องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 533

ช่วงยามบ่าย

เสียงปรบมือดังกึกก้องท่ามกลางเสียงฆ้องและกลอง เริ่มการสอบทหารม้าขึ้นทันที ตรงแท่นนั่งผู้ชมมีคนนั่งอยู่เต็มไปหมด ทุกคนตั้งตารอคอยการประลองที่น่าตื่นตาตื่นใจที่กำลังจะเริ่มขึ้น

ทหารม้าขั้นที่เก้าระดับสูงสิบสองนายกำลังขี่ม้ายืนอยู่บนสนาม เหล่าผู้เข้าสอบร้อยคนต่างพากันขึ้นหลังม้าแล้วยืนอยู่ประจำตำแหน่งที่แสดงอยู่ เพื่อรอออกตัว

ผู้คุมสอบกรมมหาดไทยชูธงขึ้นแล้วตะโกนว่า “การสอบทหารม้า เริ่มขึ้นได้!”

เมื่อสิ้นเสียงก็ตวัดธงในมือ

เสียงกลองดังขึ้น เหล่าผู้เข้าสอบและขุนนางฝ่ายคัดเลือก ต่างขี่ม้าเฆี่ยนม้า พวกเขาถืออาวุธแล้วตะโกนพุ่งเข้าหากัน

คู่ต่อสู้เซี่ยชิงคือขุนนางฝ่ายคัดเลือกที่กำยำล่ำสัน นางไม่ได้เลือกที่จะเข้าไปสู้กับอีกฝ่ายตรงๆ แต่ใช้กลยุทธ์ยอกย้อนแทน ทหารม้าจ้องเซี่ยชิงอย่างเหยียดหยาม คู่ต่อสู้คือหญิงชาวเมืองช่างง่ายดายจริงๆ

เขาจับหอกยาวในมือแน่นแล้ว ส่วนมืออีกข้างก็จับสายบังเหียนแล้วพุ่งไปด้านหน้าเพื่อแทงหอก “จงดู!”

เซี่ยชิงหลบได้อย่างยืดหยุ่น นางหลบการโจมตีที่รุนแรงได้ หอกพุ่งผ่านศีรษะของนางไป

เหล่าชาวเมืองที่นั่งชมอยู่เมื่อเห็นดังนั้นแล้วรู้สึกกระวนกระวายแทนเซี่ยชิง

ในรอบแรก ขุนนางฝ่ายคัดเลือกได้ใจและพูดอย่างโอหังว่า “ยอมแพ้ไปเถิด เป็นแม่นางบังอาจมาเข้าร่วมการต่อสู้เช่นนี้ เจียมเนื้อเจียมตัวหน่อย!”

เซี่ยชิงใช้ขาหนีบตัวม้าเอาไว้แน่นแล้วควบม้าอย่างรวดเร็ว “ไป!” ม้าศึกวิ่งกลับหลังไปอย่างรวดเร็ว

ขุนนางฝ่ายคัดเลือกขี่ม้าไล่ตามแล้วตะโกนตามหลังว่า “รีบหนีไปเถิดแม่นาง สนามรบไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรมา!”

เซี่ยชิงขี่ม้าไปข้างหน้า แล้วเผยรอยยิ้มที่ได้ใจออกมา “ไป!” ด้วยม้าศึกที่อ๋องเหยียนมอบให้ นางสามารถทิ้งระยะห่างกับขุนนางฝ่ายคัดเลือกได้สบายๆ ระยะห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อขุนนางฝ่ายคัดเลือกเห็นว่าเซี่ยชิงเอาแต่หนี เขาก็รีบไล่ตามไปแล้วหัวเราะเยาะเย้ยว่า

“แม่นางน้อย เห็นความแข็งแกร่งของข้าแล้วนะ แพ้ให้ข้าไม่เสียหน้าหรอก!”

และในขณะที่อีกฝ่ายกำลังประมาท จู่ๆเซี่ยชิงก็ยืดตัวขึ้นบนหลังม้าแล้วดึงธนูอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยิงไปยังตรงหน้าของขุนนางฝ่ายคัดเลือกทันที

“สวบ” ลูกธนูพุ่งตัวออกไปทันที

ขุนนางฝ่ายคัดเลือกยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขาควบม้าเพื่อหลบ แต่ม้าศึกตกใจและยกขาขึ้นแล้วร้องลั่น ทักษะขี่ม้าของขุนนางฝ่ายคัดเลือกไม่ดีมากนัก เขาตกลงจากหลังม้าไป

เมื่อผู้บังคับบัญชาเห็นเช่นนั้นก็โบกธงตีฆ้องตีกลองทันที “ผู้เข้าสอบเซี่ยชิงชนะ!”

สถานการณ์ที่พลิกผันทำเอาโซนผู้ชมตื่นเต้นกันทันที

“เกิดอะไรขึ้นกัน? นี่มันอะไรกัน?”

“แม่นางที่ปิดหน้าผู้นั้นทำให้ขุนนางฝ่ายคัดเลือกตกจากหลังม้าได้รึเนี่ย!”

“พระเจ้า ข้ายังไม่ทันได้มองเห็นขุนนางฝ่ายคัดเลือกก็แพ้แล้วรึ!”

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปยังเซี่ยชิงที่อยู่บนสนามแข่ง

เซี่ยชิงจูงม้ามาเบื้องหน้าของขุนนางฝ่ายคัดเลือกแล้วมองต่ำลงมาพูดว่า “แพ้ให้ข้า เจ้าเสียหน้ามากเลยนะ”

ขุนนางฝ่ายคัดเลือกต่อยพื้นอย่างแรงแล้วตะโกนอย่างเดือดดาลว่า

“แต่ข้ารู้สึกว่าแม่นางผู้นี้เก่งกาจมาก อาจไม่เป็นเช่นนั้น”

ไม่นานผู้ชมในสนามก็แบ่งเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งชื่นชอบเซี่ยชิงคิดว่านางจะได้รับชัยชนะ ส่วนอีกฝ่ายคิดว่าเซี่ยชิงต้องแพ้แน่นอน ถึงขั้นที่มีคนวางเดิมพันเลยทีเดียว

ฉินเหยียนกระซิบออกคำสั่งต่อต้าหย่ง

“พ่ะย่ะค่ะ!” ต้าหย่งรีบวิ่งไปเดิมพันด้วย เขาเคาะโต๊ะอย่างโอหัง

“ข้าเดิมพันว่าเซี่ยชิงจะชนะ ฝั่งนั้นลงเท่าไรข้าลงเท่านั้น!”

“เจ้าบ้าไปแล้วรึไง คิดว่าแม่นางผู้นี้จะเอาชนะนายพันทหารม้าขั้นที่แปดระดับสูงได้จริงๆรึ?”

การเดิมพันของต้าหย่งทำให้เกิดการประชดประชันมากมาย แต่ต้าหย่งไม่ได้แยแสเลย อย่างไรเงินที่วางเดิมพันก็ไม่ใช่เงินของเขา

บนสนามแข่ง

เสียงตีกลองดังขึ้นอีกครั้ง ผู้คุมสอบกรมมหาดไทยตวัดธงแล้วพูดอีกครั้งว่า “การประลองรอบที่สอง เริ่มได้!”

เสียงตีกลองดังสนั่น นี่คือการประลองแบบตัวต่อตัว

นายพันทหารม้าเริ่มจู่โจมก่อน เขาใช้ขาหนีบตัวม้าและถือเตียวหุยไว้แน่น จากนั้นก็พุ่งตัวเข้าไปหาเซี่ยชิง

“ไป!”

เซี่ยชิงยังคงใช้กลยุทธ์ยอกย้อน นางหันหัวม้าแล้วทิ้งระยะห่าง