องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 707

บรรดานักเรียนต่างพากันถอนหายใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

วิทยากรรีบถือโอกาสนี้พูดว่า

“จากเหตุการณ์นี้ ข้าจึงวิจัยคิดหาวิธีสร้างโชคลาภได้”

เขาพูดแล้วหยิบกระเป๋ษจำนวนหนึ่งออกมา

“นี่คือกระเป๋าเงินที่ภรรยาข้าเย็บให้ ราคาไม่แพง เพียงแค่สิบเหรียญเท่านั้น มีใครต้องการหรือไม่?”

ทุกคนต่างโบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่ต้องการ

เขารีบพูดเสริม

“ข้าขายใบละสิบเหรียญ ซื้อกลับในราคายี่สิบเหรียญ มีใครต้องการไหม?”

“จริงหรือลหอกกันแน่?”

บางคนไม่เชื่อ ใช้เงินสิบเหรียญเพื่อซื้อกระเป๋าเงิน

แต่ซื้อกลับในราคายี่สิบเหรียญ วิทยากรทั้งซื้อทั้งขาย ชดเชยเงินสิบเหรียญ

เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้น ต่างคิดอยากจะเอาเปรียบ จึงพากันเอาเงินสิบเหรียญไปซื้อกระเป๋า เมื่อขายหมด ทุกคนขอให้เขารับซื้อกลับ เขากลับพูดว่า

“ข้าขายหมดแล้ว จะให้รับซื้อกลับไปทำไมเล่า!”

“บ้าเอ้ย!”

คนกลุ่มหนึ่งถูกหลอกจนโกรธมาก

แต่เขากลับหัวเราะและพูดว่า

“นี่คือวิธีการตกเหยื่อยังไงเล่า เจ้าโลภคิดอยากได้กำไรเล็กๆ น้อยๆ ทำให้เจ้าประสบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ เจ้าเป็นคนอาณาจักรจ้าวที่ร่ำรวยในเวลานั้น ส่วนข้าเป็นชาวอาณาจักรฉินที่วางแผนนี้เอาไว้แล้ว”

ฉินเหยียนมองจากด้านข้าง คิดในใจ มีพรสวรรค์นี่หว่า สมแล้วที่อาณาจักรหลู่เป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ด้านนักวิชาการ ขนาดคนธรรมดายังมีฉลาดเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะจัดการกับอาณาจักรหลู่ได้ยากถึงเพียงนี้ ขนาดทั้งสามอาณาจักรร่วมมือกันแล้วก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้

อาณาจักรหลู่เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งมากเสียจริง

ในบรรดาคนที่พูดคุยกัน บางคนเข้าใจวิธีการของอาณาจักฉินอย่างลึกซึ้ง บางคนก็ไม่สนใจ

เมื่อได้ยินเสียงคนพูดอยู่ไม่ไกล มีคนพูดออกมาอย่างภูมิใจว่า

ในความคิดข้า อาณาจักรฉินไม่ใช่คนฉลาดมากขนาดนั้น มีเพียงชาวอาณาจักรจ้าวที่ไม่รู้หนังสือเท่านั้นถูกเขาหลอกด้วยวิธีนี้ แต่พวกเราชาวอาณาจักรหลู่ ไม่มีทางตกหลุมพรางแน่นอน”

“ถูกต้อง มีแต่พวกโลภมาก อยากเอาเปรียบคนอื่นเท่านั้นแหละที่ตกหลุมพรางนี้ ชาวอาณาจักรฉินไม่มีทางทำเช่นนี้กับอาณาจักรหลู่ได้ เราจะมองแผนออกตั้งแต่แรก วิธีการของอาราจักรฉินใช้ไม่ได้ผลกับที่นี่”

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“พี่น้องพูดมีเหตุผลมาก! แต่ถ้าหากเรามองแผนไม่ออกเล่า?”

มีนักเรียนอีกคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“เหตุใดถึงจะมองไม่ออกเล่า?”

“ชาวอาณาจักรฉินเป็นพวกทรยศ ชาวอาณาจักรจ้าวโ.เองที่ถูกหลอก”

ผู้คุมสอบเปิดกระดาษอ่านคำถามเสียงดัง

ข้าเชื่อว่าทุกคนต่างรู้ดีว่าสำนักไป๋เสี่ยวเซิงของเรา ภายนอกจะเป็นเหมือนชาวนาธรรมดา มีมาตรฐานในการรับนักเรียน ไม่เพียงแต่คุ้นเคยกับหนังสือโบราณเท่านั้น แต่ยังมีคารมคมคายอีกด้วย”

“ดังนั้น การสอบเข้าวันนี้จะทดสอบความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียน ขอให้ทุกคนคิดนิทานที่มีคำสอนและความหมายแฝง”

“ตึง”

เสียงฆ้องดังขึ้น นักเรียนทุกคนมีอาการงุนงง บางคนถึงกับขมวดคิ้ว

ฉินเหยียนยังคงสงบ และยิ้มอยากภูมิใจ

คิดว่าคำถามจะยากสักแค่ไหนเชียว ก็แค่คิดนิทานที่มีคำสอนและความหมายแฝงนี่เอง

เหอเหอ เขาที่เป็นคนสมัยใหม่ มีมรดกทางวัฒนธรรมมากว่าห้าพันปี เขาสามารถจำสำนวนและเรื่องราวที่สอดแทรกคุณธรรมตั้งแต่ประถมได้อย่างง่ายดาย

สำหรับคนเหล่านี้ พวกเขาไม่มีความมั่นใจแน่นอน

ในขณะที่นักเรียนคนอื่นยังคงใช้สมองและคิดอย่างหนัก

พู่กันของฉินเหยียนเขียนเรื่องราวอย่างพลิ้วไหวและมั่นใจ

ชายชราหลายคนมองผู้สอบทีละคน มีคนสังเกตเห็นว่าฉินเหยียนกำลังเขียนอย่างรวดเร็ว จึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบ

“ผู้สอบคือ เฉิงอาหนิว เขียนนิทานคุณธรรมเรื่อง สามคนกลายเป็นเสือ

ชายชราคนนั้นไม่มีอะไรทำ จึงมองเฉิงอาหนิวเขียนนิทานอย่างเงียบๆ