องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 606

เมื่อเฝิงตู่ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองแล้วก็ทำเสียงเย็นชา ไม่คิดว่าเจ้าหมอนี่จะเป็นหมอจริงๆ แต่น่าเสียดายที่เด็กคนนั้นป่วยหนัก ต่อให้ช่วยก็เสียแรงเปล่า ในขณะที่ครุ่นคิดก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายในตรอกซอย

“หลังนั้นเลย นางแพทศยาคนนั้นพาคนรวยๆกลับมาหลายคนเลย ปล้นมัน!”

ผู้คนต่างพากันเดินมาอย่างโอหัง เฝิงตู่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา ไปถึงไหนก็มีคนพวกนี้ไล่ตามถึงนั่น น่ารำคาญจริงๆ!

เขากอดอกยืนอยู่หน้าประตู แล้วเอียงคอมองคนพวกนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรว่า

“พวกเจ้ารีบหนีไปจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นหากกลายเป็นเหยื่อให้ดาบข้าแล้วอย่าหาว่าข้าไร้เมตตา”

ชาวเมืองลี้ภัยเหล่านั้นมองเฝิงตู่ด้วยใบหน้าที่ดุร้าย แล้วพูดอย่างหยาบคายว่า “อย่ามาแส่จะดีกว่า พวกเรา จัดการมัน!”

และแล้วก็มีเสียงชักดาบดัง “ชิ้ง” เฝิงตู่ตาไม่กะพริบ กระบวนท่าเฉียบขาด เขาไม่ได้ขยับตัวเยอะเลย และแล้วศีรษะของคนที่พูดเมื่อครู่นี้ก็มีเลือดพุ่งออกมา จากนั้นก็ล้มไปกับพื้น

“อ๊าก ตาย ตายแล้ว!”

เมื่อคนอื่นๆเห็นวิชาดาบที่เฉียบขาดเช่นนี้ก็ตกใจจนขวัญกระเจิงกันหมด พากันฉี่ราดวิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง

เฝิงตู่มองแผ่นหลังที่วิ่งหนีแล้วก็ยิ้มแสยะออกมา “ความสามารถแค่นี้ยังกล้ามาพูดจาอวดดีกับข้าอีกนะ อยากตายกันมากสินะ!”

ในบ้าน

ฉินเหยียนยุ่งอยู่นานกว่าจะขูดซาให้เด็กคนนั้นเสร็จ จากนั้นก็ได้ป้อนซุปขิงให้ และแล้วเด็กคนนั้นก็ไข้ลดลง สีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ฉินเหยียนถอนหายใจยาวๆแล้วพูดย้ำว่า “ตอนนี้เด็กไม่มีอันตรายถึงชีวิตแล้ว เจ้าไม่มีกำลังจะซื้อสมุนไพร รออีกกี่วันพวกข้าจะเอายามาให้ ถึงตอนนั้นลูกของเจ้าก็คงไม่เป็นไรแล้ว”

ว่าแล้วก็หยิบเงินออกมาเล็กๆน้อยๆ “ข้าจะเอาเงินไว้ให้เจ้าเสียหน่อย เจ้าเอาไปซื้อข้าวทาน แต่ที่นี่วุ่นวายอย่างมาก เจ้าห้ามเอาออกมาให้ผู้อื่นเห็นเด็ดขาด อีกอย่างต่อไปหางานอื่นทำซะ อย่าทำเรื่องแบบนั้นอีก”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ได้เอาเงินยัดใส่ในมือของโสเภณี

บัดนี้โสเภณีร้องไห้น้ำตานองหน้า เดิมทีนางคิดไว้แล้วว่าหากลูกชายตายไป นางก็จะตายตามไปด้วย แต่ไม่คิดเลยว่าสวรรค์มาโปรด ทำให้นางได้พบเจอกับคนดีเช่นนี้ ไม่เพียงแต่จะช่วยชีวิตลูกชายของนางเท่านั้น แถมยังช่วยชีวิตของนางด้วย

นางเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีสิ่งใดและไม่มีกำลังจะทดแทนใดๆ จึงทำได้เพียงคุกเข่าแล้วกราบกรานฉินเหยียนอย่างซาบซึ้งใจ

“ผู้มีพระคุณ ท่านคือพระเจ้ามาเกิด การได้พบเจอกับท่านเป็นบุญที่พวกข้าสองแม่ลูกได้กระทำมา ข้าจะจดจำสิ่งที่ท่านพูดเอาไว้ ข้าขอกราบกราน ขอบพระคุณท่านมากจริงๆ!”

ฉินเหยียนรีบไปพยุงโสเภณี “รีบลุกขึ้นเถิด การช่วยรักษานั้นคือหน้าที่ของหมออย่างพวกข้า รีบไปดูแลลูกของเจ้าเถิด ฟ้าเริ่มมืดแล้ว พวกข้าจะไปแล้วล่ะ”

โสเภณีซาบซึ้งในพระคุณอย่างมาก นางได้เดินไปส่งฉินเหยียนและเสี่ยวจิ่ว เมื่อทั้งสองออกจากบ้านแล้วก็เห็นว่าเฝิงตู่ยังรออยู่ที่หน้าประตู ฉินเหยียนถามด้วยสีหน้าประหลาดใจว่า “เหตุใดเจ้ายังอยู่ตรงนี้?”

เฝิงตู่กวาดตามองไปที่พื้น “เจ้าลองมองที่พื้นให้ดีสิ”

ฉินเหยียนจึงจะสังเกตเห็นว่ารอบๆหน้าประตูมีคนตายเกลื่อนไปหมด “เจ้าบ้าเอ๊ย ตายเยอะขนาดนี้เชียวรึ!”

บริกรจงใจพูดด้วยท่าทีลับลมคมในว่า “ลูกค้าช่างโชคดีนัก มีครอบครัวชาวนานอกเมืองเพิ่งจะฆ่าวัวไถนา แล้วขายให้พวกข้ามา ตอนนี้แม้แต่ราชวงศ์ก็อาจจะไม่มีเนื้อเชียวนะ ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการรึไม่ขอรับ?”

เสี่ยวจิ่วได้ยินว่ามีเนื้อดวงตาก็ประกายขึ้นมา

ฉินเหยียนพูดอย่างใจกว้างว่า “เอาเนื้อซีอิ๊วชามหนึ่ง”

บริกรยิ้มแย้มแล้วพูดว่า “เนื้อซีอิ๊วราคาค่อนข้างสูงขอรับ หนึ่งตำลึงเงินหนึ่งจินขอรับ!”

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว พวกข้าไม่มีปัญญารึไงกัน?” ฉินเหยียนวางถุงเงินลงบนโต๊ะ

“ได้เลยขอรับ ท่านสามรอประเดี๋ยวขอรับ!”

ไม่นานบริกรก็ได้ยกเนื้อวัวออกมา เฝิงตู่ถือตะเกียบแล้วรีบคีบเนื้อมาชิ้นหนึ่ง

“สถานการณ์แบบนี้ยังมีเนื้อให้ทาน ไม่ง่ายเลยจริงๆ!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วก็ได้คีบเนื้อเข้าปากแล้วเคี้ยว จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป เขารีบคายออกมาจนหมดแล้วรีบยกน้ำชาล้างปาก เสี่ยวจิ่วกำลังจะคีบเนื้อเข้าปาก เมื่อเห็นว่าเฝิงตู่คายเนื้อออกมา นางก็ถามอย่างสงสัยว่า

“เป็นอะไรไปรึ?”

เฝิงตู่คายน้ำชาที่ล้างปากออกมาแล้วพูดด้วยสีหน้าฉุนเฉียวว่า “อย่าทานเชียว นี่มันเนื้อรวม!”