องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 812

บัดนี้ฉินเหยียนกำลังดูแผนที่การวางแผนของเมืองเซี่ยงไฮ้อยู่ เมื่อได้ยินข้อเสนอของหลิวหรูซือจึงได้ถามขึ้นว่า

“เจ้ามีความคิดอะไรงั้นรึ?”

หลิวหรูซือพูดอย่างจริงจังว่า “ตอนนั้นที่ท่านอ๋องฝึกฝนหม่อมฉันมาก็เพื่อให้หม่อมฉันคอยติดตามผู้คุมหอหลิว ทำให้หอหม่านฮวาเป็นที่นิยมทั่วอาณาจักรจ้าว สุดท้ายก็ได้ทำให้อาณาจักรล่มสลายไป หม่อมฉันยังคงจำได้ไม่ลืม”

“หม่อมฉันติดตามอยู่ข้างกายของผู้คุมหอหลิวมานานหลายปี และตระหนักถึงการควบคุมและการใช้ประโยชน์หอหม่านฮวา บัดนี้ผู้คุมหอหลิวมีภารกิจมากมาย ไม่อาจมาควบคุมดูแลหอหม่านฮวาได้ ดังนั้นหม่อมฉันจึงขออาสารับช่วงต่องานของผู้คุมหอหลิวเพคะ เพื่อทำให้หอมห่านฮวารุ่งเรืองเช่นเดิมเพคะ”

ที่จริงฉินเหยียนก็คิดเช่นนั้น ต่อให้หลิวหรูซือไม่มาพูดกับเขา เขาก็มีแผนจะให้หลิวหรูซือเปิดหอหม่านฮวาอีกครั้ง เพราะอย่างไรหอหม่านฮวาก็เป็นหมากที่สำคัญอย่างมาก

“เจ้าคิดจะทำอย่างไร?”

หลิวหรูซือประสานมือคารวะพูดว่า “ตามทฤษฎีโสเภณีที่ท่านสั่งสอนก่อนหน้านี้ ผู้ชายจะชั่วร้ายเมื่อมีเงิน ผู้หญิงชั่วร้ายแล้วจึงจะมีเงิน ทำให้หญิงสาวเหล่านั้นมีงานทำ รู้จักรักความงาม โลภมาก ไร้ยางอาย และเปลี่ยนความคิดไปอย่างสิ้นเชิง”

ฉินเหยียนแสดงสีหน้าดีใจ สมแล้วที่เป็นศิษย์ที่เขาสอนมาเองกับมือ เขาพูดอย่างพอใจว่า

“เป็นความคิดที่ไม่เลว เช่นนั้นก็ขอมอบหมายเรื่องนี้ให้เจ้า ข้าจะตั้งตาคอยดู”

เมื่อหลิวหรูซือได้ยินคำอนุญาตของอ๋องเหยียนแล้วก็พูดอย่างดีใจอย่างมากว่า

“ขอบพระทัยเพคะ! หม่อมฉันจะไม่ทำให้ต้องผิดหวังเพคะ!”

เมื่อหลิวหรูซือไปแล้ว หลิวเชียนเชียนก็ได้มาหาฉินเหยียนพร้อมความคิดของนาง นางประสานมือคารวะเสนอขึ้นว่า

“ท่านอ๋องเพคะ ด้วยการเทศนาของท่านข้าก็ได้ครุ่นคิด ว่าจะให้เหล่าสหายสำนักเฉามาที่เมืองเซี่ยงไฮ้ด้วยดีรึไม่ หากเปิดเส้นทางคมนาคมทางน้ำ ก็จะสามารถส่งกำลังคน สิ่งของ และเงินได้โดยไม่มีอุปสรรคใดๆเพคะ”

เมื่อหลิวเชียนเชียนพูดเช่นนั้นแล้วฉินเหยียนก็พูดอย่างกระจ่างว่า

“พอเจ้าพูดเช่นนี้ข้าก็นึกขึ้นได้ ว่าข้ายังมีพรรคกระยาจกอยู่ในมืออีก สามารถนำมาช่วยได้เช่นกัน”

หลิวเชียนเชียนพูดขึ้นว่า “ดีเลยเพคะ พรรคกระยาจกและสำนักเฉารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน พรรคยาจกรับผิดชอบด้านการขนย้าย สำนักเฉารับผิดชอบด้านการขนส่ง ปฏิบัติพร้อมกันเช่นนี้จะเป็นผลดียิ่งกว่า!”

ฉินเหยียนครุ่นคิดแล้วรู้สึกว่าเป็นวิธีที่ไม่เลวเลย จึงได้ตอบตกลงว่า

“คิดได้รอบคอบมาก ข้าขอมอบหมายเรื่องพรรคยาจกและสำนักเฉาให้เจ้าจัดการละกันนะ”

หลิวเชียนเชียนไม้คิดว่าอ๋องเหยียนจะมอบอำนาจการควบคุมพรรคยาจกที่ยิ่งใหญ่ให้นางดูแล นางพูดอย่างตื่นเต้นว่า

“ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง!”

ฉินเหยียนเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นว่า “ข้าคิดว่าจะสร้างหอหม่านฮวาที่เมืองเซี่ยงไฮ้ขึ้นใหม่ โดยให้หลิวหรูซือเป็นผู้ดูแล เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“การได้เป็นหญิงรับใช้ต้นห้องของพระองค์และท่านพี่จือหย่าถือเป็นเกียรติของหม่อมฉันยิ่งนัก หม่อมฉันไม่เคยหวังมากไปกว่านี้เพคะ!”

ฉินเหยียนเองก็พูดอย่างจริงจังว่า “แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้หวังมากกว่านั้น แต่ข้ายินดีที่จะมอบให้ สงครามเหนือจรดใต้หลายปีมานี้ เจ้าได้ใช้ความสามารถของตนเองในการล้มล้างอาณาจักรจ้าว ต่อมาก็ได้พัวพันกับพระราชสำนักแห่งอาณาจักรหลู่ ในระหว่างนี้เจ้าคอยรักษาเนื้อรักษาตัวเพื่อข้ามาตลอด คู่ควรแก่การที่ข้าจะสู่ขอเจ้าเป็นภรรยา”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วน้ำตาของหลิวเชียนเชียนก็ไหลรินลงมาทันที

เดิมทีนางเป็นเพียงบุตรสาวของผู้ดูแลศาลพักม้า การได้ปรนนิบัติอ๋องเหยียนอยู่ข้างกายถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งแล้ว ตลอดมานี้นางคอยปฏิบัติหน้าที่อย่างระมัดระวัง ต่อให้ได้รับความเมตตาจากอ๋องเหยียนก็ไม่บังอาจฝันใหญ่ สิ่งที่หวังมากที่สุดก็คืออยากจะเป็นหญิงรับใช้ต้นห้องเพื่อให้ได้อยู่ข้างอ๋องเหยียนอย่างมั่นคงเท่านั้น

แต่เมื่อบัดนี้ได้ยินว่าอ๋องเหยียนจะสู่ขอนางเป็นภรรยา นางก็ดีใจมากจนไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้

ฉินเหยียนดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้งแล้วเช็ดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์พูดขึ้นว่า

“อะไรกัน นี่เจ้าไม่ยินดีที่ข้าจะสู่ของั้นรึ?”

หลิวเชียนเชียนส่ายหน้าทันที นางตอบกลับว่า “ยินดี ยินดีอย่างมากเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ไม่อยากจะเชื่อว่าท่านอ๋องจะยินดีสู่ขอข้า ชีวิตของหลิวเชียนเชียนผู้นี้คุ้มค่าแล้วเพคะ!”

ฉินเหยียนลูบศีรษะของหลิวเชียนเชียนแล้วพูดอย่างรักใคร่ว่า “ซื่อบื้อ อย่าลืมเชียวว่าข้าพูดว่าเมื่อภารกิจสำเร็จแล้ว”

หลิวเชียนเชียนจะพลาดโอกาสที่ดีเช่นนี้ไปได้อย่างไร นางพูดรับรองว่า “รับรองว่าจะสำเร็จเพคะ!”