องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 758

สำนักไป๋ลู่

จ้าวเหวินเซิงและซือหม่าจี๋นั่งอยู่ในห้อง ร้อนใจและรออย่างใจจดใจจ่อ

โดยเฉพาะจ้าวเหวินเซิงที่นั่งไม่ติด เดินไปมาราวกับกับมดบนหม้อร้อน เขาเดินไปมาในห้องและพึมพำไปมา

“นี่ก็ผ่านมาสามวันแล้ว เหตุใดยังไม่ได้รับข่าวสารอื่นเลยหรือ?”

ซือหม่าจี๋สงบกว่าจจ้าวเหวินเซิง จับคางและเดาว่า

“เขาจะไขปัญหาข้อได้กันแน่ จะแก้ข้อคนบินได้ก่อนหรือกลางคืนสลับกลางวัน หรือว่าเขาไขปัญหาไม่ได้เลย?”

ขณะที่ทั้งสองกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พวกเขาได้ยินเสียงเคาะประตู

เถาซงจือที่อยู่ด้านนอกพูดอย่างเคารพ

“คณบดีซือหม่าและรองคณบดีจ้าว นักปราชญ์จิ่วเหลียนขอเชิญท่านทั้งสองขอรับ”

เมื่อได้ยินข่าวจากเฉิงอาหนิว พวกเขาทั้งสองมองหน้ากัน โดยเฉพาะจ้าวเหวินเซิงรู้สึกสงสัยมาว่าเขาจะไขปัญหาข้อได้ ยิ่งไม่คาดหวัง เขาก็ไขปัญหาได้

จ้าวเหวินเซิงเดินไปข้างหน้าประตู ลองถามไปว่า

“เชิญพวกเราไปทำอะไรหรือ?”

เถาซงจือประสานมือพูดอย่างเคารพ

“ยินดีที่ได้พบทั้งสองท่าน คืนนี้ท่านนักปราชญ์จิ่วเหลียนได้เตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้ให้พวกท่านไปร่วมงานที่ที่พักและไขปัญหาข้อที่สองของรองคณบดีจ้าวขอรับ”

เมื่อทั้งสองได้ยินเช่นนั้น ในพวกเขาสั่นทันที

จ้าวเหวินเซิงแสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า

“เข้าใจแล้ว ข้าขอไปเปลี่ยนเสื้อเสียก่อน เจ้ากลับไปก่อนเถิด”

“ข้าน้อยขอกลับก่อนขอรับ”

ทันทีที่เถาซงจือเดินจากไป ซือหม่าจี๋คว้าตัวจ้าวเหวินเซิงและพูดอย่างเป็นกังวล

“ยังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอะไรอยู่เล่า เจ้าเปลี่ยนชุดตั้งแต่เช้าแล้ยังจะเสแสร้งอะไรอีก! เรื่องสำคัญสำคัญกว่า!”

ซือหม่าจี๋ดึงแขนจ้าวเหวินเซิงอย่างร้อนใจ อยากเห็นว่าเฉิงอาหนิวต้องการทำอะไรกันแน่

ทั้งสองขึ้นรถม้าไปพร้อมกันและมุ่งหน้าไปยังบ้านพักเฉิงอาหนิว

พวกเขาทั้งสองไม่พูดอะไรกันตลอดทาง แต่ทั้งคู่ได้แต่คิดในใจ

ไม่นานรถม้าก็มาถึงที่พัก

เมื่อทั้งสองลงจากรถม้า เห็นว่าในลานบ้านมีคนจำนวนไม่น้อย และด้านในมีการตกแต่งเต็มไปด้วยแสงไฟ บรรยากาศเป็นไปอย่างคึกคัก

จ้าวเหวินเซิงพูดเสียงเย็น

“จัดงานใหญ่โตขนาดนี้ เกรงว่าอาหารในคืนนี้คงไม่ได้อร่อยเท่าไหร่หรอก”

ในใจซือหม่าจี๋เองก็เรียบเฉย เขาพูดเสียงเบาว่า

“เข้าไปเถิด ไปดูกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ทั้งสองคนเดินไปข้างหน้า ส่งบัตรเชิญให้กับเด็กรับใช้ชายที่หน้าประตู

หลังจากคนรับใช้รับบัตรเชิญไปตรวจ เขาก็ทักทายเสียงดัง

“คณบดีซือหม่าและรองคณบดีจ้าวเหวินเซิงแห่งสำนักไป๋ลู่มาถึงแล้ว!”

เมื่อใกล้ถึงเวลา เสียงประกาศดังไปทั่วลานบ้าน

“ท่านนักปราชญ์จิ่วเหลียนมาถึงแล้ว!”

ฉินเหยียนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าอันงดงามและเดินออกมาจากทางเดิน

ทุกคนในลานบ้านยืนขึ้นทีละคน โค้งคำนับให้นักปราชญ์จิ่วเหลียน

“ยินดีที่ได้พบท่านนักปราชญ์จิ่วเหลียน!”

ฉินเหยียนตอบกลับอย่างสบายๆ

“ทุกท่านไม่ต้องเกรงใจข้า ทำตัวตามสบายเถิด นั่งลงได้”

หลังจากที่ทุกคนนั่งลง ฉินเหยียนก็ทักทาย

“วันนี้ข้าเชิญทุกท่านมางานเลี้ยง มารวมกินและดื่มไปด้วยกัน เริ่มงานได้!”

ทุกคนยกแก้วขึ้น ดื่มเหล้าและพูดคุยแลกเปลี่ยนบทสนทนากันอย่างสบายใจ

ทักทีที่ฉินเหยียนเดินผ่าน เขาก็คอยพูดคุยกับแขกอย่างสบายๆ จากนั้นเดินมายังโต๊ะของจ้าวเหวินเซิงและซือหม่าจี๋ที่นั่งถือแก้วเหล้าในมือ เขานั่งลงและทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ท่านคณบดีและรองคณบดีคิดอย่างไรกับงานเลี้ยงในคืนนี้? อาหารและเครื่องดื่มรสชาติดีหรือไม่ขอรับ?”

เขายังแนะนำอาหารพิเศษแต่ละจาน

“จานนี้มีชื่อว่าเนื้อหม้อไฟ จานนี้ชื่อว่าหมูผัดเต้าเจี้ยวปรุงรส ส่วนจานนี้...”

บนใบหน้าซือหม่าจี๋และจ้าวเหวินเซิงเขียนคำว่าพูดไม่ออกเอาไว้ อาหารเหล่านี้เป็นอาหารของชาวอาณาจักรฉินทั้งนั้น

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเฉิงอาหนิวกำลังหงายไพ่ของเขา เขาเลิกเสแสร้งแล้วใช่หรือไม่?