องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 609

เช้าวันถัดมา

ประกาศจากราชวงศ์ถูกติดอยู่ในเมืองตามคำสั่งของฮ่องเต้หญิง เมื่อชาวเมืองที่อ่านหนังสือออกเห็นเนื้อหาในประกาศราชวงศ์แล้วก็โกรธอย่างมาก

“นี่ นี่จะปล่อยให้พวกข้าตายรึ!”

ชาวเมืองที่อ่านหนังสือไม่ออกต่างถามว่า “ประกาศราชวงศ์เขียนอะไรไว้รึ?”

ชายชราอธิบายด้วยความโกรธว่า “บนประกาศบอกไว้ว่า บัดนี้อาณาจักรจ้าวเกิดความขาดแคลน รัฐท้องถิ่นไม่มีอาหารที่จะจัดสรรให้กับชาวเมืองได้ ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากการยึดครองดินแดนแต่ละพื้นที่ เกิดสงครามหลายครั้ง ทำให้บัดนี้ไม่มีอาหารในท้องพระคลัง!”

“บัดนี้คนอาณาจักรฉินนำเสบียงมาช่วยเหลือ แต่สุดท้ายกลับถูกขุนนางแต่ละตระกูลห้ามเอาไว้ ต่อให้ชาวเมืองอย่างเราจะต้องหิวตาย พวกมันก็ไม่ยอมรับเสบียงที่มาช่วยเหลือ!”

“ฮ่องเต้ฉินไม่ประสงค์จะปล่อยให้ชาวเมืองต้องหิวเช่นนี้ต่อไป แต่อย่างไรเรื่องในพระราชสำนักต้องหารือเจรจาตกลงด้วยกัน บัดนี้ก็ไม่อาจตัดสินเองได้ จึงได้ออกประกาศเพื่อรับฟังความเห็นจากชาวเมืองเพื่อทำการตัดสินอีกครั้ง”

เมื่อเหล่าชาวเมืองได้ยินดังนั้นก็จ้องตาเขม็ง แล้วพากันถกเถียงกันว่า

“ท้องพระคลังไม่มีอาหารแล้ว แถมยังไม่ยอมให้อาณาจักรอื่นมาช่วยพวกเรา นี่มันจะปล่อยให้พวกเราหิวตายกันหมดรึไง!”

“เจ้าพวกตระกูลขุนนางเคยเห็นค่าชีวิตของพวกเรากันด้วยรึ พวกมันก็เอาแต่ตัวเอง แล้วอยากให้พวกเราหิวตายกันหมด!”

เหล่าชาวเมืองถกเถียงกันเสียงดัง เสียงด่าทอและสาปแช่งไม่ขาดสาย ทันใดนั้นเองเหล่าเด็กรับใช้ของตระกูลขุนนางก็แทรกตัวเข้าไปในกลุ่มคนอย่างดุร้าย

“หลีกไป หลีกไปให้หมด!”

พวกเขาดันเหล่าชาวเมืองที่ล้อมประกาศจากราชวงศ์ จากนั้นก็ดึงประกาศลงมาอย่างโกรธเกรี้ยวแล้วฉีกจนแหลก แถมยังชี้ต่อว่าทุกคนอย่างโอหังว่า

“เจ้าพวกคนจนจะไปเข้าใจเรื่องพระราชสำนักได้อย่างไร เก็บแรงไสหัวกลับไปรอความตายอยู่บ้านเถอะไป!”

เมื่อจนมุมแล้วคนเราก็จะลุกขึ้นสู้อย่างหมาจนตรอก! เหล่าชาวเมืองที่โกรธเกรี้ยวแต่แรกอยู่แล้ว เมื่อได้เห็นเด็กรับใช้ที่โอหังเช่นนี้ก็ไม่อาจเก็บความโกรธไว้ได้อีก มีคนๆหนึ่งตะคอกอย่างเดือดดาลว่า

“เจ้าหมารับใช้ ยอมกินเศษข้าวที่พวกขุนนางเหลือให้แล้วยังกล้ามาหัวเราะเยาะพวกข้าอีก ถุย!”

เสมหะเหนียวๆพ่นให้ใบหน้าของเด็กรับใช้

เมื่อเด็กรับใช้จีบใบหน้าแล้วสัมผัสโดนสิ่งสกปรกบนใบหน้า เขาโกรธมากจนกัดฟันแล้วพูดว่า

“เจ้าคนชั้นต่ำ ข้าจะทุบตีเจ้าให้ตาย!”

ว่าแล้วก็ลงมือต่อสู้กับชาวเมือง เมื่อเหล่าชาวเมืองคนอื่นๆเห็นดังนั้นก็ไม่อาจเก็บความโกรธไว้ได้อีก ต่างก็พับแขนเสื้อแล้วพูดว่า “ต่อให้ต้องหิวตายก็ต้องมีคนตายตามด้วย ข้าจะสู้กับพวกเจ้า!”

ฉินเหยียนถอดเสื้อด้านนอกออกแล้วสวมใส่ไปแล้วพูดไปด้วยว่า “ไป ตามข้าไปตระหนักความรู้สึกของชาวเมืองกัน”

ต้าหย่งมองอ๋องเหยียนด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ

“ท่านอ๋อง นี่ท่านจะไปตระหนักความรู้สึกของชาวเมืองรึพ่ะย่ะค่ะ ไปสร้างเรื่องมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนกลอกตา “เจ้าจะไปเข้าใจอะไร อย่าตามข้ามาล่ะกลับไปเป็นท่านอ๋องตัวปลอมที่วังต่อไป เสี่ยวจิ่ว ไปกันเถิด!”

เสี่ยวจิ่วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าโทรมๆตาม ก่อนจะออกไปฉินเหยียนยังจงใจไปที่เตาเพื่อหยิบขี้เถ้ามาทาหน้าของเสี่ยวจิ่ว แถมยังหัวเราะพูดว่า “เช่นนี้เหมือนยิ่งกว่า”

ทั้งสองเดินออกไปทั้งๆแบบนั้น เมื่อเดินอยู่บนถนนก็ได้ยินเสียงของผู้คนที่ถกเถียงกันเรื่องเสบียงที่อาณาจักรฉินส่งมาช่วยเหลือ ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ฉินเหยียนต้องการ เขาและเสี่ยวจิ่วถือยาสมุนไพรเตรียมจะไปส่งให้โสเภณี

เมื่อเข้าไปในชุมชนแออัดอีกครั้ง ด้วยการแต่งตัวของทั้งสอง พวกหิวโซที่นอนอยู่บนพื้นก็ไม่เหลือบมองเลยแม้แต่น้อย นี่เห็นพวกเขาเป็นพวกเดียวกันเสียแล้ว

ฉินเหยียนและเสี่ยวจิ่วมาถึงบ้านของโสเภณีอย่างราบรื่นแต่ไม่ได้เข้าไปด้านใน เขาเอาสมุนไพรวางหน้าประตูแล้วเคาะประตู จากนั้นก็เดินจากไป

จากนั้นฉินเหยียนและเสี่ยวจิ่วก็แสร้งทำเป็นลำบากยากจน แฝงตัวเข้าไปในรังของขอทานได้สำเร็จ