องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 674

เฉิงเซินตัวสั่นไปหมด เขารีบคุกเข่าลงมายอมรับผิด “กระหม่อมมิได้ตั้งใจพ่ะย่ะค่ะนายท่าน! ตอนที่ทำการลาดตระเวน กระหม่อมพบว่าไส้ศึกสองฝ่ายกำลังเข่นฆ่ากัน กระหม่อมไม่กล้าตัดสินใจเองจึงรีบมารายงานพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่กองทัพพยัคฆ์เสือดาวไม่ยอมให้กระหม่อมเข้าเฝ้า กล่าวว่าต่ำกว่าระดับห้าไม่มีสิทธิ์เข้าเฝ้ายามค่ำคืน กระหม่อมกลัวว่าจะเกิดเรื่อง จึงได้คิดปีนกำแพงเข้ามาแทน กระหม่อมสำนึกผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เห็นว่าท่าทีสำนึกผิดที่จริงใจของเขา จึงพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายลงว่า

“เปลี่ยนระเบียบแล้วล่ะ ใกล้จะพิธีอภิเษกสมรสแล้วทุกอย่างต้องระมัดระวังมากขึ้น ดังนั้นจึงมีระเบียบไม่ให้ผู้ที่ระดับต่ำกว่าห้าเข้าเฝ้าในยามค่ำคืน ในเมื่อท่านอ๋องประทับใจในตัวเจ้า เช่นนั้นข้าก็ไม่เอาความ หากมีการบุกรุกเข้ามาแล้วทำให้ท่านอ๋องพิโรธอีก จะถูกตัดศีรษะโดยไม่มีข้อยกเว้น!”

เฉิงเซินก้มศีรษะลง เหงื่อไหลลงตามโครงหน้าแล้วพูดด้วยเสียงสั่นคลอนว่า “ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์จึงโบกมือ “ถอยไปก่อนเถิด”

เฉิงเซินคำนับแล้วออกจากจวนเจ้าเมืองไปอย่างรวดเร็ว เมื่อออกจากประตูจวนเจ้าเมืองแล้ว ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อแห่งความตกใจกลัว หัวใจของเขาเต้นรัวจนไม่อาจสงบได้เลย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ราวกับความฝัน หากบนเสื้อเขาไม่มีรูที่ถูกรากษสราวัณยิงธนูใส่ เขาก็เกือบจะคิดว่ามันคือความฝันแล้ว!

อย่างไรเขาก็ไม่มีทางคิดว่าคนต่ำต้อยเช่นเขาจะมีโอกาสได้พบหน้าของอ๋องเหยียน ถูกอ๋องเหยียนถามไถ่อย่างอ่อนโยน แถมยังได้ทานอาหารร่วมโต๊ะกับอ๋องเหยียนอีก มันเกินจริงมาก!

เฉิงเซินนึกถึงแต่ละฉากที่มีร่วมกับอ๋องเหยียน เขาก็ยิ่งรู้สึกนับถือชื่นชมอ๋องเหยียนมากขึ้น ผู้ที่ไม่ถือสาเรื่องเล็กๆน้อยๆ และมีคุณธรรม เป็นชายที่เขาขอสาบานติดตามไปตลอดชีวิต

......

ในขณะเดียวกัน จ้าวจีเอ๋อร์และฉินเหยียนก็คลอเคลียกันอยู่บนที่นอน

ฉินเหยียนถามอย่างครุ่นคิดว่า “เจ้าคิดว่าเฉิงเซินเป็นอย่างไรบ้าง?”

จ้าวจีเอ๋อร์นอนอยู่บนหน้าอกของฉินเหยียนแล้วพูดความจริง “ได้พบหน้ากันเพียงครั้งเดียว ไม่อาจรู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไรเพคะ”

ฉินเหยียนนึกถึงพี่เจ็ดและพี่สะใภ้ที่แนะนำเฉิงเซินให้แก่เขา แต่ตอนนั้นเขากำลังจัดการเรื่องโกลาหลของทั้งสี่อาณาจักร จึงไม่ได้มาพบหน้าของเฉิงเซินเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่สุดท้ายก็บังเอิญมาพบหน้ากับเฉิงเซินหลายครั้งเมื่อกลับเมืองมาเพียงวันเดียว เรื่องวาสนาช่างเป็นเรื่องที่เข้าใจยากเสียจริง

เมื่อนึกถึงความตั้งใจนั้นของเฉิงเซิน ฉินเหยียนก็พูดว่า “ข้ากลับรู้สึกว่าเจ้าหนุ่มคนนี้คือผู้มีความสามารถ อนาคตของเขาไม่อาจจำกัดได้เลย”

จ้าวจีเอ๋อร์พูดสมทบว่า “ท่านอ๋องมองคนถูกมาโดยตลอดเพคะ”

ฉินเหยียนครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะให้เขาอยู่ข้างกายข้า อย่างไรเขาก็สอบผ่านโจทย์ของตำหนักอ๋องเหยียนได้จนหมด คนเช่นนี้จะต้องเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้แน่นอน กำลังของเขาอาจอยู่เหนือข้าก็ได้”

อาคารสูงตระหง่านแต่ละที่ งดงามตั้งตระหง่านสู่ท้องฟ้า ไม่รู้ว่าใต้ฝ่าเท้าใช้อะไรในการปูถนน ทั้งเรียบและกว้าง แม้แต่ข้างถนนก็ยังตกแต่งด้วยดอกไม้และต้นไม้ที่จัดไว้อย่างประณีต และแต่ละระยะยังมีโคมไฟแก้วที่ตั้งอยู่สองข้างทางอีกด้วย นี่คือโคมไฟแก้วจริงๆ แต่ละชิ้นล้วนมีราคาสูงอย่างมาก แต่กลับเห็นได้ทุกที่ในเมืองใหม่

รูปร่างของป้ายแต่ละร้านค้าก็แตกต่างกันทิวทัศน์ถนนแสงนีออนทั่วย่านรื่นรมย์ทำเอาคนที่เห็นตาลายกันไปหมด บนท้องถนนมีรถม้าวิ่งไปมา และมีผู้คนเดินมากมาย เสียงขายของดังกึกก้อง เสียงหัวเราะพูดคุยดังไปทั่ว มันเป็นเหมือนแดนสวรรค์และน่าตกตะลึงตามคำร่ำลือ

ก่อนที่จะมาถึงเซียนตู เหล่าทูตแต่ละอาณาจักรก็ได้เคยดูการแนะนำเซียนตูของไป๋เสี่ยวเซิงก่อนแล้ว เดิมทีคิดว่าไป๋เสี่ยวเซิงจะพูดเกินจริง ไม่คิดเลยว่าจะเป็นวรรณกรรมสารคดี อีกทั้งการบรรยายในหนังสือ ยังเทียบกับสิ่งที่เห็นกับตาไม่ได้เลยสักนิด

เมื่อก่อนพวกเขาคิดว่าเมืองหลวงของอาณาจักรตนเองนั้น คือสถานที่ล้ำค่าและหรูหราที่สุดในใต้หล้า ทุกคนต่างก็ภูมิใจอย่างมาก ไม่มีใครเห็นใครดีกว่าตนเองสักคน

แต่เมื่อวันนี้มาเห็นเซียนตูแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเมืองหลวงของอาณาจักรตนเองเทียบไม่ได้กับหมู่บ้านข้างๆของเซียนตูเลยด้วยซ้ำ ไม่อาจเอาเมืองหลวงของอาณาจักรของตนเองมาเทียบอาคารใดเลย

พวกทูตแต่ละอาณาจักรราวกับคนชนบทเข้าเมือง พวกเขาอ้าปากค้างตลอดทางที่มองทิวทัศน์ ไม่ว่าจะเห็นอะไรก็รู้สึกแปลกใหม่ไปหมด

ในยามค่ำคืน เมื่อพวกเขามายืนอยู่บนอาคารชั้นเจ็ดแล้วจ้องมองลงไปยังทิวทัศน์ที่รุ่งโรจน์ของเซียนตูแล้ว หัวใจก็เต้นรัว และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า

“บัดนี้ข้าจึงได้เข้าใจว่าสิ่งใดที่เรียกว่า เมื่ออยู่ยอดภูเขา ขุนเขาก็เล็กมาก!”