องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 597

“องค์ชาย!”

คนอื่นๆ ต่างพากันหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

นี่คือโรคซิฟิลิส หากไปสัมผัสผู้ติดเชื้อ หรือแม้แต่กินข้าวร่วมกันก็สามารถติดเชื้อได้ ถ้าเป็นโรคนี้ต้องตายเท่านั้น แม้แต่ทวยเทพก็ไม่อาจช่วยได้ องค์ชายไม่กลัวตายหรือ?”

“มัวแต่มองอะไรกันอยู่ แค่โรคซิฟิลิส ข้ารักษาได้!”

คำพูดของฉินเหยียนทำให้ทุกคนไม่เชื่อ

เสี่ยวจิ่วมองฉินเหยียนด้วยสายตาไม่เชื่อเช่นกัน

“สามารถรักษาตัวซวยอย่างข้าได้หรือ?”

นางไม่รู้ว่าซิฟิลิสคือโรค นางคิดว่าเป็นคำสาปที่ติดตัวนางมา

ฉินเหยียนยืนยัน

“รักษาได้ ข้ารักษาเจ้าให้หายขาดได้แน่นอน”

เขาหันกลับมาพูดกับทุกคนว่า

“แม้ว่าโรคซิฟิลิสจะเป็นโรคติดเชื้อที่รุนแรงมาก แต่จริงๆ แล้วการติดเชื้อมาจากสองทาง คือทางเลือดกับทางเพสสัมพันธ์”

“ขอเพียงแค่เจ้าใส่ใจเรื่องสุขอนามัย ซักและแยกใช้เสื้อผ้าและเครื่องนอนของหานจิ่ว พวกเจ้าก็จะไม่ติดเชื้อ”

“จากนี้ไปให้เสี่ยวจิ่วนั่งรถม้าคันเดียวกับข้า ข้าจะได้ดูแลนางเป็นการส่วนตัว”

หยางจิ่นซิ่วพูดอย่างกังวลใจ

“องค์ชาย เรื่องนี้ไม่เหมาะสมนะเจ้าคะ”

ต้าหย่งที่ตื่นตระหนกพยายามโน้มน้าวเขาเช่นกัน

“องค์ชาย หากท่านติดเชื้อด้วยล่ะขอรับ?”

เสี่ยวจิ่วรู้สึกไม่ดี จึงพูดออกไปว่า

“พวกเจ้าทุกคนช่างเป็นคนดีเหลือเกิน ข้าเป็นตัวซวยขนาดนี้แล้ว จะให้พวกท่านช่วยรักษาข้าได้อย่างไร”

ฉินเหยียนโบกมือแล้วพูดว่า

“ไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีก เจ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อไหม?”

เสี่ยวจิ่วกัดฟัน น้ำตาไหลออกมา ในที่สุดก็พูดออกมาว่า

“อยากเจ้าค่ะ!”

แม้ว่าทุกคนจะเป็นกังวล แต่ฉินเหยียนยืนกรานเรื่องนี้แล้ว ดังนั้นทุกคนจึงไม่อาจพูดอะไรได้ ทำได้แค่ทำตามที่องค์ชายสั่งเท่านั้น

...

ออกเดินทางในวันต่อมา

ฉินเหยียนและหานจิ่วนั่งรถม้าคันเดียวกัน และคอยรักษานาง เขาได้เตรียมยาสำหรับใช้ภายในและภายนอกให้อย่างดี

แม้ว่าจะเป็นโรคติดต่อ แต่เขาก็รู้วิธีการหลีกเลี่ยง ทำให้ฉินเหยียนไม่กลัว

คนอื่นเห็นว่าฉินเหยียนไม่กลัว พวกเขาก็ไม่กลัวเช่นกัน

เมื่อไรก็ตามที่แวะพักริมทาง ทุกคนจะกินอาหารร่วมกันกับหานจิ่วเหมือนเคย

แต่หานจิ่วรู้สึกได้ว่าทุกคนไม่ได้อยากเข้าหานางเหมือนแต่ก่อน อีกทัง้ยังระมัดระวังตัวมากขึ้น

เสี่ยวจิ่วค่อยๆ พูดคุยกับคนอื่นน้อยลง นอกจากอยู่ใกล้ฉินเหยียน เวลาอื่นๆ นางก็จะเก็บตัวเงียบๆ คนเดียว

เมื่อได้ก็ตามที่ขบวนเดินทางหยุดพัก นางจะแยกตัวออกห่าง นั่งยองๆ กับพื้นใช้กิ่งไม้วาดภาพ

ฉินเหยียนที่บังเอิญเห็นนางวาดภาพทิวทัศน์ ถึงกับต้องประหลาดใจในพรสวรรค์การวาดรูปของนาง

ระหว่างทาง ฉินเหยียนให้ยารักษานางและคุยกับนางว่า

ขบวนคุ้มกันสินค้ายังคงเดินทางต่อไปเช่นเคย ผ่านตัวหมู่บ้านและเมืองต่างๆ ที่ใดก็ตามที่มีความอดอยากและโรคระบาด พวกเขารีบเข้าไปช่วยเหลืออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ในช่วงเวลานี้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น

กองพันทหารม้าเสือดาวเห็นว่าต้าหย่งได้แต่งงานกับภรรยาสาวสวย ทั้งสองแสดงความรักกันทุกวัน และทุกคนต่างพากันอิจฉา

ในที่สุดมีอยุ่วันหนึ่ง ทุกคนทนไม่ไหวอีกต่อไป ต่างรีบมาหาอ๋องเหยียนและร้องขอว่า

“องค์ชาขอรับ หัวหน้ารักกับภรรยามาก พวกข้าอิจฉา หากข้าเจอหญิงสาวที่ข้าหมายตาต้องใจระหว่างทาง สามารถข้าให้องค์ชายจัดการเรื่องงานแต่งงานให้พวกเราได้หรือไม่ขอรับ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“ขอเพียงแค่เจ้าไม่ได้ลักพาตัวนางมา นางแต่งงานกับเจ้าด้วยความเต็มใจ ข้าก็จัดการให้พวกเจ้าได้”

“แต่ข้าขอพุดเรื่องไม่ดีก่อน หากเจ้าลักพาตัวนางมา หลอกลวงพวกนาง เจ้าจะต้องโดนโบย!”

กองพันทหารม้าเสือดาวได้ยินคำพูดของฉินเหยียนต่างพากันยิ้ม ยกมือขึ้นและให้สัญญาว่า

“องค์ชายวางใจได้เลยขอรับ ท่านมีทั้งเงินและอาหาร ใครจะไปกล้าใช้กำลังลักพาตัวมากันขอรับ!”

“รอแค่มีหญิงที่ข้าน้อยหมายปอง ข้าน้อยจะขอร้องท่านให้เป็นพยาน!”

การเดินทางครั้งต่อมา พวกเขาได้ช่วยเหลือประชาชนทั่วไป ระหว่างมีหบยิงสาวหน้าตาดีไม่น้อยเต็มใจขายตัวเองเป้นทาสเพื่อแลกเป็นอาหารและเสื้อผ้า

ทำให้จากตอนแรกมีจำนวนสมาชิกแค่หนึ่งพันสองร้อยคน แต่ตอนนี้มีจำนวนคนมากเกือบสองพันคน อีกทั้งยังมีเพิ่มเข้ามาทุกวัน

ในตอนที่ปรับและจัดแจงคนนั้น ฉินเหยียนมองไปที่ชายและหญิงที่อยู่เป็นคู่ๆ เขาพลันรู้สึกเสียใจ

เพราะเรื่องของจิ่วเอ๋อร์ เขากำลังให้การรักษานางอยู่ ต้องหลีกเลี่ยงเรื่องการมีเพศสัมพันธ์กับผู้หยิงไปก่อน

มันทำให้เขารู้สึกอัดอั้นและเป็นทุกข์ อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก

“ข้าพลาดแล้ว”