องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 806

ศาลพักม้านอกเมืองหลวงอาณาจักรฉิน

มีชายคนหนึ่งและเด็กคนหนึ่งกำลังทานหมี่อยู่ที่โรงน้ำชาเก่าหลิวเชียนเชียน นั่นคือเฝิงตู่และซวงเอ๋อร์

เมื่อเฝิงตู่ไม่สามารถพาให้ซวงเอ๋อร์กลับไปหาครอบครัวได้ก็ไร้เป้าหมายไป เขาไม่มีที่ไปอีกครั้ง ใครจะคิดว่าตระกูลซีจะมีความสัมพันธ์ที่วุ่นวายเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมรับเด็กน้อยคนนี้ เฝิงตู่เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

ซวงเอ๋อร์กำลังทานหมี่คำโตๆอย่างรวดเร็ว

เมื่อเผชิญหน้ากับเด็กน้อยน่ารักเช่นนี้ เฝิงตู่เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ เขาลูบศีรษะของนางแล้วยิ้มแย้มพูดว่า

“ช่างรู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆเลย ดูพ่อเจ้าเป็นคนซื่อสัตย์ ที่แท้ก็เอาเรื่องเหมือนกันนะ”

ซวงเอ๋อร์กำลังทานหมี่คำโตๆอยู่ นางส่ายศีรษะอย่างรำคาญใจ “ไม่ทานรึ?”

เฝิงตู่ตอบกลับว่า “เจ้าทานของเจ้าไปเถิด”

ต่อซวงเอ๋อร์กลับแย่งหมี่ของเฝิงตู่ไปแล้วทานทันที

“อ้าว กินในชามอยู่ แต่มองในหม้อ โลภจริงๆ เจ้าทานของตนเองหมดแล้วก็แย่งของข้าเลยรึ?”

“เจ้าไม่ทานเสียหน่อย ของดีก็ต้องเก็บให้คนกันเองสิ”

เฝิงตู่เผยสีหน้าจนปัญญา ในเมื่อไม่มีใครรับนางเด็กน้อยคนนี้ เช่นนั้นก็

“ซวงเอ๋อร์ ให้ข้าเป็นพ่อเจ้าเลยดีรึไม่ ข้าจะดูแลเจ้าเอง ข้าจะพาเจ้าเดินทางไปทุกสารทิศ เมื่อเจ้าโตขึ้นแล้วก็คอยเรียนวิชากับข้าเป็นอย่างไร?”

ซวงเอ๋อร์จ้องเฝิงตู่ตาปริบๆ เขาจับคางของนางขึ้น

“ไหนเรียกพ่อหน่อย ท่านพ่อ”

“ว่าอย่างไร” ซวงเอ๋อร์กลับขานรับเสียอย่างงั้น

เฝิงตู่แทบบ้า “เจ้าฉวยโอกาสข้านี่!”

“ฮัดชิ่ว!” จู่ๆซวงเอ๋อร์ก็จาม ทำให้เส้นหมี่เส้นหนึ่งออกมาทางจมูกของนาง

เฝิงตู่รีบเช็ดน้ำมูกให้นางอย่างรังเกียจ รู้สึกคิดผิดที่พูดไปแล้วสิ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ให้โอกาสเขากลับคำหรอก

“ตราบใดที่อยู่กับท่านลุงแขนข้างเดียว ซวงเอ๋อร์อยู่ที่ใดก็ได้เจ้าค่ะ!”

เมื่อมองดวงตาสดใสที่เฉลียวฉลาดของซวงเอ๋อร์แล้ว เฝิงตู่ก็ละลายไปทันที เขายื่นฝ่ามือออกไปแล้วพูดว่า

“งั้นก็ตกลงเช่นนี้แล้วกัน ข้าจะพาเจ้าท่องไปทุกที่ และสุขสบาย!”

ซวงเอ๋อร์ยื่นมือเล็กๆออกไปตบฝ่ามือของเฝิงตู่

“ไหนเรียกท่านพ่ออีกครั้งสิ!”

เฝิงตู่อึ้งแล้วเดือดดาลทันที “ข้าให้เจ้าเรียกข้าว่าท่านพ่อ ไม่ใช่ข้าเรียกเจ้าว่าท่านพ่อ!”

ซวงเอ๋อร์รู้ดีอย่างมาก เมื่อเห็นว่าเฝิงตู่กำลังจะเดือดดาล นางก็รีบกุมศีรษะแล้วตะโกนว่า

“ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว!

เมื่อฉินเหยียนลงจากรถม้าแล้วเห็นสภาพตรงหน้า ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

เมื่อเทียบกับเริ่มแรกที่สร้างเซียนตู สถานที่แห้งแล้งรกร้างเช่นเดียวกัน เทียบกันแล้วแย่กว่าอีก แต่เขาจะยังคงสร้างมันให้มีความรุ่งโรจน์ได้ในปัจจุบัน การเปลี่ยนแปลงที่นี่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า

ฉินเหยียนชี้แนะอย่างมั่นใจ “ทุกคนสร้างค่ายพักแรมที่นี่ แล้วจุดไฟทำอาหาร!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อมีคนมากกำลังก็มากขึ้น เพียงชั่วครู่ ผู้ชายก็ได้กางเต็นท์เรียบร้อยแล้ว ส่วนผู้หญิงก็ได้ไปหาฟืนแล้วจุดไฟทำอาหาร ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีความกระตือรือร้นมาก มีความหวังมากมายในอนาคต

ภายในเต็นท์

ฉินเหยียนมองแผนที่ตรงหน้า เริ่มวางแผนการก่อสร้างเมืองโดยมีหัวถิงเป็นจุดศูนย์กลาง เขาพบว่าหัวถิงและเมืองเย่แห่งอาณาจักรอู๋อยู่ใกล้กันมาก เหมาะกับการค้าขายเป็นอย่างยิ่ง

จู่ๆก็มีความคิดปรากฏขึ้นในใจของเขา เขารีบเรียกเถาซงจือมาแล้วออกคำสั่งว่า

“เจ้านำเครื่องแก้วไปขายที่เมืองเย่แห่งอาณาจักรอู๋เสีย จำเอาไว้ให้ดี รับเพียงเสบียงไม่รับเงิน”

จ้าวจือหย่ากำลังถือสมุดบันทึกเอาไว้ เมื่อได้ยินดังนั้นก็นึกถึงสงครามเศรษฐกิจและการค้าที่เคยบันทึก จึงได้พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ดูท่าจะลงมือกับอาณาจักรอู๋สินะเจ้าคะ”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างชั่วร้าย “อย่าพูดมั่วสิ”

เถาซงจือเองก็เคยได้ยินเรื่องสงครามเศรษฐกิจและการค้า แต่ไม่อาจตระหนักถึงความสุดยอดของมัน บัดนี้ได้มีโอกาสไปปฏิบัติเองเช่นนี้ เขาก็พูดด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นอย่างมาก

“กระหม่อมจะปฏิบัติเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ!”