องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 684

หลังจากขบวนรถแห่ผ่านสะพานฉินจ้าว ทุกๆ สี่แยกมีการจัดเวทีขึ้น

แยกแรกมีพิธีกรพูดขึ้นมาว่า

“รายการแรกของวันนี้คือการแสดงเพลง ขอยืมห้าร้อยปีกับสวรรค์ ทุกคนปรบมือต้อนรับด้วยกัน!”

ท่ามกลางเสียงปรบมืออันอบอุ่น ชายชราเสียติอย่างฮ่องเต้ฉินก็ขึ้นมาร้องเพลงด้วยสีหน้าภูมิใจ

วันนี้เข้าแต่งตัวดีเป็นพิเศษ ด้วยรังสีที่ดูไม่ธรรมดาของเขา ทำให้ผู้ชมโดยรอบตั้งหน้าตั้งตารอการแสดงของเขา

เครื่องดนตรีที่กำลังเล่น ฮ่องเต้ฉินก็เริ่มร้องเพลง

“มองอาชาตะลุย...”

เมื่อเขาร้องออกมา ฉินเหยียนที่อยู่บนรถถึงกับต้องตกใจ

เขายกผ้าม่านขึ้น เห็นเสด็จพ่อร้องเพลงบนเวทีจริงๆ เขาพูดออกมาอย่างแปลกใจว่า

“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดเสด็จพ่อถึงขึ้นมาร้องเพลงให้ข้าได้เล่า?”

ฮ่องเต้ฉินร้องเพลงโดยไม่สนใจคนรอบข้าง

ฉินเหยียนพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

“ร้องเพลงไปแล้วก็ช่างมันเถิด วันนี้เป็นงานอภิเษกสมรสของข้า เสด็จพ่อร้องเพลงนี้ให้ข้าอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อเขาพูดจบ สายตาหันไปถามคนที่จัดรายการนี้ขึ้นมาว่า

“มีเพลงนี้ได้อย่างไร?”

ลูกน้องทำสีหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

“กราบทูลรายงานอ๋องเหยียน ชายชราผู้นี้มีสถานะไม่ธรรมดา เขามีสัญลักษณ์เหรียญทองแห่งตำหนักอ๋องเหยียน ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ ยิ่งไปกว่านั้นเขาต้องการร้องเพลงเป็นคนแรก พวกเราไม่มีทางเลือกจริงๆ ขอรับ”

ฉินเหยียนตบหน้าผากตัวเองแล้วพูดด้วยความอับอายว่า

“ช่างมันเถิด ให้เขาสนุกเท่าที่เขาต้องการเถิด”

เขาถอนหายใจออกมายาวๆ และพูดเบาๆว่า

“ข้าแต่งงาน เขาไม่สนใจพิธีการอะไรเลย แต่กลับมาร้องเพลงที่นี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

จ้างจีเอ๋อร์นั่งยิ้ม

“เสด็จพ่อของท่านช่างเป็นคนน่าสนใจมากเพคะ”

ต้าหย่งอธิบายข้างนอกรถว่า

“ท่านอ๋อง ความจริงแล้วหลังจากที่ฝ่าบาททรงร้องเพลงเสร็จ พระองค์ท่านต้องรีบกลับไปเป็นสักขีพยานในงานอภิเษกของท่านพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนโล่งใจและพูดว่า

“อย่างที่ข้าพูด เป็นถึงเสด็จพ่อจะไม่มีเป็นประธานในพิธีอภิเษกสมรสได้อย่างไรกัน”

ฮ่องเต้ฉินถูกพาตัวไปบนเวที หลังจากร้องเพลงจบแล้ว ต้าหย่งก็เป็นคนปรบมือให้

“ปรบมือ ปรบมือ!”

คนรอบข้างที่ดูดูตื่นเต้น บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคักต่างพากันจับหูตัวเอง

“ร้องตะโกนแหกปากขนาดนี้ หูข้าจะแตก”

ฉินเหยียนได้ยินเสียงบ่นนั้นแต่ก็ยังปรบมือ

“เอาล่ะ! ร้องได้ดีจริงๆ!”

แต่วันนี้ทำให้เขาพบว่า รายการแสดงทั้งหมดเกาสิบห้ารายการนั้น เป็นเรื่องทรมานจริงๆ

พิธีอภิเษกสมรสกินเวลาถึงห้าชั่วโมง ตั้งแต่ช่วงสายไปจนถึงช่วงบ่ายแก่ๆ นักแสดงต่างเหนื่อย ประชาชนเองก็เหนื่อย

ในช่วงบ่ายต้นๆ กลุ่มนักแสดงทรมานจากการแสดงมาตลอดทาง ในที่สุดก็มาถึงด่านเจียยวี่

ในเวลานี้ด่านเจียยวี่ หน้าตาได้เปลี่ยนไป เพราะต้องเป็นตัวแทนพระราชวังแห่งอาณาจักรฉิน การตกแต่งและกำแพงเมืองเต็มไปด้วยผ้าไหมสีแดงตลอดทาง

กองทัพเข้าสู้ด่านเจียยวี่ พิธีที่ประชาชนได้ชมนั้นเสร็จสิ้นแล้ว ต่อไปจะเป็นพิธีภายใน

ตามหลักเหตุผลแล้ว ตัวแทนจากหลายอาณาจักรต้องเข้าร่วมพิธี แต่ฉีเยี่ยนเอ๋อร์กังวลว่าจะมีนักฆ่าในหมู่คนเหล่านั้น นางจึงไม่ให้ทูตเข่าร่วมพิธี

“ข้ายอมจับตัวคนผิดดีกว่าปล่อยไป ข้ายอมจัดการอย่างสงบดีกว่ายอมให้มีเรื่องอื่นมารบกวน ข้าไม่อาจทำให้เกิดความเสี่ยงได้”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์รู้ดีว่าฉินเหยียนถูกคนภายนอกเกลียดชังมากแค่ไหน ในอาณาจักรฉินเขาคืออ๋องเหยียนที่คนหลายพันคนให้ความเคารพ แต่นอกอาณาจักรฉิน เขาคืออ๋องเหยียนแห่งยมราช

“พกตัวเจ้าสาวเข้าเมือง ปิดประตูเมือง!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ออกคำสั่ง ประตูด่านเจียยวี่ก็ปิดลง ประชาชนต่างพากันผิดหวัง

แต่แล้วบริษัทการค้าได้จัดเตรียมโต๊ะจัดเลี้ยงกว่าหนึ่งแสนตัวขึ้นทั่วเมืองเซียนตู

“อ๋องเหยียนมีคำสั่งว่า งานอภิเษกสมรสในวันนี้ จะจัดงานเลี้ยงต่อเนื่องถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน ขอให้ประชาชนทุกคนกินดื่มกันให้เต็มที่!”

“อ๋องเหยียนทรงพระเจริญ!”

หากเปลี่ยนเป็นอาณาจักรอื่น หากพูดว่าขอให้อ๋องเหยียนทรงพระเจริญ นี่ถือเป็นความผิดร้ายแรง

แต่ในอาณาจักรฉิน อ๋องเหยียนสมกับเป็นฮ่องเต้แห่งอาณาจักรฉิน องเต้ฉินที่มีก็เหมือนไม่มี ส่วนองค์รัชทายาทก็เป้นเพียงแค่หุ่นเชิด

โต๊ะจัดเลี้ยงถูกจัดขึ้นเต็มถนนสายหลักและตรอกซอกซอย ไม่ว่จะเป็นชาวต่างเมืองหรือคนในท้องถิ่น ทุกคนนั่งได้ นี่คือการเฉลิมฉลองระดับชาติอย่างแท้จริง