องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 774

การแข่งขันนี้ยืดยาวไปถึงเจ็ดวัน

ขณะนี้มันได้เป็นที่รู้กันโดยทั่วในอาณาจักรหลู่แล้ว กลายเป็นประเด็นร้อนที่ถูกพูดถึงตลอดทุกที่ แม้แต่ในตอนที่เหล่าชาวเมืองดื่มน้ำพักผ่อน สิ่งที่คุยก็เป็นเรื่องการแข่งขัน

“ได้ยินมาว่าสิบสองปิ่นหิรัญย์นั้นรูปงามและมีความสามารถอย่างมาก เมื่อนับดูแล้วก็ผ่านมาตั้งหลายวัน แต่ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะเอาชนะได้เลย!”

“พอพูดถึงเรื่องนี้ข้ายังรู้สึกขายหน้าเลย เหล่าผู้เล่าเรียนระดับหนึ่งจากทุกสถานศึกษานั้น ถือเป็นผู้ที่สูงส่งอย่างมากเลย แต่สุดท้ายกลับพ่ายแพ้ให้กลับพวกผู้หญิงพวกนี้!”

“นี่ก็เท่ากับว่าวิชาที่ฝึกฝนมาหลายสิบปี ถูกเด็กน้อยอายุสามขวบเอาชนะจนเละไม่เป็นท่าเลยไม่ใช่รึ น่าขายหน้าเหลือเกิน!”

“ก็ใช่สิ ได้ยินมาว่ามีนักวิชาการหลายคนที่แพ้ให้กับพวกผู้หญิงแล้ว ถึงกับยอมทิ้งวิชาการและสาบานว่าจะไม่ขอแตะต้องตำราอีก”

“อาณาจักรหลู่ของเรายิ่งใหญ่ ข้าไม่เชื่อหรอกนะว่าจะไม่มีใครเอาชนะพวกผู้หญิงพวกนี้ได้!”

เหล่าชายหนุ่มที่พูดคุยกันเรื่องนี้ถึงกับต้องถอนหายใจ ส่ายหน้าและพูดอะไรไม่ออก หากพวกเขามีความรู้บ้างก็อยากจะขึ้นไปแข่งเองสักที

ไม่เพียงแค่ในหมู่ชาวเมืองเท่านั้น แม้แต่พวกตระกูลขุนนางและเหล่านักวิชาการเองก็กำลังพูดถึงเรื่องที่ผู้ชายแข่งกับผู้หญิงอยู่ หัวข้อเรื่องพ่ายแพ้อย่างหนักนี้ทำเอาทุกคนโกรธเกรี้ยว ไม่พอใจอย่างมาก

“ช่างน่าเจ็บใจเกินไปแล้ว ก็แค่พวกผู้หญิงที่ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เคยอ่านตำรามาไม่เท่าไร ก็กล้ามาสอนผู้ชายที่เหนือกว่าอย่างพวกเรา ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก!”

“แม่นางพวกนี้ก้าวร้าวมากเช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะถูกผู้ชายทั่วใต้กล้ารังเกียจรึ ผู้หญิงที่ไม่มีกิริยาเช่นนี้ใครจะกล้าสู่ขอ!”

“หึ เจ้าพวกนางหนูที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง อาณาจักรหลู่ของเรามีผู้มีความสามารถมากมาย ไม่ช้านี้จะทำให้พวกผู้หญิงได้รู้ว่าผู้ชายต่างหากที่เป็นเทพเจ้าของพวกนาง!”

ถึงกระทั่งมีผู้ทรงอิทธิพลบางคนที่ยอมจ้างผู้เล่าเรียนที่มีชื่อเสียงจากต่างถิ่นมาทำการแข่งขันในราคาสูง และมีคนที่คิดว่าตนเองมีความรู้ความสามารถและเดินทางไปแข่งขัน แต่สุดท้ายแล้ว ตอนไปน่าเกรงขามแค่ไหน ตอนถูกเอาชนะก็อนาถมากเท่านั้น

เหล่าชายหนุ่มทุกคนต่างก็ถูกสิบสองปิ่นหิรัญย์เอาชนะจนเสียหน้าอย่างมาก การแข่งขันที่เดิมทีเป็นเพียงการแข่งความรู้ในตำรา กลับค่อยๆกลายเป็นสงครามระหว่างผู้ชายและผู้หญิง

ผู้ชายอาณาจักรหลู่นั้นเป็นคนเย่อหยิ่งและดูถูกผู้หญิง แต่ครั้งนี้กลับประสบอุปสรรคอย่างใหญ่หลวง

ส่วนผู้หญิงในอาณาจักรหลู่กลับกำลังรู้สึกภาคภูมิใจ ที่สิบสองปิ่นหิรัญย์แข่งขันกับผู้ชายอย่างกล้าหาญ พวกนางพากันพูดคุยกันว่า

ด้วยเหตุนี้ ผู้หญิงหลายคนก็ได้มาถึงสถานศึกษาไป๋ลู่อย่างไม่ได้นัดหมาย เพื่อมาให้กำลังใจสิบสองปิ่นหิรัญย์ ทุกคนหวังจากก้นบึ้งของหัวใจว่านางทั้งสิบสองจะนำทางให้เหล่าผู้หญิงลืมตาอ้าปากได้

“สู้ๆนะสิบสองปิ่นหิรัญย์ ผู้หญิงอาณาจักรหลู่จะเอาพวกเจ้าเป็นอย่าง!”

“ต้องชนะนะ!”

เมื่อผู้ชายที่อยู่รอบข้างเห็นพวกผู้หญิงออกมา และตะโกนอย่างไม่สนภาพลักษณ์ ต่างก็ส่ายหน้ารังเกียจ

“ช่างไร้ยางอายจริงๆ!”

“เป็นผู้หญิงแต่ไม่รู้ละอาย ทำลายบรรยากาศของอาณาจักรหลู่หมดแล้ว!”

เหล่าผู้หญิงไม่สนใจคำพูดประชดประชันเหล่านี้ เพราะเมล็ดพันธุ์การต่อต้านได้ค่อยๆเติบโตในใจของพวกนางแล้ว

ทันใดนั้นเองหลิวหรูซือก็สวมชุดสีขาว ก้าวเดินมายังสถานศึกษาไป๋ลู่อย่างมั่นใจ