องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 740

เถาซงจือหน้าแดงแล้วรีบดึงเสื้อผ้า จากนั้นก็พูดอย่างเก้อเขินว่า

“ที่หน้าประตูนักปราชญ์แห่งวรรณกรรมมีแต่ผู้คน ตอนที่ข้าออกมาถูกพวกเขาดึงจนเป็นเช่นนี้ ต้องขออภัยขอรับ”

เมื่อเถาซงจือพูดเช่นนั้นแล้วจ้าวเหวินเซิงก็พูดอย่างจริงจังว่า “ไม่เหมาะสมเลยจริงๆ ใครก็ได้พาเขาไปเปลี่ยนชุดที”

“เจ้าค่ะ”

ไม่นานคนรับใช้ก็ได้ส่งชุดยาวสีขาวคุณภาพสูงของไป๋เสี่ยวเซิงให้เขาอย่างเคารพ

เถาซงจือรับเสื้อผ้ามาด้วยความมึนงง และพูดอย่างประหลาดใจว่า

“ท่านหัวคหน้าคณะขอรับ ข้าคือผู้อยู่ระดับล่างของสถานศึกษา ไม่มีสิทธิ์สวมชุดเช่นนี้ขอรับ”

จ้าวเหวินเซิงลูบเคราแล้วพูดอย่างฉะฉานว่า

“ในเมื่อเจ้ามาส่งข่าวแทนนักปราชญ์แห่งวรรณกรรมคนใหม่ ก็ต้องมีสิทธิ์สวมชุดนี้อยู่แล้ว เข้าประเด็นดีกว่า เฉิงอาหนิวต้องการสิ่งใด?”

เถาซงจือพยักหน้าเบาๆแล้วพูดว่า “จู่ๆกวางขาวก็มาเกิด แถมยังเด็กอย่างมาก ไม่รู้ว่าจะต้องเลี้ยงดูอย่างไร อยากจะขอการชี้แนะของหัวหน้าคณะผู้ทรงความรู้ขอรับ”

จ้าวเหวินเซิงคิดแล้วพูดว่า “ในสถานศึกษามีคนคอยเลี้ยงกวางโดยเฉพาะ เรื่องอาหารไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดการให้เอง”

จากก็เปลี่ยนเรื่องถามว่า “มีเพียงเรื่องนี้รึ มีอะไรต้องการถามอีกรึไม่?”

เถาซงจือประสานมือคารวะ “ข้ามาเพื่อเรื่องนี้ขอรับ เรื่องอื่นท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์มิได้มอบหมายมาขอรับ”

จ้าวเหวินเซิงพูดว่า “เจ้ากลับไปถามให้ด้วยว่าเขาจะเข้าร่วมการสมัครเขยในวันพรุ่งนี้รึไม่”

ยังต้องถามอีกรึ ผู้ที่ได้ตรัสรู้เป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์จะเป็นต้องพึ่งพาตระกูลจ้าวของเจ้ารึ ตอนนี้ทั่วทั้งอาณาจักรหลู่มีหญิงสาวตระกูลใหญ่ที่อยากจะเสนอตัวให้กับท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์มากมาย จ้าวเหวินเซิงประกาศสู่นอกว่าต้องการเพียงเขยที่แต่งเข้าตระกูล ให้ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เป็นเขยแต่งเข้าตระกูลเขางั้นรึ เพ้อฝันอยู่รึไง

เขาคิดเช่นนั้นแต่ก็พูดอย่างนั้นไม่ได้ “จะกลับไปถามเดี๋ยวนี้ขอรับ”

จ้าวเหวินเซิงพยักหน้าเบาๆ “หากได้คำตอบที่ชัดเจนแล้วให้รีบมารายงานต่อข้า”

“ขอรับ”

เถาซงจือประสานมือคารวะอย่างนับถือ จากนั้นก็รีบกลับไปเพื่อแจ้งข่าว

แต่ทันทีที่ออกจากประตูก็ถูกฝูงคนที่รออยู่หน้าประตูรายล้อม เถาซงจือรีบกอดชุดไป๋เสี่ยวเซิงเอาไว้แน่น กลัวว่าจะถูกฉีกขาดอีก เขาสูดลมหายใจลึกๆแล้วเบียดออกไปแล้วดันคนที่ดึงเขาถอยไป

“ถอยไป ถอยไปที ออกไปให้หมด!”

“อีกทั้งในทั้งเก้าร้อยปีนี้ ท่านจะมีอำนาจหนึ่ง ซึ่งก็คือท่านสามารถเอาชนะฮ่องเต้ทุกองค์ของอาณาจักรหลู่ได้ เพียงแค่คำเดียว ฮ่องเต้แห่งอาณาจักรหลู่องค์ปัจจุบันก็ต้องยกบัลลังก์ให้ท่าน”

เถาซงจือได้อธิบายเรื่องที่มาที่ไปทั้งหมดให้ฟังแล้ว ฉินเหยียนก็มึนงงไปหมด เหตุใดจึงรู้สึกว่าฮ่องเต้แห่งอาณาจักรหลู่เป็นเหมือนของเล่น ที่สามารถถูกทดแทนเมื่อไรก็ได้

เขาพูดอย่างเหลือเชื่อว่า “เช่นนี้ก็ได้รึ?”

เถาซงจือพูดอย่างจริงจังว่า “แน่นอนขอรับ แต่หากท่านสมัครเขยตอนนี้และสู่ขอจ้าวจือหย่า กลายเป็นเขยแต่งเข้าตระกูลแล้ว ด้วยฐานะของท่านจะไม่สอดคล้องกันขอรับ”

ฉินเหยียนครุ่นคิดแล้วถามกลับว่า “หากนี่เป็นทางเลือกที่เจ้าต้องเผชิญ เจ้าจะเลือกอย่างไร?”

เถาซงจือตอบกลับทันทีว่า “ดินแดนและหญิงงาม ระหว่างสองอย่างนี้ยังต้องลังเลอีกรึขอรับ แน่นอนว่าข้าต้องเลือกดินแดน อย่างไรด้วยคุณสมบัติและประสบการณ์ของท่านในตอนนี้ หากเลือกแต่งเข้า ในอนาคตจะต้องถูกผู้คนหัวเราะเยาะแน่นอนขอรับ”

แต่ฉินเหยียนกลับพูดอย่างจริงจังว่า “อำนาจวาสนา กฎเกณฑ์ แต่ข้ายอมเลือกหญิงงามดีกว่าเลือกดินแดน ในสายตาข้า ดินแดนไม่อาจเทียบหญิงงามได้ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อจ้าวจือหย่า ต่อให้คนทั้งใต้หล้าจะคัดค้าน ข้าก็จะสู่ขอนาง”

เมื่อเถาซงจือได้ยินคำตอบเช่นนั้นก็ตกตะลึงอย่างมาก นี่เป็นระดับความคิดของผู้ศักดิ์สิทธิ์ คนต่ำต้อยเช่นเขาไม่มีทางเข้าใจได้ถึงระดับขั้นนั้น จึงได้ประสานมือคารวะอย่างเคารพแล้วพูดว่า

“ขอรับ จะไปรายงานต่อหัวหน้าคณะจ้าวเดี๋ยวนี้ขอรับ”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วก็รีบมุ่งหน้าไปยังสถานที่พักของหัวหน้าคณะทันที