องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 685

ณ พระราชวังชั่วคราวในด่านเจียยวี่

ขุนนางฝ่ายบู๊ฝ่ายบุ๋นจากราชวงศ์ฉินได้เข้าร่วมชมพิธี

ฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์ยืนอยู่ที่ลานกว้างฟังเสนาบดีกรมพิธีการอ่านทะเบียนสมรสที่ประตู

“ด้วยราชโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชาว่า อาราจักรฉินและอาณาจักรจ้าวจะเป็นพันธมิตรต่อกัน จักรพรรดินีแห่งอาณาจักรจ้าวยินยอมมอบอาณาจักรเป็นสินสอด ครองรักกับอาณาจักรฉินตลอดไป เป้ฯสามีภรรยา มีหัวใจหนึ่งเดียวกัน อาณาจักรฉินและอาณาจักรจ้าวจะมีความสัมพันธ์ที่ดีสืบไป!”

หลังจากอ่านพระราชโองการจบ เสนาบดีกรมพิธีการก็เดินเข้ามาหาทั้งคู่พร้อมกับทะเบียนสมรสในมือ

“ขอให้คู่บ่าวสาวประทับลายนิ้วมือบนทะเยียนสมรสด้วย”

หลังจากพูดจบ ขันทีในวังหลวงก็มอบชาดให้ทุกคู่ประทับลายนิ้วมือลงไป

ฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์เหยียดนิ้วออกมาและจุ่มลงไปในชาด และกดนิ้วมือลงอย่างหนักเพื่อเป็นการแสดงสัญญาการแต่งงาน

เสนาบดีกรมพิธีการชูทะเยียนสมรสที่มีรอบนิ้วมือของทั้งคู่ให้ทุกคนในที่แห่งนั้นได้เห็น ทะเบียนสมรสที่เป็นพยานว่าทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง

หลังจากนั้น องค์ชายใหญ่ ฉินชงถือถาดและเดินเข้ามาพร้อมกับทหารที่ทรงเกียรติยศ บนถาดมีหยดขาวบริสุทธิ์ มอบให้กับฉินเหยียน

“ยินดีกับงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ของน้องสิบสี่ในวันนี้”

ฉินเหยียนยิ้ม หยิบหนกขึ้นมาแล้วส่งให้จ้าวจีเอ๋อร์ด้วยมือทั้งสองข้าง

“ภรรยาได้โปรดรับไว้เถิด”

จ้าวจีเอ๋อร์หยิบหยกด้วยมือทั้งสองข้างขึ้นมา โค้งคำนับด้วยความเคารพเพื่อขอบคุณทั้งสี่ด้าน

ข้าราชการหญิงในวังออกมาข้างหน้า นำผ้าไหมสีแดงยาวหลายนิ้วมาวางไว้บนแขนของฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์ จากนั้นพูดขึ้นว่า

“เมื่อมีสีแดงในมือแล้ว ขอให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวมีชีวติคู่ที่ราบรื่นและเจริญรุ่งเรือง มีแต่โชคดีตลอดไป!”

ฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์ถือผ้าไหมสีแดงในมือ ภายใต้การคุ้มกันของทหาร จากนั้นเดินเข้าไปในห้องโถง

ภายในพระราชวัง

ฮ่องเต้ฉินสวมชุดคลุมมังกร นั่งบนบัลลังก์มังกร มองทั้งสองคนเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นต่างตื่นเต้นมองด้วยสายตายินดี

ฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์ยิ่งนั่งในห้องโถง เสนาบดีกรมพิธีการก้าวไปข้างหน้าอย่างสงบและพูดเสียงดังว่า

“ความสัมพันธ์ที่ดีจะคงอยู่ทั้งชีวิต ครองรักกันอีกหลายร้อยปี วันนี้ฤกษ์งามยามดี ทั้งเก้าแคว้นมาเป็นสักขีพยานให้กับองค์ชายสิบสี่แห่งอาณาจักรฉินและจักพรรดินีแห่งอาณาจักรจ้าวให้ครองรักกัน”

“เจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้ามายังห้องโถงเพื่อเริ่มพิธี”

“เคารพประมุขของแผ่นดิน!”

ฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์ทำความเคารพฮ่องเต้ฉิน

เสนาบดีกรมพิธีการเป็นประธานพูดว่า

“คำนับแรก ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งมาให้เป็นคู่กัน งดงามดั่งดอกไม้ กลมเกลียวเหมือนดวงจันทร์!”

“คำนับสอง ขอบคุณความงามของผืนดิน ชีวิตคู่ที่สมปรารถนาและชีวิตอุดมสมบูรณ์!”

“คำนับสาม ขอบคุณการจับคู่แห่งสวรรค์ ครองรักกันตลอดไป!”

ทุกประโยค ฉินเหยียนและจ้าวจีเอ๋อร์ต้องโค้งคำนับทุกครั้ง

แม้ว่าฉินเหยียนจะเป็นคนที่มาจากโลกปัจจุบันในยุคศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความยิ่งใหญ่และความยุ่งยากของกฎเกณฑ์ของงานแต่งงานในสมับโบราณ

นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวจีเอ๋อร์สัมผัสได้ถึงพิธีการนี้เช่นเดียวกัน นางแอบรู้สึกกังวลเล็กน้อยในใจ

หลังจากที่ทั้งสองคนทำความเคารพครบแล้ว เสนาบดีกรมพิธีการก็ทำหน้าที่ประธานในพิธีต่อ

“น้ำมีแห่งที่มา ต้นไม้มีราก ลูกชายและลูกสาวจะไม่มีวันลืมบุญคุณ”

“คำนับพ่อแม่!”

ทั้งสองหันไปเผชิญหน้ากับฮ่องเต้ฉินที่รออยู่

“คำนับแรก ขอบคุณสำหรับการเลี้ยงดู!”

“คำนับสอง ขอบคุณที่เลี้ยงดูมาจนโต!”

“คำนับสาม ทั้งครอบครัวจะมีแต่ความสุขและสามัคคีกันตลอดไป!”

ฉินเหยียนยิ้มและกระซิบที่ข้างหูจ้าวจีเอ๋อร์

“พระชายาของข้า เข้าห้องหอกับข้าสิ”

“เพคะ”

จ้าวจีเอ๋อร์ที่มีผ้าคลุมสีแดงปิดหน้าอยู่พยักหน้าอย่างเขินอาย

มีเสียงปรบมือต้อนรับทั้งสองคนอย่างอบอุ่นและยาวนาน ขณะที่พวกเขาเดินไปช้าๆ ในพระราชวังด้านใน

องค์ชายใหญ่ฉินชงพูดอย่างตื่นเต้น

“ดีมาก ในที่สุดก็ได้แต่งงานกันเสียที!”

จางอวิ๋นซูมองไปที่ทั้งสองคนและหลั่งน้ำตาแห่งความดีใจออกมา

ฉิยอวี่ที่กำลังปรบมืออยู่หันมาหาเจอภรรยาที่ร้องไห้ เขารีบเช็ดน้ำตาให้นางและกระซิบว่า

“วันดีเช่นนี้ เจ้าร้องไห้ทำไมหรือ?”

จางอวิ๋นซูพูดอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ว่า

“ข้าซาบซึ้งนี่เพคะ!”

หยางจิ่นซิ่วที่สวมผ้าปิดหน้าเองก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน

“ฉินเหยียนจอมสกปรก หากเจ้ากล้าทำไม่ได้ต่อองค์หญิงของข้า ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้าแน่!”

ต้าหย่งยิ้มเหมือนคนโง่ ถอนหายใจไม่หยุด

“ท่านอ๋องของเราหล่อมาก สองคนรนี้ช่างเหมาะสมกันเสียจริง!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ที่อยู่เหนือกำแพงเมือง กำลังเฝ้ามองดูพิธีจากด้านบนเช่นกัน

นางต้องคอยรักษาความปลอดภัยของเมืองเซียนตูและด่านเจียยวี่ ทำให้นางไม่สามารถเข้าร่วมได้ จนกระทั่งเสร็จสิ้นพิธี ประทัดถูกจุดไปทั่วเมือง นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกว่า

“โชคดีที่ไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น”