องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 801

บัดนี้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เหงื่อตกไปหมด สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน ไม่คิดเลยว่าฮ่องเต้ฉินจะมองความผิดปกติได้ในทันที!

ชายหนุ่มไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อน พบสบตากับฮ่องเต้ฉินเขาก็เข่าทรุดลงกับพื้นทันที จากนั้นก็กราบกรานขอความเมตตา

“ไว้ชีวิตด้วยเถิดฝ่าบาท กระหม่อมถูกบีบบังคับ นางเป็นคนบังคับ กระหม่อมไม่ได้อยากทำเช่นนี้! ไว้ชีวิตด้วยเถิดฝ่าบาท!”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ยังพยายามรักษาสถานการณ์เอาไว้ นางตะคอกเสียงเข้มงวดว่า “เงียบซะ!”

ว่าแล้วยังจงใจเอามีดพกที่แอบไว้ในแขนเสื้อออกมาให้เห็นด้วย

ชายหนุ่มเงียบลงทันที เขาปากสั่นไปหมด

ฮ่องเต้ฉินสับสนไปหมด เขาจ้องชายหนุ่มเขม็ง แล้วถามขึ้นสุดเสียงราวกับสัตว์ดุร้ายที่ผวา

“เจ้าเป็นใคร? เจ้าเป็นใครกันแน่!”

บัดนี้ หมอหลวงที่กำลังต้มยาอยู่ด้านนอกก็ได้ยินเสียงตะโกนของฮ่องเต้ฉิน เขารีบเข้าไปในตำหนักอย่างกระวนกระวาย เมื่อเห็นอ๋องเหยียนคุกเข่าอยู่กับพื้นก็อึ้งไป แล้วพูดอย่างตกตะลึงว่า

“อ๋องเหยียนเสด็จกลับแล้วรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์พยุงให้ฮ่องเต้ฉินนอนลงแล้วรีบพูดว่า “รีบตรวจชีพจรให้ฝ่าบาท!”

“พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงไม่ทันได้คิดอะไรมาก เขารีบคุกเข่าลงข้างที่นอนของฮ่องเต้ฉินแล้วตรวจชีพจร

แต่ฮ่องเต้ฉินกลับจ้องอ๋องเหยียนตัวปลอมเขม็งแล้วตัวสั่นเทา แล้วพึมพำไม่หยุดราวกับคนเสียสติ

“เจ้าเป็นใคร เจ้าเป็นใครกันแน่ เจ้าเป็นใคร......”

หมอหลวงตรวจอาการแล้วสีหน้าซีดเซียวไปทันที จากนั้นก็รายงานอย่างหวาดผวาว่า

“แย่แล้ว ฝ่าบาทตื่นตระหนกมากเกินไป เกรงว่าจะเป็นภาวะสมองเสื่อม”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ไม่รู้เรื่องการแพทย์ นางขมวดคิ้วถามขึ้นว่า “ภาวะสมองเสื่อมคืออะไร รักษาได้รึไม่?”

หมอหลวงตอบกลับอย่างระมัดระวังว่า “ภาวะสมองเสื่อมเป็นโรคชราอย่างหนึ่ง หรือจะเรียกว่าโรคสมองเสื่อมก็ได้ หรือก็เรียกว่าโรคเสียสติ ไม่ว่าใครก็หนีไม่พ้นโรคนี้ เป็นโรคที่พบเห็นได้ทั่วไปพ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์เห็นฮ่องเต้ฉินพึมพำอยู่ตลอดว่า “เจ้าเป็นใคร ลูกชายข้าอยู่ที่ใด?”

แต่ก็อดรู้สึกโชคดีไม่ได้ ตราบใดที่ยังไม่ถูกจับได้ก็พอแล้ว

“โรคนี้รักษาได้รึไม่?”

หมอหลวงครุ่นคิดแล้วมองอ๋องเหยียนที่คุกเข่าอยู่ตรงพื้นปราดหนึ่ง พบว่าคนผู้นี้มีความคล้ายอ๋องเหยียนอยู่บ้าง แต่ไม่ใช่อ๋องเหยียนตัวจริง เขาประสานมือคารวะพูดตรงๆว่า

“ทั้งได้และไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ มันน้อยมากพ่ะย่ะค่ะ”

“เพราะเขาเห็นเจ้าแล้วไง”

นี่มันเหตุผลบ้าอะไรกัน แค่มองข้าปราดเดียวก็ฆ่าทิ้งแล้ว พระเจ้า ข้าเสียใจจริงๆที่มาเข้าร่วมการสมัครเช่นนี้

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์พูดเสียงเรียบนิ่งว่า “บางทีเจ้าอาจฉลาดมาก หรืออาจโง่เขลาอย่างยิ่ง แต่ไม่เป็นไรข้าไม่สน เชื่อว่าเจ้าคงมองออกแล้วว่าฐานะของชายชราสมองเสื่อมไม่ธรรมดา คนที่เจ้าต้องปลอมตัวยิ่งไม่ธรรมดา นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเจ้าห้ามออกจากที่นี่เด็ดขาด ข้าต้องการให้เจ้าอยู่ข้างที่นอนผู้ป่วยตลอดเวลา ปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งเขาสิ้นใจ”

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์ค่อยๆย่อตัวลงแล้วยื่นมือขาวที่เปื้อนเลือด พยุงชายหนุ่มที่ตัวสั่นให้ยืนขึ้น

“ตราบใดที่เจ้าปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง ไม่หลุดเรื่องนี้ไป ข้าจะมอบความเจริญให้เจ้าทั้งชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเงินทองหรือหญิงสาว เพียงแค่เจ้ากล่าวมา ข้าก็จะมอบให้เจ้า”

แม้ว่าฉีเยี่ยนเอ๋อร์จะพูดได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ดวงตาก็ได้แผ่จิตสังหารออกมาแล้ว ทันทีที่ฮ่องเต้ฉินสิ้นใจ อ๋องเหยียนตัวปลอมก็ไม่มีทางรอด เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ

แต่อ๋องเหยียนตัวปลอมคิดไม่ทันเลย เขาพยักหน้า ต้องยินยอมเท่านั้น

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์จัดระเบียบชุดให้เขาเอง แล้วช่วยให้เขาสงบสติอารมณ์

“นับตั้งแต่นี้ไปเจ้าคืออ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน คอยกตัญญูแทนเขาไม่ห่าง เป็นอ๋องเหยียนก็ต้องทำให้สมกับเป็นเขา”

ว่าแล้วก็เดินผ่านเขาไป นางเดินไปแล้วพูดไปว่า

“อ๋องเหยียนคือผู้ศักดิ์สิทธิ์แห่งอาณาจักรฉิน อาณาจักรฉินถูกลิขิตให้เป็นของอ๋องเหยียน เรามารักษาดินแดนเพื่ออ๋องเหยียนกันเถิด”