องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 775

เหล่าหญิงสาวที่ล้อมสถานศึกษาเอาไว้ เมื่อเห็นคุณชายหลิวแล้วก็ตะโกนร้องขึ้นมากัน

“คุณชายหลิวมาแล้ว!”

“พระเจ้า คุณชายหลิวจะเข้าร่วมการแข่งขันด้วย ตื่นเต้นจังเลย!”

“คุณชายหลิวมีการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก แต่ไม่รู้ว่าฝีมือจะเป็นอย่างไร?”

“ลังเลจังเลย ข้าไม่อยากให้คุณชายหลิวชนะ แต่ก็ไม่อยากให้คุณชายหลิวแพ้ ลังเลจังเลย!”

เหล่าหญิงสาวจ้องมองแผ่นหลังของหลิวหรูซือแล้วก็พากันถกเถียงไม่หยุด ทำเอาเหล่าชายหนุ่มที่มาดูการแข่งขันพากันกลอกตา แล้วพูดฉีกหน้าว่า

“โลกเปลี่ยนไปมากจริงๆ นักแสดงยังมาเข้าร่วมด้วยแบบนี้”

“หึ สาวขนาดนั้น ไม่รู้ว่ามีอะไรให้น่านับถือ!”

“ดูท่าทางบิดไปบิดมาของมันสิ ไม่มีท่าทีของผู้ชายเลยสักนิด”

“ข้าว่าพวกผู้หญิงคงบ้าไปหมดแล้ว รสนิยมมีปัญหากันหมด!”

หญิงสาวบางคนเมื่อได้ยินเสียงของพวกผู้ชายดูถูกคุณชายในดวงใจของพวกนาง ก็ไม่ยอม และตอกกลับว่า

“กินองุ่นไม่ถึง แล้วเที่ยวพูดว่าองุ่นเปรี้ยว พวกเสแสร้ง!”

“ทำตัวเป็นลูกผู้ชาย แต่ลับหลังก็แค่คนต่ำทราม ท่าทีที่มีกิริยาพวกนั้นก็แค่แสร้งทำขึ้นมาทันนั้น!”

“ภายนอกดูดีภายในเน่าเฟะ ใจแคบแต่แสร้งทำเป็นดี!”

เหล่าชายหนุ่มถูกตอกกลับแล้วก็ตกใจจนพูดไม่ออก พวกเขาโกรธจนกัดฟันแน่น แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์ จึงแสร้งทำเป็นไม่ถือสาพวกผู้หญิง และพูดพึมพำเบาๆอย่างไม่พอใจ

“ดังคำที่กล่าวไว้ว่า เข้ากับผู้หญิงบางคนที่เหมือนคนต่ำทรามไม่ได้ ไม่มีผิด!”

เมื่อการถกเถียงของผู้หญิงและผู้ชายเงียบลงแล้ว การแข่งขันในสถานศึกษาก็เพิ่งจะเริ่มขึ้น

หลิวหรูซือเดินขึ้นมาด้านบนแล้วเดินมาเบื้องหน้าของปิ่นหิรัญย์เสี่ยวเยว่ ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างชี้นิ้วถกเถียงเรื่องเขา

“นางผู้หญิงคนนั้นเก่งกาจอย่างมาก ทำให้ผู้เล่าเรียนระดับหนึ่งในเป๋ยไห่และหลางหยาหน้าแตกกันไปหมด เขากลับยังกล้ามาท้าดวลอีกรึ!”

“ก็แค่นักจดประวัติศาสตร์ต่อยๆ ยังจะหาเรื่องให้ตนเองอับอายอีก ไม่เปิดหูเปิดตาให้สว่างเลยนะ”

“ข้าว่าการแข่งขันของทั้งสองคนไม่มีอะไรน่าสนใจ แม่นางผู้นั้นชนะอีกแน่นอน”

ในเวทีแข่งขัน หลิวหรูซือและปิ่นหิรัญย์เสี่ยวเยว่ผสมโรงกัน ทั้งสองทำความเคารพซึ่งกันและกัน

“สวัสดีแม่นาง”

“สวัสดีเจ้าค่ะคุณชาย เชิญออกโจทย์เจ้าค่ะ”

หลิวหรูซือพูดอย่างมีกิริยาว่า “แม่นางโปรดฟังให้ดี โจทย์ของข้าคือ เยียนเหยียนเยี่ยนเหยียนเยียนเยี่ยนเหยี่ยน” *มีความหมายว่า ควันลอยตามขึ้นมาเหนือหลังคาเตะตาของนกนางแอ่น

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว เหล่าผู้เล่าเรียนและนักวิชาการที่มาชมก็ต่างพากันถกเถียงขึ้นมา

“ข้ายังด้อยวิชานัก อย่างไรก็คิดโครงต่อไม่ได้เลย ข้าขอยอมแพ้ ท่านชนะแล้ว!”

หลิวหรูซือเองก็ประสานมือคารวะกลับ “ไม่เลย”

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้น

“ชนะแล้ว! ในที่สุดครั้งนี้ผู้ชายก็ชนะแล้ว!”

“อาณาจักรหลู่ของเรามีผู้มีความสามารถมากมาย จะถูกพวกผู้หญิงพวกนี้จัดการง่ายๆได้ยังไงกัน!”

“การแข่งครั้งนี้มีกึ๋นเหมือนกันนะเนี่ย!”

เหล่านักวิชาการต่างก็สรรเสริญอย่างยินดี นี่คือชัยชนะของผู้ชายครั้งแรกตั้งแต่แข่งมาเลย เกิดเสียงยินดีและเสียงปรบมือดังสนั่น

เหล่าหญิงสาวที่อยู่นอกสถานศึกษา เมื่อรู่ว่าคุณชายหลิวชนะก็ดีใจและเสียใจไปพร้อมกัน

“คุณชายหลิวเก่งจริงๆเลย ข้าว่าแล้วว่าเขาทำได้!”

“สิบสองปิ่นหิรัญย์แพ้แล้วสิ สุดท้ายผู้หญิงอย่างเราก็แพ้ เฮ้อ!”

“อย่าคิดเช่นนั้นเชียว พวกเราชนะผู้ชายมาตั้งเท่าไร เรียกได้ว่าพวกนางทั้งสิบสองได้ฝ่าห้าด่านสังหารหกขุนพลเลยก็ว่าได้ จึงทำให้ผู้ชายรู้สึกหวาดกลัวผู้หญิงอย่างเราขึ้นมา การแข่งครั้งนี้ไม่เพียงแต่ผู้หญิงอย่างเราจะชนะเท่านั้น แต่ยังชนะได้ราบคาบด้วย!”

ตอนนี้ความคิดของผู้หญิงเหล่านี้ก็ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าสุดท้ายการแข่งในครั้งนี้จะเป็นอย่างไร พวกนางก็คิดว่าจะวางแผนชีวิตใหม่เพื่อตัวเอง

แต่ว่าสถานการณ์ต่อไปนี้ ยิ่งทำให้พวกนางตื่นเต้นอย่างที่สุด