องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 428

จงเหรินฝู่

ไม่มีพิธีอำลาอย่างยิ่งใหญ่ และไม่มีพิธีอำลาอย่างเป็นทางการใดๆ

เมื่อฉินเหยียนเก็บเสบียงสัมภาระแล้ว ก็พาผู้ติดตามรวมถึงชุดเกราะหนึ่งหมื่นชุดไป เขาขึ้นรถม้าไป

“ออกเดินทางได้!”

ด้วยคำเสียงของฉินเหยียน ขบวนรถม้าก็ออกเดินทางอย่างยิ่งใหญ่ ในรถม้าที่คลอนแคลน จู่ๆฉินเหยียนก็คิดอะไรขึ้นได้ และถามจ้าวจีเอ๋อร์ขึ้นว่า

“ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกว่ามีน้องชายแท้ๆคนหนึ่งใช่รึไม่”

จ้าวจีเอ๋อร์ตอบกลับทันทีว่า “ท่านอ๋องช่างจำแม่นยำนัก หม่อมฉันมีน้องชายแท้ๆคนหนึ่งเพคะ มีนามว่าจ้าวหรงจี เพราะกำพืดของท่านแม่ น้องชายของหม่อมฉันจึงไม่ได้รับความสำคัญจากท่านพ่อเพคะ”

ฉินเหยียนพูดตรงๆว่า “หากข้าสนับสนุนให้ข้าเป็นฮ่องเต้หญิง จะต้องสนับสนุนให้น้องชายของเจ้าเป็นหุ่นเชิดก่อน เจ้าคอยปกครองอยู่เบื้องหลังและว่าราชการหลังม่าน”

“แต่ก่อนหน้านั้น จะต้องสงบสงครามระหว่างอาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวก่อน เมื่อสงบลงแล้วก็จะสามารถสนับสนุนให้เจ้าเป็นฮ่องเต้หญิง”

จ้าวจีเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย นางพูดด้วยน้ำเสียงหนักใจว่า “ท่านอ๋องเพคะ สิ่งที่กล่าวมานี้ข้าล้วนเข้าใจ แต่น้องชายของหม่อมฉันอยู่ในพระราชวังอาณาจักรจ้าว ไม่สามารถออกมาได้ พูดแล้วจะได้อะไรรึเพคะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “เจ้าเพียงฟังข้า อย่าได้สงสัยข้า ต่อไปนี้ให้ฟังคำสั่งจากข้า ข้าไม่ขอพูดครั้งที่สอง”

น้ำเสียงที่ไม่ต้องสงสัยนี้ ทำให้จ้าวจีเอ๋อร์ไม่ไปสงสัยอะไรอีก นางตอบว่า “หม่อมฉันโง่เขลานัก”

ฉินเหยียนพูดต่อว่า “หลังจากนี้ข้าจะมอบกองกำลังให้เจ้าหน่วยหนึ่ง หน่วยนี้จะสามารถช่วยเหลือให้เจ้าและน้องชายขึ้นครองบัลลังก์อาณาจักรจ้าวสำเร็จ”

“ถึงตอนนั้นอำนาจราชวงศ์อาณาจักรจ้าวและเจ้า รวมถึงกลุ่มทหารชั้นสูง พวกเจ้าทั้งสามฝ่ายจะต่อสู้กันเอง ถึงตอนนั้นจงมีเหตุมีผลในการกระทำ เพื่อให้ชาวเมืองชนชั้นล่างสนับสนุนเจ้า จึงจะสามารถเปลี่ยนราชวงศ์ได้ และจะมั่นคงในบัลลังก์”

จ้าวจีเอ๋อร์ยิ่งฟังก็ยิ่งงุนงง นางพูดอย่างไม่ค่อยเข้าใจว่า “ท่านอ๋องเพคะ การต่อสู้ที่ท่านกล่าวถึงนั้นหมายความว่าอย่างไรเพคะ หรือว่าอาณาจักรจ้าวจะมีผู้ทรยศรึเพคะ?”

ฉินเหยียนพูดว่า “มี แถมผู้ทรยศคนนี้ ยังเป็นขั้นตอนสำคัญที่จะผลักดันให้เจ้าขึ้นสู่บัลลังก์ด้วย”

......

เมืองหลวงอาณาจักรจ้าว ตรงกำแพงเมือง

อู๋ซานกุ่ยสวมชุดเกราะเอาไว้ นั่งบนหลังม้าตัวสูงด้วยจิตใจฮึกเหิม มือข้างหนึ่งถือบังเหียนม้าและอีกมือถือดาบยาว ยืนอยู่ด้านหน้าสุดของกองทัพนับหมื่นของอาณาจักรจ้าว

บนกำแพงเมือง จ้าวจวินยืนเอามือไพล่หลัง และมีเหล่าข้าราชการขุนนางยืนอยู่ทั้งสองด้าน ดวงตาของทุกคนจับจ้องไปมองกองทัพอาหารมากมาย

จ้าวจวินสายตาเย็นชาแล้วพูดอย่างเข้มงวดว่า “การออกรบครั้งนี้ จะต้องเอาชัยชนะมาเท่านั้น ห้ามพ่ายแพ้!”

อู๋ซานกุ่ยประสานมือคารวะแล้วพูดก่อนว่า “ข้าน้อยน้อมรับบัญชาขอรับ!”

แต่ถึงขั้นนี้แล้วจะไม่ออกเดินทางก็ไม่ได้ การสู้รบในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่เพื่อการอยู่หรือล่มสลายของอาณาจักรจ้าวเท่านั้น แต่เพื่อสร้างชื่อเสียง เพื่อที่จะสู่ขอเฉินหย้วนหย้วนอย่างมีหน้ามีตาด้วย

เขาปล่อยเฉินหย้วนหย้วนแล้วจับใบหน้าเล็กๆของนางแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“เจ้าวางใจเถิด ข้าจะต้องกลับมาพร้อมชัยชนะแน่นอน และจะสู่ขอเจ้าอย่างยิ่งใหญ่อลังการ!”

ดวงตาของเฉินหย้วนหย้วนแดงขึ้นมา นางจุมพิตอู๋ซานกุ่ยเบาๆแล้วรีบผละออกทันที พูดอย่างใบหน้าเขินอายว่า

“ท่านแม่ทัพอย่ากลับคำนะเจ้าคะ เมื่อท่านกลับมาด้วยชัยชนะแล้ว ข้าจะเตรียมเป็นเจ้าสาวของท่าน”

อู๋ซานกุ่ยประทับใจกับการจูบอันอ่อนโยนนี้อย่างมาก และสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่าว่า “ไม่กลับคำแน่นอน!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วน้ำตาก็ไหลรินลงมาอาบแก้มของเขา ในรถเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ไม่อยากจากลา แต่ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ อู๋ซานกุ่ยจึงทำได้เพียงเช็ดน้ำตาให้แก่เฉินหย้วนหย้วน และออกจากรถม้าอย่างจำใจ

เมื่อออกมาจากรถม้าแล้ว อู๋ซานกุ่ยก็รวบรวมสมาธิ ก้าวขึ้นไปบนม้าตัวสูงอย่างเด็ดเดี่ยว และนำกองทัพออกเดินทาง

หลิวเชียนเชียนกลับขึ้นไปบนรถม้าแล้วยื่นจดหมายลับให้แก่เฉินหย้วนหย้วน นางพูดอย่างจริงจังว่า

“ต่อไป เจ้าจะต้องเข้าพระราชวังแล้ว”