องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 596

เด็กสาวน้ำตาไหล ไม่มีใครสนใจนางตั้งแต่นางยังเด็ก เพื่อความอยู่รอดของตัวเองนางจึงต้องขายตัวและกับอาหาร ผู้ชายในหมู่บ้านต่างมาร่วมหลับนอนกับนาง แต่เมื่อมาถึงช่วงที่ต้องสังเวยชีวิตให้แก่เทพเจ้าแห่งแม่น้ำ ทุกคนต่างอยากให้นางตายไปเสีย

ตอนนี้ได้รับการช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า ไม่เพียงแต่ไม่สนใจว่านางเป็นตัวซวย แต่พวกเขากลับยื่นขาไก่ให้นางอีกด้วย นี่ขาไก่เชียวนะ อาหารอันโอชะของโลกใบนี้ เขาไม่ต้องการอะไรจากนาง แถมยังมอบอาหารให้อีก

ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก

“ฟุ่บ” นางคุกเข่าลงต่อหน้าฉินเหยียน น้ำตาไหลอาบหน้า และขอบคุณจากใจ

“จิ่วเอ๋อร์ ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยชีวิตข้า!”

หยางจิ่นซิ่วพยุงนางให้ลุกขึ้น ฉินเหยียนวางขาไก่ในมือของนาง

“ไม่ต้องเกรงใจ หลังจากนี้มาอยู่กับพวกข้า รีบกินตอนยังร้อนๆ เถอะ”

นางพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ปาดน้ำตา กัดขาไก่คำใหญ่และร้องไห้สะอึกสะอื้น

“หอม อร่อยมากจริงๆ!”

ทั้งชีวิตนาง ขาไก่ชิ้นนี้เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดที่นางเคยกินมา อีกทั้งคนเหล่านี้ยังเป็นคนที่ดีที่สุดที่นางเคยพบเจอด้วยเช่นกัน

นางจดจำทุกอย่างที้เกิดขึ้นในวันนี้ได้ คนใจดีเหล่านี้ช่วยจุดไฟแห่งความหวังใหม่ให้นางอีกครั้ง

ในใจนางแอบสาบานกับตนเองว่า นางจะตอบแทนพวกเขาให้ได้

ฉินเหยียนเห็นว่าเด็กสาวกำลังเพลิดเพลินกับอาหาร จึงเรียกทุกคนให้มากินอาหารด้วยกัน

บรรยากาศเป็นไปอย่างครึกครื้น ร่วมกันพูดคุยและหัวเราะขณะกินข้าวกับรอบกองไฟ

ฉินเหยียนถามนางในขณะที่กินข้าวว่า

“ข้ายังไม่รู้เลยว่าเจ้าชื่ออะไร”

เด็กสาวรีบบอกชื่อตัวเองทันที

“ข้าชื่อว่าหานจิ่ว ข้าเกิดในช่วงฤดูหนาว พวกเจ้าเรียกข้าว่าเสี่ยวจิ่วหรือจิ่วเอ๋อร์ก็ได้เจ้าค่ะ”

ในยุดชายเป็นใหญ่ ไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากนัก ไม่มีชื่อแซ่ มีแค่ชื่อเรียกติดหูก็เท่านั้น

หยางจิ่นซิ่วดูแลจิ่วเอ่อร์ และคอยถามไถ่

ทุกคนเห็นว่านางยังเด็ก แต่ไม่คาดคิดว่านางจะมีอายุเพียงแค่สิบสีปีเท่านั้น นั่นทำให้ทุกคนต่างรู้สึกสงสารนาง!

“จิ่วเอ๋อร์”

หยางจิ่นซิ่วชี้ไปที่ฉินเหยียนและพูดเสียงต่ำว่า

“ชายคนนี้เป็นผู้นำกลุ่มของเรา อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน จากนี้ไป เจ้าคอยติดตามเขา เพลิดเพลินไปกับการสำรวจโลกใบนี้ มีอาหารให้กินทุกมื้อ เจ้าไม่ต้องกังวลอีกต่อไป”

จิ่วเอ๋อร์กระพริบตากลมโตของนาง

“องค์ชายยิ่งใหญ่กว่าหรือผู้ใหญ่บ้านใหญ่กว่าหันหรือ?”

“ฮ่าๆ!”

ทุกคนได้ยินเช่นนี้ต่างพากันหัวเราะออกมา เด็กสาวคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ

ขระที่พวกเขาพูดคุยและหัวเราะ ฉินเหยียนเห็นรอยฟกช้ำที่แขนของหานจิ่ว เขาจึงถกแขนเสื้อนางขึ้น

มีทั้งรอยถูกเชือกมัด รอยถูกตี ถูกต่อย ทิ้งรอยฟกซ้ำสีเขียวสีม่วงคล้ำเอาไว้

“ไปหยิบยาแก้ปวดมา”

ฉินเหยียนวางเนื้อเสียบไม้ในมือลง จับแขนหานจิ่วและถกแขนเสื้อนางขึ้น

ผู้คนรอบข้างพากันสับสนกับท่าทีของฉินเหียน แต่เมื่อพวกเขาเห็นรอยแผลจึงเข้าใจในทันที

“มีบางอย่างผิดปกติ!”

ฉินเหยียนตกตะลึง เสี่ยวจิ่วชักแขนกลับ แต่ไม่อาจดึงกลับมาได้เพราะไม่มีแรง

“ถอดเสื้อผ้าออกเถิด ให้ข้าดูใต้แขนเจ้าหน่อย”

“องค์ชาย ได้โปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วยขอรับ ความสามารถของข้ามีไม่มาก ไม่อาจรักษาโรคนี้ได้ คนที่อยู่ใกล้อาจติดเชื้อได้ ดังนั้นขอให้องค์ชายออกห่างมาเถิด เพื่อหลีกเลี่ยงการติดเชื้อขอรับ”

หลังจากได้รับการยืนยันแล้วว่าเป้นโรคซิฟิลิสจริงๆ ทุกคนต่างหลบหนี

ไร้สาระ ติดเชื้อดรคร้ายแรงจะต้องตาย นี่เป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของพวกเขา แววตาของหานจิ่วพลันหม่นหมองลง

ในที่สุดก็ถูกค้นพบแล้วว่านางเป็นตัวซวย ไปที่ไหนก็ไม่มีใครต้องการ

แน่นอนว่าพวกเขาก็เป็นเหมือนกับคนอื่นๆ

คนดีเหล่านี้ก็ไม่ได้ต่างกันเลย

เสี่ยวจิ่วไม่รู้ว่าซิฟิลิสคืออะไร นางรู้แค่ว่านางเป็นตัวซวย ผู้ชายเกือบทุกคนที่ใกล้ชิดกับนางจะต้องตาย

นางเป็นตัวเชื้อโรคที่เดินได้

เสี่ยวจิ่วดึงแขนของนางกลับ กอดร่างกายของนางไว้ทั้งสองแขน ไม่ยอมมองหน้าใคร ก้มหัวลงและร้องไห้

“ข้าเป็นตัวซวย ข้าจะไปจากที่นี่เอง ได้โปรดอย่างไล่ข้าเลย ข้าจะเป็นคนไปเองเจ้าค่ะ”

นางหมดสิ้นทุกสิ่งแล้ว ความหวังที่นางเพิ่งสร้างเมื่อครู่ ตอนนี้ได้พังทลายลงอีกครั้ง

นางคิดอยากตาย ไม่เคยกลัวตาย แต่การมีชีวิตอยู่ต่อนั้นน่ากลัวยิ่งกว่า

อย่างน้อยๆ ข้าก็ได้กินน่องไก่ก่อนตาย นางไม่มีวันเสียใจอีกแล้ว

เมื่อตอนที่นางกำลังลุกขึ้น นางหันกลับไปและขนเข้ากับฉินเหยียน

หลังจากนั้นฉินเหยียนก็กอดนาง

“ข้าไม่ให้เจ้าไป เจ้าจะไปที่ใดได้เล่า?”