องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 607

เสี่ยวจิ่วไม่เข้าใจ มองเนื้อที่คีบอยู่แล้วถามอย่างสงสัยว่า “เนื้อรวม? เนื้อรวมคือเนื้ออะไรรึ?”

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป เขารู้สึกศีรษะชาไปหมด เขาไม่คิดเลยว่าเมืองจิงที่ใหญ่ขนาดนี้จะขายเนื้อคนด้วย รู้ได้เลยว่ามันโกลาหลมากแค่ไหนแล้ว

เขามองไปรอบๆอย่างระมัดระวังแล้วพูดเสียงเบาว่า “หรือว่าจะเป็นร้านตลาดมืดรึ?”

เฝิงตู่ไม่ได้พูดตรงๆ เขามองทั้งสองคนที่ใสซื่อไร้เดียงสาแล้ว กลัวว่าหากพูดความจริงไปจะทำให้ทั้งคู่ตกใจ จึงได้พูดว่า

“ไม่ถึงขนาดเป็นตลาดมืด เกรงว่าถ้าไม่ใช่ทางร้านที่ถูกหลอก ก็เป็นทางร้านจะที่หลอกพวกเราแล้ว อย่างไรก็ไม่ใช่เนื้อที่ดีอะไรแน่นอน ทานบะหมี่จะดีกว่า”

จากนั้นทั้งสามก็ไม่แตะเนื้อซีอิ๊วอีกเลย เฝิงตู่คีบเส้นบะหมี่ขึ้นมาแล้วทานจนหมด จากนั้นก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า

“พวกเจ้าทานกันไปก่อน ข้าจะไปทำธุระหน่อย”

เมื่อสิ้นเสียงก็เดินไปยังหลังครัวของร้านอาหาร ไม่นานพวกพ่อครัวบริกรที่อยู่หลังครัวต่างก็ตกตะลึง และหนีออกจากร้านอาหารอย่างกระวนกระวายราวกับพบเจอกับปีศาจที่น่ากลัว

ฉินเหยียนเห็นเช่นนั้นก็คาดเดาได้แล้ว แต่เสี่ยวจิ่วยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงได้ทานหมี่ไปแล้วถามว่า

“พวกเขาวิ่งหนีกันทำไมรึ?”

ฉินเหยียนตบศีรษะของเสี่ยวจิ่วเบาๆแล้วพูดว่า “ทานหมี่ของเจ้าไป”

ไม่นานเฝิงตู่ก็เช็ดเลือดที่เปื้อนมือไปด้วยแล้วเดินออกจากหลังครัวออกมาด้วย เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอียงศีรษะมองเสี่ยวจิ่วแล้วถามขึ้นว่า “อิ่มรึยัง?”

เสี่ยวจิ่วซดซุปคำสุดท้ายแล้วเช็ดปากอย่างพอใจพร้อมพูดว่า “อิ่มแล้วล่ะ”

เฝิงตู่เงยหน้า “อิ่มแล้วก็ไปกันเถิด”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็ลุกขึ้นดึงฉินเหยียนและเสี่ยวจิ่วเดินออกไปด้านนอก

ฉินเหยียนรีบพูดว่า “ไม่จ่ายเงินรึ?”

เฝิงตู่พูดอย่างขอไปทีว่า “จ่ายอะไรล่ะ ข้าจ่ายเรียบร้อยแล้ว ไปเถิด”

เมื่อทั้งสามออกมาแล้วเฝิงตู่ก็พูดอย่างไม่ละอายใจว่า “ดูสิวันนี้ข้าช่วยเจ้าเยอะเลย เจ้าจะไม่ให้เงินทดแทนข้าหน่อยรึ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างไม่แยแสว่า “เงินน่ะให้เจ้าได้ แต่ว่าเจ้าได้เงินไปแล้วคงไม่เอาไปพนันอีกใช่รึไม่?”

เฝิงตู่พูดอย่างจริงจังว่า “เจ้ารู้รึไม่ว่าข้ามีนามว่าอะไร ข้ามีนามว่าเฝิงตู่ เฝิงตู่ที่มาจากชนะทุกการพนันไงล่ะ! คนอาณาจักรฉินพูดเอาไว้ไม่ใช่รึว่าฟ้าประทานความสามารถให้ข้ามาต้องมีประโยชน์ ข้าเกิดมาเพื่อกวาดล้างสนามพนันไปทั่วไงล่ะ!”

ฉินเหยียนมองเขาอย่างจนปัญญา “ฟ้าประทานความสามารถให้ข้ามาต้องมีประโยชน์ ประโยคนี้มีความหมายว่าอย่างไร?”

เฝิงตู่ยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้ชายต้องมีงานอดิเรกเล็กๆ น้อยๆ ข้าไม่ชอบการเที่ยวซ่อง ก็แค่ชอบเล่นของนอกกายเหล่านี้ นอกจากนี้ เดิมพันเล็กๆก็ทำให้มีความสุขได้ หากพนันใหญ่เกินไปจึงจะส่งผลเสีย ข้าก็แค่ไปพนันเล็กๆน้อยๆยามว่างให้ผ่อนคลาย ดีกว่าพวกที่ไปทำเรื่องร้ายแรงกว่าตั้งเยอะ”

ฉินเหยียนหมดคำจะพูดต่อทฤษฎีแบบนี้ อย่างไรเขาก็ไม่ขาดแคลนเรื่องเงิน จึงได้หยิบถุงเงินที่เหน็บเอวโยนให้เขา

“มีเท่านี้”

เฝิงตู่รับถุงเงินมาแล้วจับชั่งน้ำหนัก อย่างไรก็มีหลายตำลึงแน่นอน จึงได้พูดยิ้มแย้มว่า

“ขอบใจมาก! ถ้าข้าชนะแล้วจะเอามาคืนเจ้าแน่ๆ!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็เอาเงินวางบนโต๊ะ เมื่อทุกคนวางเดิมพันเสร็จแล้วเจ้ามือก็เอามือวางบนฝาถ้วย ในขณะที่กำลังจะเปิดให้รู้คำตอบแล้ว นักพนันที่อยู่รอบๆก็จ้องมองฝาถ้วยไม่ละสายตา แล้วตะโกนว่า

“ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่!”

“เล็ก เล็ก เล็ก!”

เฝิงตู่กอดอกเอาไว้แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “รอบนี้จะต้องเป็นใหญ่แน่นอน!”

เจ้ามือยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วเปิดฝาถ้วยออก ทุกคนต่างก็รีบชะเง้อหน้าไปมอง เมื่อเห็นตัวเลขชัดเจนแล้วก็มีคนถอนหายใจ และมีคนกระโดดดีใจ

เจ้ามือประกาศว่า “เสือหนึ่งตัวทั้งสามลูก เจ้ามือได้ทั้งหมด!”

สีหน้าของเฝิงตู่ไม่สู้ดีขึ้นมาทันที เขาพับแขนเสื้อแล้วพูดว่า

“ให้ตายเถอะ ข้าไม่เชื่อหรอกนะ มาอีกที คราวนี้ข้าวางเดิมพันใหญ่เหมือนเดิม!”

หลายรอบติดต่อกันแล้วเฝิงตู่ก็ยังไม่ชนะเลยสักรอบ แพ้จนเงินในถุงเงินจะหมด แพ้จนกระวนกระวายหัวเสียไปหมด ในขณะที่เขากำลังจะแพ้จนหมด ก็มีคนยื่นถุงเงินมาตรงหน้าเขา

เฝิงตู่หยิบถุงเงินมาชั่งน้ำหนักดู โอ้ อย่างน้อยก็มีถึงสิบตำลึงเลย!

เขาหันกลับไปมองแล้วก็พบว่าเป็นชายลึกลับสวมชุดสีดำและสวมหมวกกุยเล้ย เขายืนอยู่ด้านหลังแล้วพูดว่า

“ขอเชิญไปคุยอีกด้านหน่อย”