องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 780

แม้ว่าทหารหน่วยลาดตระเวนจะรู้สึกอิจฉา แต่ก็ไม่ได้ลืมเป้าหมายที่มาที่นี่ จึงได้พูดตรงประเด็นว่า

“นี่คือหมายลับที่ทางพระราชสำนักมอบให้เจ้า ให้เจ้าใช้โอกาสจับเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งเอาไว้ให้ดี”

จ้าวเหวินเซิงรับมาแล้วจงใจพูดอย่างถ่อมตัวว่า “อย่าพูดไปเชียว เขาก็แค่ลูกเขยที่สมบูรณ์แบบของข้าก็เท่านั้น”

ทหารหน่วยลาดตระเวนเบ้ปาก “นี่เจ้าวางมาดใส่ข้ารึเนี่ย”

จ้าวเหวินเซิงหัวเราะแล้วพูดว่า “อย่างไรเอาของเขามาก็ต้องเกรงใจ ให้สินสอดของหมั้นมากมายเช่นนี้ ข้าก็ควรจะแสร้งทำท่าทีของพ่อตาหน่อยสิ”

ทหารหน่วยลาดตระเวนหลุดหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าเนี่ยนะ รีบดูหมายลับเถิด”

จ้าวเหวินเซิงเปิดจดหมายดูแล้วรอยยิ้มก็ค่อยๆหายไป แล้วถอนหายใจพูดว่า

“ภายในห้าปีห้ามออกจากอาณาจักรหลู่ สร้างเมืองที่รุ่งเรืองยิ่งกว่าเซียนตู ข้าร้องขอต่อเขาเพียงสามข้อ แต่ทางพระราชสำนักใช้ไปแล้วสองข้อ เหลือให้ข้าแค่หนึ่งข้อ”

ทหารหน่วยลาดตระเวนพูดว่า “อย่าลืมฐานะของเจ้าล่ะ ทุกเรื่องต้องให้ความสำคัญกับสถานการณ์โดยรวม เจ้าเป็นรองหัวคณะสถานศึกษาไป๋ลู่ ไม่มีความตระหนักงั้นรึ”

จ้าวเหวินเซิงรู้อยู่แล้วว่าไม่อาจขัดพระราชโองการได้ จึงพูดอย่างจนปัญญาว่า

“แล้วฝ่าบาทได้บอกรึไม่ว่าจะทำการพัฒนาที่ใด?”

ทหารหน่วยลาดตระเวนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่เลย แต่ว่าในเมื่อจะขังเขาไว้ในอาณาจักรหลู่ ก็ต้องเลือกที่ที่ไม่มีอะไรเลยจะดีกว่า”

จ้าวเหวินเซิงครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ตระกูลจ้าวมีพื้นที่หนึ่ง ที่นั่นแห้งแล้งมาก หรือจะให้เขาไปพัฒนาที่นั่น?”

“อยู่ที่ใดรึ?”

“ชายแดนอาณาจักรหลู่และอาณาจักรอู๋”

เมื่อทหารหน่วยลาดตระเวนได้ยินดังนั้นก็รีบปฏิเสธทันที

“ไม่ดีแน่ อาณาจักรอู๋ไม่อยู่นิ่งเลย ทันทีที่ชายแดนเกิดสงครามขึ้นก็ต้องได้รับผลกระทบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มันจะไม่ถูกสร้างขึ้นโดยเปล่าประโยชน์หรอกรึ”

จ้าวเหวินเซิงอธิบายว่า “ก็ตรงตามความต้องการของพระราชโองการไม่ใช่รึ เมื่อเขาสร้างขึ้นมาก็ต้องถูกอาณาจักรอู๋ทำลายทิ้ง เมื่อเป็นเช่นนี้อย่าว่าแต่ห้าปีเลย บางทีสิบปีก็ยังสร้างไม่เสร็จ”

“อีกอย่างเจ้าลองคิดดูนะ หากอาณาจักรอู๋ทำสงครามเรื่อยๆ จะต้องทำให้อาณาจักรฉินและอาณาจักรอู๋เกิดความขัดแย้งกันแน่นอน ถึงตอนนั้นอาณาจักรหลู่ก็แค่รอเก็บผลประโยชน์ก็ได้แล้ว!”

เมื่อทหารหน่วยลาดตระเวนครุ่นคิดแล้วก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผล จึงได้เห็นด้วยว่า

“แม้ชราแล้วแต่รองหัวหน้าคณะก็ยังคงเก่งกาจยิ่งนัก เอาตามที่เจ้าว่าเลย!”

จ้าวเหวินเซิงลูบเคราแล้วยิ้มพูดว่า “เจ้ายกยอข้าเกินไปแล้ว ใกล้จะถึงมื้อเที่ยงแล้ว เจ้าพักที่นี่ก่อนเถิด ข้าจะเรียกให้ทางครัวทำอาหารรสเลิศและเหล้าดีๆมาให้ แล้วมากินดื่มกัน”

ทหารหน่วยลาดตระเวนโบกมือแล้วพูดว่า “ข้าขอรับน้ำใจเอาไว้ แต่คงไม่ทานแล้ว ข้าต้องรีบกลับไปส่งข่าวที่พระราชสำนักทันที”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วก็ลุกขึ้นยืนแล้วประสานมือคารวะขอตัว

จ้าวเหวินเซิงห้ามขึ้นว่า “ช้าก่อน ผู้เห็นย่อมมีส่วนแบ่ง!”

“ตอนนี้ข้าไม่เสียใจแล้ว!”

ตอนนี้เขาอยากจะรู้มากว่าลูกเขยนำสินสอดของหมั้นมาเท่าไรกันแน่ จึงได้รีบเดินมากลางลาน

ฉินเหยียนกำลังดูจดหมายที่พี่สะใภ้คนที่เจ็ดจางอวิ๋นซูส่งมาอยู่

จ้าวเหวินเซิงรีบเดินเข้าไป ตอนนี้เขารู้ว่าลูกเขยคนนี้ดูดีไปหมด ทั้งซื่อตรงต่อบุตรสาว แถมยังร่ำรวย ต่อให้เป็นอาณาจักรศัตรู ตัวตนที่แท้จริงคืออ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินแล้วอย่างไร นี่คือเขยที่ดีที่สุด!

เขาจับมือของฉินเหยียนเอาไว้ด้วยสีหน้าอิ่มเอม แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ลูกเขยเอ๋ย ของหมั้นที่เจ้าส่งมานั้นแทบจะไม่มีที่เก็บแล้ว ที่เจ้าคงไม่ได้ขนสมบัติทั้งหมดของวิสาหกิจมาหรอกนะ?”

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านพ่อตา ใช่ว่าข้าอยากจะคุยโว้แต่อย่างใด แต่ข้าไม่ได้แตะต้องรากฐานของวิสาหกิจเลย ทั้งหมดนี้พี่สะใภ้เจ็ดของข้าเป็นผู้จัดแจงให้”

ว่าแล้วก็ยื่นจดหมายในมือจ้าวเหวินเซิงดู

จ้าวเหวินเซิงรับมาแล้วอ่านอย่างตั้งใจ จางอวิ๋นซูได้เขียนไว้ในจดหมายว่า

น้องชายจะสู่ขอหญิงสาวในอาณาจักรหลู่ แน่นอนว่าจะขาดของหมั้นไม่ได้ อย่าสนใจสินสอดสิบไมล์เลย เอาเป็นสินสอดร้อยไมล์จะดีกว่า อยากจะสู่ขอหญิงสาวก็ต้องให้สมกับอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินสิ

บัดนี้เมื่อสร้างท้องพระคลังร้อยแห่งก็เก็บจนเต็มแล้ว ที่เหลือเกินออกมานี้เก็บไม่ได้แล้วจริงๆ ไว้ข้าและพี่เจ็ดของเจ้าสร้างท้องพระคลังอีกร้อยแห่งแล้ว ปัญหาเรื่องเก็บของคงจะคลี่คลายไปได้ด้วยดี

แต่บัดนี้หากนำของเหล่านี้ไปวางไว้ที่โจ่งแจ้งคงถูกลมพัดฝนสาดจนเสียหาย จะสิ้นเปลืองมากไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงส่งไปให้เจ้าทั้งหมด แล้วแต่เจ้าจะจัดแจงได้เลย