ่าบาท แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า

“ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วไปเลยพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสิบสี่ตรัสว่าหากพระองค์ได้ดูสาส์นกราบทูลแล้วก็จะเข้าใจแผนการพ่ะย่ะค่ะ”

เขาเขียนเอาไว้อย่างเป็นระเบียบและชัดเจน แถมยังระบุแผนการของอาณาจักรจ้าว รวมถึงแผนการในอนาคตเอาไว้ด้วย ในนามของการกวาดล้างผู้ประสงค์ร้ายข้างฝ่าบาท ควบคุมโอรสสวรรค์บัญชาเหล่าขุนศึก ควบคุมราชวงศ์อาณาจักรจ้าว

ดังนั้นชุดเกราะหนึ่งหมื่นชุดนี้ คือรากฐานของแผนทั้งหมด เมื่อมีกองทัพประจำการที่มีอุปกรณ์ครบครันเท่านั้นจึงจะสามารถดำเนินการตามแผนทั้งหมดได้

หากไม่มีชุดเกราะหนึ่งหมื่นชุด ต่อให้ยึดอวิ๋นเฉิงได้ ต่อให้อาณาจักรจ้าวระดมคนทั้งอาณาจักรเพื่อทุ่มตัวสุดกำลัง อาณาจักรฉินก็ไม่มีทางเฝ้าอวิ๋นเฉิงไว้ได้ และสงครามครั้งนี้ก็จะไร้ผล

เมื่อฮ่องเต้ฉินอ่านสาส์นกราบทูลจบ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย เขาชั่งน้ำหนักสาส์นกราบทูลแล้วไตร่ตรองอย่างละเอียด ใช้ดุลยพินิจชั่งน้ำหนักผลประโยชน์และผลเสียแล้ว ก็พูดว่า

“ในเมื่อเจ้าสิบสี่รับรองเพียงนี้ เช่นนั้นข้าก็อนุมัติ บอกเขาว่าข้าจะรอข่าวดี!”